Μικρή καλοκαιρινή ιστορία.

16.06.2021

     Ο Πέτρος περπατούσε ψιλοβιαστικά κρατώντας τα κλειδιά στο χέρι. Δεν υπήρχε κάποιος συγκεκριμένος λόγος που να τον κάνει να βιάζεται, αλλά ούτε και να τον κάνει να χαζεύει γύρω του. Εκτός ίσως από την αφόρητη ζέστη. Απόγευμα μεν, αλλά ο ήλιος δεν έλεγε να πέσει. Και η Αθήνα έβραζε, υπενθυμίζοντάς του πόσο αφιλόξενη είναι αυτή η πόλη κατά τη διάρκεια της ημέρας τους καλοκαιρινούς μήνες. Αν και δεν ήταν μεγάλη η απόσταση μέχρι το σπίτι, έκατσε σ' ένα παγκάκι να πάρει μια ανάσα και έκλεισε τα μάτια του. Δεν είχε περάσει αρκετή ώρα ώσπου αυτός ο εκνευριστικός, άθλιος θόρυβος ρουφήγματος καλαμακίου τον καλούσε να εγκαταλείψει το λήθαργό του και να επιστρέψει στα εγκόσμια. Ο Πέτρος σήκωσε το κεφάλι του και κοίταξε την πηγή του θορύβου. Πριν προλάβει να πει λέξη, η κοπέλα είχε σηκωθεί και με το κουτάκι ice tea ανά χείρας έψαχνε κάτι με το βλέμμα της. Ούτε που τον είχε προσέξει. Με ένα μικρό δισταγμό, είχαν περάσει και δέκα χρόνια δε μπορούσε να ήταν σίγουρος, φώναξε: "Αλίκη;"

     Η Αλίκη στεκόταν όρθια λίγο πιο μπροστά από το παγκάκι από το οποίο μόλις είχε σηκωθεί, ψάχνωντας για κάδο ανακύκλωσης, όταν άκουσε κάποιον να φωνάζει τ΄ όνομά της. Κοίταξε αριστερά-δεξιά δεν υπήρχε κανείς οπότε γύρισε πίσω για να δει... τον Πέτρο! Σάστισε για μερικά δευτερόλεπτα και κούναγε ανεπαίσθητα το κεφάλι της αριστερά - δεξιά για να το πιστέψει ενώ μέχρι το χαμόγελο της να φτάσει από το ένα αυτί μέχρι το άλλο ο Πέτρος ήδη την έσφιγγε στην αγκαλιά του. Το "δεν το πιστεύω" του ενός μπλεκόταν με το "τι κάνεις" του άλλου ενώ κοιτιόντουσαν από πάνω μέχρι κάτω προσπαθώντας να αντιστοιχίσουν την τωρινή τους εικόνα με αυτή που είχαν στο μυαλό τους ο ένας για τον άλλον, δέκα χρόνια πριν.

- Τι κάνεις;
- Καλά...
- Δεν έχεις αλλάξει καθόλου.
- Ούτε εσύ. Άντε ίσως λίγο.
- Μεγάλωσα και σοβάρεψα.
- Να το πιστέψω;
- Όχι.
- Από πότε έχουμε να τα πούμε;
- Από τότε...
- Όντως.
- Μαθαίνω για σένα καμιά φορά.
- Εγώ έχω πάρα πολύ καιρό να μάθω νέα σου.
- Τα επαγγελματικά σου τα ψιλοξέρω. Τα προσωπικά θέλω να μάθω... Τι έχουμε εδώ; (το βλέμμα του στέκεται στη βέρα της Αλίκης) Το κάναμε το απονενοημένο Αλικάκι;
- Ε σαν παιδί και εγώ...
- Πόσα;
- Τι πόσα;
- Παιδιά πόσα;
-Δύο
- Χριστέ μου.
- Εσύ;
- Κανένα απ' όσο ξέρω.
- Εσύ τι κάνεις, εννοώ;
- Ε λέω σιγά σιγά να παντρευτώ κι εγώ.
- Άντε με το καλό!
- Χάρηκα πολύ που σε είδα...
- Κι εγώ.
Κι ενώ γυρίζουν και οι δύο να φύγουν η Αλίκη το μετανιώνει σχεδόν αμέσως και αλλάζει κατεύθυνση,
- Πέτρο, το ότι χάρηκα δεν το λέω τυπικά. Και επειδή δεν ξέρω, ή μάλλον ξέρω γιατί, αλλά δε μου αρέσει που χαθήκαμε τόσο πολύ θες κάποια στιγμή να πάμε για ένα καφέ, να πούμε τα νέα μας με την ησυχία μας;
- Ούτε εγώ το λέω τυπικά. Αλλά επειδή το κάποια στιγμή δεν θα έρθει ποτέ, πάμε τώρα για καφέ; Βιάζεσαι;
- Όχι.
- Τέλεια ούτε εγώ.

Έκατσαν σε μια μικρή συνοικιακή καφετέρια η οποία ήταν αρκετά δροσερή, συμπαθητική και χωρίς ενοχλητικό κόσμο. Ήρθαν οι καφέδες και μαζί μ' αυτούς και τα νέα μιας δεκαετίας. Τι έκανε ο ένας, τι έκανε ο άλλος, κουτσομπολιά για παλιούς κοινούς γνωστούς, σχόλια για την επικαιρότητα και η συζήτηση να κυλάει από μόνη της από το παρόν στο παρελθόν, σα να αποφάσιζε μόνη της που ήθελε να πάει. Ο Πέτρος μιλάει δυνατά και καθώς μιλάει κουνάει τα χέρια του. Πάντα μίλαγε περισσότερο. Η Αλίκη τον κοιτάει με τα τεράστια μάτια της και πότε γελάει, πότε χαμογελάει. Όντως δεν έχει αλλάξει καθόλου. Ούτε εκείνος, ούτε εκείνη. Όταν έχεις να δεις κάποιον δέκα χρόνια, ή θες να προλάβεις να του πεις τα πάντα ή δεν έχεις να του πεις τίποτα. Εξαρτάται από το ποιον έχεις απέναντί σου.

16.06.2011

Τεχνόπολις, Γκάζι. Η ώρα έχει πάει 22.30, η ξαφνική βροχή απειλεί να καταστρέψει τη συναυλία αλλά όχι! Μια αλλαγή μηχανημάτων και ο Κωστής Μαραβέγιας με το κλασσικό του χαμόγελο και το λουλουδάτο του πουκάμισο χοροπηδάει στη σκηνή. Ανάμεσα στον κόσμο, η Αλίκη προσπαθεί να πάρει ανάσα. Έτρεχε για να μη χάσει την έναρξη της συναυλίας, οι φίλες της ήταν ήδη εκεί. Οι συναυλίες του Κωστή είναι πάντα ένα μεγάλο πάρτι. Είτε είσαι στενοχωρημένος, είτε χαρούμενος, ξεχνάς ό,τι έχεις μες το κεφάλι σου και απλά χορεύεις και τραγουδάς μέχρι τελικής πτώσης. Η βροχή δεν πτόησε κανέναν. Η Τεχνόπολη έχει γεμίσει από κόσμο, τρελό από χαρά. Η Αλίκη έχει γίνει ένα μ' αυτούς. Ακόμα είναι πολύ νωρίς για να σκεφτεί ότι η σημερινή της γνωριμία με τον Πέτρο ήταν κάτι πολύ παραπάνω από μια απλή συμπάθεια. Μια στιγμή μόνο, όταν η μουσική θα ηρεμήσει, θα σκεφτεί αστραπιαία εκείνο το παράξενο συναίσθημα όταν φεύγοντας για να τη χαιρετήσει της χάιδεψε τον ώμο. Αλλά όπως ήρθε αυτή η σκέψη, έτσι και πέταξε και χάθηκε ανάμεσα στις υποψίες αστεριών του αθηναϊκού ουρανού.

Όχι πολύ μακριά, σε κάποιο πολύχρωμο και φασαριόζικο αθηναϊκό μπαράκι ο Πέτρος διασκεδάζει με τους φίλους του. Έχουν περάσει λίγες μέρες από τότε που ξεκίνησε να βγαίνει με τη Μαρία και είναι τουλάχιστον ενθουσιασμένος. Καλοκαιρινός έρωτας; Κάτι περισσότερο; Κάτι λίγότερο; Θα δείξει. Ίσως υποσυνείδητα να πέρασε από το μυαλό του η ίδια σκέψη που πέρασε και απ' το μυαλό της Αλίκης αλλά ακόμα πιο ασυναίσθητα. Όχι δεν υπήρχε ούτε χώρος, ούτε χρόνος.

(Στους μήνες που θα ακολουθήσουν ο Πέτρος και η Αλίκη θα συναντηθούν πολλές φορές. Θα μπορούσαν εύκολα να γίνουν κολλητοί αλλά δε θα γίνουν. Θα μπορούσαν επίσης να γίνουν ζευγάρι αλλά δε θα γίνουν. Και δε θα πουν ποτέ τίποτα ο ένας στον άλλον. Η Αλίκη θα χρειαστεί 2-3 φορές για να καταλάβει πως μπορεί να ερωτευτεί τον Πέτρο, ο Πέτρος θα χρειαστεί λίγο περισσότερο για να καταλάβει πως δεν τη βλέπει μόνο σα φίλη του την Αλίκη. Όμως υπάρχει μια Μαρία και πολλά ακόμα κατάλοιπα και στους δύο. Και κυρίως αυτό που οι φίλοι μας οι Βρετανοί λένε "κακό timing".)



to be continued...


Εκείνος άπλωσε τα χέρια κι έσπρωξε απαλά
τα μαλλιά της πίσω απ' τα αυτιά
ώστε να φαίνονται ξεκάθαρα τα φωτεινά της μάτια
κι ήρθαν στο νου της τα κομμάτια
που τραγουδούσε στην κιθάρα του
τις Κυριακές τα απογεύματα
κι όλα τα πνεύματα
που χρόνια περπατούσαν στην πλατεία
στροβιλιζόντουσαν στη δίνη που κατέληγε στο στήθος της
κι από το ύφος της προδόθηκε η ελπίδα
θα ορκιζόμουν πως τους είδα να πετούν
μισό μέτρο πάνω απ' τη γη
τα σώματά τους συμπαγή
μα όταν τα χείλη τους ενώθηκαν οι δυο τους γίναν ένα
κι ήταν τα μάτια του κλειστά κι ήταν τα χέρια της δεμένα
κι ήταν ο χρόνος κολλημένος ίδια σκηνή εδώ και αιώνες
γιατί ποτέ τους δεν υπάκουσαν σε νόμους και κανόνες
τώρα πετούσαν αγκαλιά μέχρι τα σύννεφα
σ' ένα ταξίδι που για χρόνια αναβάλλω
εκείνος έγινε αέρας
εκείνη έγινε σκόνη
και από τότε ακολουθεί ο ένας τον άλλον


(Εκείνος κι εκείνη - Ζακ Στεφάνου)

Αχ και να 'ξερες

Κλείνω τα μάτια μου κι όλα ξεκινάνε
Σα να κοιτώ από παράθυρο κλειστό
Θολές φιγούρες πίσω από το τζάμι
Μνήμες κι αισθήσεις σ' έναν ξέφρενο χορό

Αχ και να 'ξερες πόσο κοντά σου είμαι
Αχ και να γύριζες λιγάκι προς τα εδώ
Και να με κοίταζες πάλι μες τα μάτια
Αχ και να ΄ξερες πόσο σ' αγαπώ

Όσο κι αν φεύγεις μακριά και δε σε φτάνω
Τόσο θα τρέχω από πίσω σαν σκιά
Σαν το ποτάμι που ποτέ δεν πάει πίσω
Είναι παντού μας δε σε βλέπω πουθενά

Αχ και να 'ξερες πόσο κοντά σου είμαι
Αχ και να γύριζες λιγάκι προς τα εδώ
Και να με κοίταζες πάλι μες τα μάτια
Αχ και να ΄ξερες πόσο σ' αγαπώ

Αχ και να 'ξερες πόσο έχω πια αλλάξει
Αχ και να μ' έβλεπες πως σε κοιτώ ξανά
Σαν το σκυλί που ψάχνει ένα χάδι
Αχ και να 'ξερες δεν είμαι ο ίδιος πια


Το αφιέρωμα στα αγαπημένα τραγούδια συνεχίζεται...

Αντίο, αγάπη μου παλιά

Αντίο αγάπη μου παλιά
Ήρθε η ώρα να σ' αφήσω
Τη φλόγα που έγινε "φιλιά"
Για πάντα ν' αποχαιρετήσω
Αντίο αγάπη μου παλιά
Τι κι αν χαθήκαμε πριν χρόνια
Ζούσα κοντά σου μέχρι χθες
Χωρίς φεγγάρι μες τα χιόνια
Αντίο μαύρο μου φτερό
Τώρα πετάω μακριά σου
Να προχωρήσω πια μπορώ
Πέρα απ' τη λαμπερή σκιά σου
Έχασα τρένα και σταθμούς
Ακολουθώντας τ' άρωμά σου
Μα όπου κι αν έφτανα μακριά
Ξυπνούσα με το όνομά σου
Ανοιχτά παράθυρα ανοιχτά
Πεθύμησα τα μάτια μου απ' τον ήλιο να δακρύσουν
Ανοιχτά θ ' αφήσω ανοιχτά
Οι έρωτες στον ύπνο να με πιάσουν και να ζήσουν
Να μιλήσουν στην καρδιά μου
Να 'ρθουν να ξυπνήσουν τα όνειρά μου
Αγκαλιά μου
Κι ίσως να 'χω άλλη μια ευκαιρία ν' αγαπήσω αληθινά
Την έρημο όταν περνάς
Έχεις τους φόβους σου συντρόφους
Και κάνεις πράγματα σκληρά
Να βρεις το πέρασμα στους λόφους
Για σένα βγήκα απ' τη ζωή
Ξέχασα την αποστολή μου
Και τον κρυφό μου προορισμό
Τον πρόδωσα με το φιλί μου
Λοιπόν δε μένει άλλο πια
Άλλο πια τίποτα να πούμε
Ένα τραγούδι τυχερό
Μας μένει για να μοιραστούμε

Επειδή είναι δύσκολες και περίεργες μέρες και επειδή το άκουγα σήμερα στο δρόμο για τη δουλειά και συνειδητοποίησα πόσο πολύ λέει πράγματα που θέλω να πω και επειδή Λειβαδάς είναι αυτός, τον είδαμε και το Σάββατο και του 'χουμε και μια αδυναμία, ιδού το τραγούδι της ημέρας. Για όλους τους λόγους του κόσμου.

Viva los 90s

Ξεκίνησε σαν ένα αστειάκι με τις φίλες μου μέσω sms μια καλοκαιρινή νύχτα. Μέχρι που η πληροφορία έφτασε σε μένα μέσω του facebook chat. Google search και ναι τα Κακά Κορίτσια επανενώνονται για μια συναυλία στο Gagarin. Συνειδητοποιώ αυτά που έχω γράψει παραπάνω... sms, facebook chat, google search... τι είναι αυτά; Έχοντας φτάσει 25 χρονών σε ένα ζοφερό κατά πολλούς 2012 με τρόικες, ΔΝΤ, τούρκικα σίριαλ και μια διάχυτη μιζέρια παντού συνειδητοποιώ ότι όλο και συχνότερα αναπολώ τη δεκαετία που μεγάλωσα.Ιδωμένη βέβαια μέσα από ροζ σαπουνόφουσκες και μπουρμπουλήθρες γιατί παιδάκι ήμουν τότε μωρέ!

Ανοίγεις την τηλεόρασή σου και η Μενεγάκη είναι κομπάρσα δίπλα στον G-Poly. Τι έχει στην πρωινή ζώνη θα σας γελάσω γιατί έγω έχω γλώσσα-γλώσσα-μαθηματικά-αγγλικά. Τα μεσημέρια όμως έχει παιδικά και επαναλήψεις... caroussel, μικρό σπίτι στο λιβάδι, χώρια τις βιντεοκασσέτες του Disney που είναι μόνιμα στο βίντεο. Στο ραδιόφωνο παίζει ένα πανέμορφο τραγούδι... κάτσε να δεις πως πάει... "γιατί είμαι αέρας που περνά/ μέσα στης πόλης τα στενά/ και κάνει τα κλειστά παράθυρα να τρίζουν". Έχει και video clip. Πως να την λένε άραγε αυτή τη συμπαθέστατη κοπέλα με το φουλάρι που ανεμίζει. Σάννυ  Μπαλτζή; Μάλιστα. 

Θα πάω μια βόλτα. Μέχρι τα Goodys. Νωρίς. Σε 1-2 χρόνια που θα μπορώ να πάω για καφέ θα κάνω και εγώ τα μαλλιά μου αφρικάνικα κοτσιδάκια και θα φοράω ψηλόμεσες καμπάνες και κοντά μπλουζάκια με τον Tweety. Όπως τα κορίτσια στο γυμνάσιο. Και θα πίνω και φραπέ, αμέ. Είναι δύσκολο να είσαι 12 χρονών. Έχεις πολλά προβλήματα. Κυρίως μαθηματικών, κι αν δεν τα καταλαβαίνεις κιόλας ασ' τα να πάνε. Θα τα παρατήσω τα μαθηματικά. Θα ανοίξω πάλι τηλεόραση. Έχει ακόμα ειδήσεις. Είναι βαρετές. Αλλά ο Νίκος Χατζηνικολάου τις λέει τόσο ωραία με τα κοκκάλινα γυαλάκια του. Και εγώ όταν μεγαλώσω δημοσιογράφος θα γίνω. Σε ένα μεγάλο, αξιοπρεπές κανάλι να λέω σωστές, αληθινές ειδήσεις στον κόσμο. Θα κάνω και ραδιόφωνο. Θα διαλέγω τα τραγούδια και θα κάνω συντροφιά στους ακροατές μου. Όπως αυτός ο κυριούλης στον Μελωδία που ακούει ο μπαμπάς μου στο αμάξι. Που ξέρει την ιστορία κάθε τραγουδιού.

Μιλάνε για διαφθορά, μιλάνε για Σκοπιανό, μιλάνε για κάποιον Κοσκωτά... ούτε που καταλαβαίνω τι λένε. Πρέπει να είναι σοβαρά όμως. Σε λίγα χρόνια θα έχουν ξεχαστεί, θα έρθουν άλλα. Και μετά άλλα κι άλλα κι άλλα. Έχω πολύ ελεύθερο χρόνο να ονειρευτώ τι θα κάνω σε 6 χρόνια που θα τελειώσω το σχολείο. Δεν έχω υπολογιστή, ούτε internet. Ζωγραφίζω, διαβάζω, σκέφτομαι και γράφω δικές μου ιστορίες. Ίσως γίνω παραμυθού τελικά. Ανοίγω το ραδιόφωνο και γυρίζω το κουμπάκι με το δέκτη. Όπου βρω ωραίο τραγούδι σταματάω και φαντάζομαι πως κάνω τη δική μου εκπομπή και τα διαλέγω εγώ τα τραγούδια. Μου είπαν πως θα μου παρουν στερεοφωνικό για να μπορώ να γράφω κασσέτες. Ωραία θα 'ναι.

Είμαι παιδί της Αθήνας, οι περισσότεροι φίλοι μου δε μένουν κοντά οπότε δεν παίζω και πολύ στο δρόμο. Άντε λίγο στην αυλή. Αλλά βαριέμαι. Προτιμώ το ροζ μου δωμάτιο, με τις ζωγραφιές μου, τα παραμύθια μου και τα αρκουδάκια μου που ακούνε τα παραμύθια μου. Το μεγάλο μαύρο ραδιόφωνο και φυσικά την τηλεόραση. Αχ αυτή η τηλεόραση. Πάλι θα παρακαλάω να κάτσω μισή ώρα ακόμα, να δω και το επόμενο σίριαλ. Πέφτει το σήμα των ειδήσεων, τελείωσαν. Σας αφήνω γιατί ξεκινάει το "Λόγω Τιμής" και πρέπει να τρέξω...

Part VIII: Η σπίθα, η στάχτη και η φωτιά (finale)

Love_by_StarDuskDreams

Η Μαργαρίτα διάβασε το γράμμα και το άφησε να πέσει κάτω. Έμεινε να κοιτάζει το κενό. Δεν είχε ημερομηνία άρα δεν ήξερε πόσο καιρό πριν της το είχε γράψει. Το ξαναδιάβασε. Πολλές φορές. Σε κάποια πράγματα είχε δίκιο. Αλλά κι αυτή τι θα γινόταν, ο τρίτος άνθρωπος σε ένα γάμο; Εξάλλου τον ήθελε τόσο πολύ που δε μπορούσε να συμβιβαστεί με τίποτα λιγότερο. Και σίγουρα δεν είχε τη δύναμη να κοντρολάρει τις δικές του ανασφάλειες και αβεβαιότητες. Οι δικές της ήταν ήδη αρκετές. Το θέμα όμως ήταν ότι ο Σωκράτης είχε επιμείνει, την είχε ψάξει. Αν δεν τον ένοιαζε δεν είχε λόγο να το κάνει. Το είχε νιώσει και αυτός αυτό το κάτι ανάμεσά τους. Αλλά ήταν πραγματικότητα και όχι παραμύθι και δε γινόταν ως διά μαγείας να αλλάξουν όλα. Το καταλάβαινε ότι είχε αντιδράσει υπερβολικά. Η δικιά του αντίδραση όμως της είχε επιβεβαιώσει το χειρότερό της φόβο. Ότι για αυτόν δε σήμαινε τίποτα.
"Κι αν τόσο καιρό περιμένει να του απαντήσω και νομίζει πως δε με νοιάζει;", σκέφτηκε. Κοίταξε την ώρα στον υπολογιστή, στην Αθήνα θα ήταν σίγουρα ξημερώματα. Πήγε να γράψει ένα μήνυμα. Αλλά να του πει τι; Ασυναίσθητα τον πήρε τηλέφωνο αλλά το έκλεισε πριν χτυπήσει. "Από κοντά. Ό,τι έχουμε να πούμε θα το πούμε από κοντά".
Μια βδομάδα μετά η Μαργαρίτα ήταν στο αεροπλάνο της επιστροφής και ακόμα σκεφτόταν τι να του πει. Αφού το ήξερε πως ότι κι αν αποφάσιζε με το που θα έβλεπε αυτά τα μάτια να την κοιτάνε θα χανόταν ο κόσμος. Κι είχε τόσο καιρό να τον δει...
----------------

- Μα καλά παιδί μου, κάτσε και λίγο σπίτι. Το μεσημέρι γύρισες. Να σε δούμε κι εμείς μια μέρα και τη βλέπεις αύριο τη Χριστίνα.
-Α-Π-Ο-Κ-Λ-Ε-Ι-Ε-Τ-Α-Ι ! Πρώτο βράδυ πίσω και δεν  θα δω την κολλητή μου;
-Ακόμα δε γύρισες και άρχισες πάλι να παίρνεις τους δρόμους.
-Καληνύχτα μαμά! Α, θ' αργήσω.
Η Μαργαρίτα κατέβηκε τρέχοντας τις σκάλες, άνοιξε την πόρτα και έπεσε με φόρα πάνω στη Χριστίνα που περίμενε απ' έξω. Λίγη ώρα μετά σε κάποιο μικρό, ήσυχο μπαράκι η Χριστίνα διάβαζε το γράμμα του Σωκράτη.
-Ηλίθια, ηλίθια, ηλίθια. Τόσο καιρό στο είχε στείλει το γράμμα ο χριστιανός! Μια λέξη δε χρειάστηκε να βρεις, να το ανοίξεις το ρημάδι το λεξικό; Και καθόσουν κι έκλαιγες στις όχθες του Σηκουάνα. Ο Κηφισσός δε σου 'κανε ήθελες για φόντο τον Πύργο του Άιφελ. Ηλίθια.
-Χριστίνα τι να κάνω;
-Να πας να τον βρεις. Και να το ξεκαθαρίσετε επιτέλους αυτό το θεματάκι μεταξύ σας. Που έχετε καταντήσει "η μέρα φεύγει, ο Johnny Walker έρχεται".
-Θα με καλύψεις;
-Απόψε θα πας;
-Έτσι λέω.
-Θα σε καλύψω μην ανησυχείς. Αλλά να είσαι προετοιμασμένη. Αυτά που σου λέει δε σημαίνουν απαραίτητα ότι θα είστε μαζί. Αλλά τουλάχιστον έκανε μια προσπάθεια να ξεκαθαρίσει την κατάσταση.
-Από την ώρα που το διάβασα δε μπορώ να σκεφτώ τίποτα άλλο.
-Ενώ πριν μπορούσες θες να μου πεις. Είναι καλό παιδί πάντως. Τρόπος του λέγειν βέβαια γιατί δεν χαρακτηρίζεις "παιδί" κάποιον που έχει δικό του παιδί αλλά έστω ότι συνεννοηθήκαμε. Τι θα του πεις έχεις αποφασίσει;
-Ούτε καν. Έχω σκεφτεί άπειρα πράγματα αλλά με το που θα με κοιτάξει θα σβηστούν τα πάντα γύρω μου.
-Κατάλαβα, πάλι δράματα θα 'χουμε. Θα πας σπίτι του;
-Ναι. Στους δικούς μου είπα ότι θα μείνω σε σένα.
-Σε μένα θα 'ρθεις μετά. Αν δε μείνεις εκεί δηλαδή. Άντε πάμε σιγά σιγά και σταμάτα να παραγγέλνεις σφηνάκια στο μπαρ.
-Δε μπορώ ρε, έχω άγχος. Να βλέπεις, τρέμουν τα πόδια μου.
-Και η λύση είναι να πας σπίτι του κάνοντας οχτάρια; Προχώρα!

Λίγη ώρα μετά η Μαργαρίτα βρισκόταν έξω από το σπίτι του Σωκράτη. "Όντως παραήπια και ζαλίζομαι". Πήρε βαθιά ανάσα και χτύπησε το κουδούνι. Ανοίγει ο Σωκράτης (σε άθλια κατάσταση) και μένουν να κοιτάζονται σα χάνοι.
-Τι κάνεις εσύ εδώ;
-Βασικά...
-Βασικά έλα εδώ χαζό.
Την παίρνει αγκαλιά και χωρίς να ειπωθεί τίποτα άλλο μένουν έτσι για μερικά λεπτά.
-Τώρα μπορείς σε παρακαλώ να φύγεις;
-Ορίστε;
-Μπορείς να φύγεις. Δεν είμαι καλά. Θέλω να μείνω μόνος μου.
Όντως φαινόταν πολύ κουρασμένος, καταβεβλημμένος και τα μάτια του γυαλιζαν σα να είχε πυρετό.
-Το βλέπω ότι δεν είσαι καλά, εσύ τρέμεις. Σωκράτη, τι έχεις;
-Ότι έχω κάθε βράδυ. Μπορούμε να τα πούμε κάποια άλλη στιγμή; Καληνύχτα.
-Καληνύχτα.
Η πόρτα κλείνει, η Μαργαρίτα φτάνει μέχρι την εξώπορτα αλλά κάνει μεταβολή, γυρίζει πίσω και ξαναχτυπάει το κουδούνι.
-Τι είναι Μαργαρίτα;
-Κοίτα, εγώ μόνο σου σε αυτή την κατάσταση δε σε αφήνω. Έχεις δύο επιλογές. Η πρώτη είναι να έρθω μέσα μαζί σου και θα κάθομαι σε μια γωνιά χωρίς να μιλάω. Απλά για να σε προσέχω. Η δεύτερη είναι να μου κλείσεις την πόρτα στη μούρη και να περάσω όλο το βράδυ στο κατώφλι σου. Μη με κοιτάς έτσι, θα το κάνω. Και αύριο θα είμαστε και οι δύο άρρωστοι. Διάλεξε.
-Δε βγάζει κανείς άκρη μαζί σου. Εξαφανίζεσαι, πιστεύω πως δεν θα σε ξαναδω ποτέ και μετά μου χτυπάς την πόρτα και αρνείσαι να φύγεις. Σου είπα πως δεν είμαι καλά και επιμένεις.
-Δε θα φύγω, ό,τι κι αν μου πεις.
-Μπες μέσα.
Ο Σωκράτης ξάπλωσε στον καναπέ και κοίταζε το ταβάνι. Η Μαργαρίτα έκατσε σε μια πολυθρόνα απέναντι. Ό,τι κι αν ήθελε να του πει είχε φύγει. Ανησυχούσε για το τι είχε πάθει και πόσο καιρό ήταν έτσι.
-Ωραία και τώρα τι κάνουμε;
-Περιμένω να μου πεις. Δεν σε πιέζω. Αν θες.
-Κι αν δε θέλω;
-Θα κάτσω ήσυχα ήσυχα στην πολυθρόνα μου και θα σε κοιτάω.
-Πως και ήρθες;
-Βρήκα το γράμμα σου. Να κάτσω δίπλα σου;
-Έλα.
Η Μαργαρίτα έκατσε στον καναπέ και ο Σωκράτης ακούμπησε το κεφάλι του στα πόδια της. Όπως τότε στη Νάξο, απλά ανάποδα.
-Δεν περίμενα ότι θα ξαναρχόσουν.
-Ας πούμε ότι άργησα να βρω το γράμμα σου.
-Και τώρα που το βρήκες; Έχει καμιά σημασία;
-Είχα σκεφτεί και εγώ κάποια πράγματα και σε κάποια έχεις δίκιο. Αλλά δεν είναι της παρούσης. Εσύ ψήνεσαι στον πυρετό. Και φαίνεσαι εξαντλημένος.
-Τελείωσαν τα γυρίσματα και μου βγήκε όλη η κούραση. Πάντα αρρωσταίνω πριν από μια καινούρια δουλειά.
-Μόνο αυτό;
-Όχι.
Και έτσι όπως του χάιδευε τα μαλλιά, ο Σωκράτης ξεκίνησε να μιλάει.
-Χώρισα, δεύτερο διαζύγιο, δεύτερη αποτυχία. Πίστευα πως θα ήμουν ευτυχισμένος. Αλλά πάλι έκανα λάθος. Δεν ξέρω ούτε τι ψάχνω, ούτε τι θέλω. Στο τέλος μένω πάντα ανικανοποίητος. Κι αν τίποτα δε μπορεί να με κάνει ευτυχισμένο;
-Ξέρεις πως αυτό δεν ισχύει. Θα το ψάξεις και θα το βρεις αυτό που θες.
-Κι αν δεν υπάρχει;
-Βλακείες. Για αρχή πρέπει να ηρεμήσεις και να πέσει κ ο πυρετός. Και να αλλάξεις και λίγο παραστάσεις. Τώρα δεν έχεις δουλειά.
-Θα φύγω. Θα πάρω το μικρό και θα πάμε διακοπές.
-Θα σου κάνει καλό, είμαι σίγουρη.
-Έχουν γίνει πολλά στη ζωή μου το τελευταίο διάστημα. Και έχουν γίνει και πολλά μέσα μου. Θέλω να φύγω απ' όλα. Μαργαρίτα, αυτή τη στιγμή δε μπορώ να αντιμετωπίσω ό,τι έχει γίνει μεταξύ μας. Συγγνώμη. Ακόμα κι εσύ, με μπερδεύεις απίστευτα.
-Δε χρειαζόταν να μου το πεις. Ούτε θα σου ζήταγα να ξεκαθαρίσουμε κάτι τώρα. Το μόνο που θέλω να σου πω τώρα γιατί αν δε στο πω θα σκάσω είναι ότι αυτή η σπίθα που υπάρχει ανάμεσα μας όπως είπες και έγινε φωτιά μας έκαψε και τους δύο.
-Μόνο που ήρθες εδώ και βρήκες στάχτη.
-Βρήκα εσένα. Το ότι μπορώ και είμαι μαζί σου απόψε μου φτάνει. Και μου περισσεύει για όσο καιρό κάνω πάλι να σε δω. Ό,τι κι αν γίνει, ό,τι κι αν έγινε. Αρκεί να ξαναχαμογελάσεις.
-Δε μπορώ να σου υποσχεθώ τίποτα. Έχω πολλά να λύσω μέσα μου.
-Δε θέλω κάτι.
-Ούτε θα σηκωθείς να φύγεις σαν κυνηγημένη πάλι;
-Είδες, χαμογελάς λιγάκι! Έλεγα να πάω σπίτι, να κοιμηθείς κι εσύ;
-Μπορείς να μείνεις εδώ απόψε;
---------------------------

-Και έμεινες;
-Έμεινα. Μετά ηρέμησε κι άλλο, τον έπεισα να πάρει και παυσίπονο για τον πυρετό, λέγαμε για την ταινία του, για το Παρίσι...
-Τίποτα άλλο;
-Και μετά πήγα στον δίπλα καναπέ και κοιμήθηκα. Όταν έφυγα το πρωί μισκοκοιμόταν ακόμα.
-Ήρεμη σε βλέπω.
-Ήρεμη είμαι. Αν και φοβάμαι πως τελειώνει. Βασικά έχει τελειώσει. Φεύγει, θα γυρίσει και θα προχωρήσει.
-Πότε φεύγει;
-Αύριο-μεθαύριο... μια απ' αυτές τις μέρες.
-Θα κάνεις τίποτα;
-Όχι. Εξάλλου μου το είπε. Δεν ξέρει τι θα νιώθει για μένα όταν γυρίσει.
-Κοίτα, έχετε μια ιδιαίτερη σχέση. Είστε κοντά. Αλλά ειναι δύσκολο.
-Μάλλον ότι ήταν να γίνει μεταξύ μας έγινε εκείνο το βράδυ. Δεν πειράζει. Ας υπάρχει στη ζωή μου ακόμα κι έτσι. Τόσο καιρό βασανίζομαι, ήρθε η ώρα να το ξεπεράσω.
----------------

Είχε περάσει ένας μήνας και ο Σωκράτης δεν είχε επικοινωνήσει. Είχε γυρίσει όμως στην Αθήνα για την πρεμιέρα της ταινίας του. Η Μαργαρίτα παρακολουθούσε τα ρεπορτάζ από μακριά και το είχε πάρει απόφαση πως η δική τους ιστορία είχε πια τελειώσει. Δεν ήταν της μοίρας τους τελικά. Τη μέρα της πρεμιέρας αποφάσισε να του στείλει μήνυμα για καλή επιτυχία. Την ώρα που έπιασε το κινητό της ακούστηκε ο ήχος από ένα εισερχόμενο. Από το Σωκράτη.

Μαργαρίτα μου δε σ' ευχαρίστησα ποτέ για τη συμπαράσταση εκείνο το βράδυ. Γύρισα για λίγες μέρες- θα ξαναφύγω και φοβάμαι πως δεν προλαβαίνω να σε δω. Αν μπορείς να είσαι γύρω στις 22.30 έξω από το θέατρο. Έχω κάτι για σένα και θέλω να το πάρεις απόψε. Δυστυχώς δε μπορώ να στο δώσω ο ίδιος, λόγω της πρεμιέρας. Με συγχωρείς, όταν ξαναρθω θα τα πούμε.

"Ωραία, τώρα φτάσαμε να στέλνουμε ο ένας στον άλλον πράγματα μέσω αντιπροσώπων. Ούτε καν χρόνο να με δει δε βρίσκει πια". Απάντησε κάτι τυπικό και παράτησε το κινητό για να μη το σπάσει. 

Φανερά απογοητευμένη κατηφόρισε μέχρι το θέατρο. Πόσο πολύ ήθελε να τον δει. 22.30 και τα πάντα θεόκλειστα. Ούτε ψυχή δεν υπήρχε. Έκατσε στις σκάλες και περίμενε. Και έτσι όπως χάζευε τον καθρεφτη απέναντι τον είδε να ανεβαίνει τα σκαλοπάτια.

-Τι κάνεις εσύ εδώ;

-Α, δηλαδή το πίστεψες πως απλά θα σου άφηνα κάτι και δε θα ερχόμουν;

-Η πρεμιέρα;

-Καλά πάει, κόσμο είχε την ώρα που έφυγα.

-Συγγνώμη έφυγες από την πρεμιέρα σου; Και το πάρτυ μετά;

-Μπορεί να γίνει και χωρίς εμένα.

-Μα είσαι ο πρωταγωνιστής.

-Λεπτομέρειες. Θα πουν ότι για λόγους υγείας αποχώρησα λίγο πριν τη λήξη της προβολής και θα συνεχίσουν να με κουτσομπολεύουν ανενόχλητοι. Ήθελα να πάω μια βόλτα. Τόσο κακό είναι; Λοιπόν, πάμε να μου πεις και τα νέα σου;

Ο Σωκράτης συμπεριφερόταν σα να μην έχει συμβεί τίποτα. Η Μαργαρίτα χαιρόταν τόσο και που τον έβλεπε και που ήταν και πάλι χαρούμενος. Περπάταγαν πάνω από μισή ώρα μέχρι που έφτασαν έξω από ένα μπαράκι στο Γκάζι. 

-Τι λες μπαίνουμε;

-Θες να πάμε για ποτό;

-Όχι.

Ο Σωκράτης μπήκε μέσα προσπέρασε το μπαρ και βγήκε στην πίσω αυλή. Ανέβηκε τη σκάλα και η Μαργαρίτα τον ακολούθησε. Βρέθηκαν στην ταράτσα και από κάτω όλη η Αθήνα φωτισμένη.

-Έχει απίστευτη θέα, είναι πολύ όμορφα εδώ

Γύρισε και είδε το Σωκράτη να της χαμογελάει. 

-Μόνο μουσική δεν έχει για να χορέψουμε αλλά θα σου τραγουδήσω εγώ.

Την τράβηξε κοντά του και άρχισε να σιγοτραγουδάει "You do something to me, something that simply mystifies me..."

-Σωκράτη κοίτα. Γέμισε ο ουρανός μπαλόνια! Εσύ το έκανες αυτό; (Καμιά εικοσαριά πολύχρωμα μπαλόνια εμφανίστηκαν στον ουρανό.)

-Η πρώτη μου σκέψη ήταν πυροτεχνήματα αλλά φοβήθηκα μη τα βρεις λίγο κιτς.

-Γιατί όλα αυτά;

-Γιατί είμαι ερωτευμένος μαζί σου όσο δεν παίρνει. Και γιατί κάθε λεπτό μαζί σου με κάνει αληθινά ευτυχισμένο. Και γιατί θέλω να σε κάνω να χαμογελάς, όπως τώρα, και ελπίζω να με θέλεις ακόμα μετά από όλα αυτά που έχουν γίνει. Υπ' όψιν αν σηκωθείς και φύγεις θα σε κυνηγήσω μέχρι να βαρεθείς να με ακούς να σε φωνάζω. 

-Πάλι το κάνεις.

-Ποιο;

-Αυτό που με κοιτάς και τα πάντα γύρω μου θολώνουν.

-Για να μη βρεις τις σκάλες.

Και για πρώτη φορά σ' αυτή την ιστορία η Μαργαρίτα άφησε στην άκρη τους φόβους της τον αγκάλιασε και τον φίλησε.

-Και τι θα γίνει τώρα;

-Τι θα γίνει... θα συνεχίσουμε να χορεύουμε στην ταράτσα, θα με ξαναφιλήσεις ελπίζω και θα κοιτάμε ο ένας τον άλλον με αυτό το ηλίθιο βλέμμα που έχουν οι ερωτευμένοι. Επειδή είμαστε και οι δύο ξεροκέφαλοι και πεισματάρηδες θα τσακωθούμε άπειρες φορές, θα τα βρούμε άλλες τόσες και κάθε μέρα θα φοβάμαι ότι θα με παρατήσεις για κανα πιτσιρικά και θα τρέμω μη σε χάσω. 

-Αν κάποτε ήμουν ερωτευμένη με την εικόνα σου μια φορά, από τότε που αυτή η μαγική πόλη μας έφερε να περπατάμε στον ίδιο δρόμο και σε γνώρισα είμαι χίλιες. Και αυτή τη στιγμή νιώθω πως όχι μία αλλά ακόμα και εφτά ζωές αν περάσουν δε θα πάψω να είμαι.

Ο Σωκράτης έκατσε κάτω και η Μαργαρίτα δίπλα του. Την πήρε αγκαλιά.

-Λοιπόν τι λες κοπελιά; Μαζί κι όσο πάει;

-Μαζί κι όσο πάει...

------------------------

Κάπου εδώ η ιστορία της Μαργαρίτας και του Σωκράτη τελειώνει. Ή μάλλον αρχίζει οπότε ας τους αφήσουμε να χαρούν τον έρωτά τους και να ζήσουν ευτυχισμένοι. Το μόνο που μπορώ να σας πω με σιγουριά είναι ότι για όσο κρατάει το "για πάντα" αυτοί οι δύο έμειναν μαζί. 

(PS: Ακούστε και τα 3 τραγούδια.

PS2: Αυτή η ιστορία αφιερώνεται σε όλες εσάς. Ξέρετε ποιες είστε. Μία προς μία. Αυτές που περιμένατε κάθε φορά τη συνέχεια και με σπρώχνατε να προχωρήσω την ιστορία. Και που φαντάζεστε αυτή την ιστορία ακριβώς όπως την έχω κι εγώ στο μυαλό μου).

Love_by_adollable

Ένα βραβείο για μένα? Ωωωω ευχαριστώ!

Ε ναι λοιπόν, πήρα το πρώτο μου βραβείο! Η καλή μου και υπεταλαντούχα φίλη ELLIExirium από το ομώνυμο blog Elliexirium μου απένειμε το βραβείο του Kreativ Blogger. Σ' ευχαριστώ πρωινό μου κορίτσι!  Οφείλω λοιπόν κ εγώ με τη σειρά μου να αποκαλύψω μερικά πράγματα για μένα. Τα τα ταααααααν!!!!

10 πράγματα που αγαπώ:

1. Name your favourite song: Πολύ εύκολο για κάποιον που ακούει μουσική 24/7. Κερδίζει όμως "Εκείνη" του Φοίβου (του Δεληβοριά όχι του άλλου).

2. Name your favourite dessert: Πεθαίνω για σοκολάτα με πορτοκάλι. Σε πάστα θα 'ναι, σε σοκολατάκι θα 'ναι, το κουτί θα το αδειάσω.

3. What ticks me off: Οι αχάριστες/άδικες/αδικαιολόγητες συμπεριφορές.

4. When I'm upset: Με πιάνει το στομάχι μου. Κόμπος και δε μπορώ ούτε να φάω ούτε να κοιμηθώ.

5. What's your favourite pet: Δεν έχω. Αλλά πάντα ήθελα ένα σκυλάκι.

6. Black or White: Και τα δύο. Μαύρα ρούχα το χειμώνα, άσπρα φορεματάκια το καλοκαίρι. Αν το πιάσουμε και για στάση ζωής ανάλογα τη μέρα!

7. Biggest Fear: Η μοναξιά θαρρώ. 

8. Everyday attitude: Μια μικρή βόλτα στην Αθήνα και μια κούπα τσάι με μπαχαρικά.

9. What is perfection: Κάθε μέρα σου 'χω κι άλλη απάντηση. Για σήμερα να περπατάς, να φοράς σκούφο και κασκόλ χοντρό για να μη νιώθεις το κρύο, να χαζεύεις τους περαστικούς και στο ραδιόφωνο να παίζει το "Altalena".

10. Guilty Pleasure: Τα άσκοπα ξενύχτια, πόσο μάλλον όταν το επόμενο πρωί δουλεύω!

Και 7 τυχαίες σκέψεις:

1. Θέλω να κάτσω σπίτι και να δω παλιές ταινίες.

2. Πότε άραγε θα καταφέρω να μείνω μόνη μου;

3. Μήπως τελικά από καστανόξανθη προς καστανή να γίνω καστανόξανθη προς ξανθιά;

4. Ένα ζευγάρι φούξια γαλότσες.

5. Θέλω να φτιάξω την παλιά φωτογραφική που βρήκα στο ντουλάπι κ να φωτογραφήσω τις βόλτες μου.

6. Το πρωινό ξύπνημα συνηθίζεται ποτε;

7. Δε θέλουμε ρεαλισμό θέλουμε μαγεία (κλεμμένο μεν, επίκαιρο δε).

Αυτά τα ολίγα από μένα!

Τη σκυτάλη παίρνουν οι: Maria Chu (δε μπορώ να βάλω τις καρδούλες και τα αστεράκια αγάπη μου συγγνώμη) για τις ιστορίες της που προς το παρόν διαβάζω μόνο εγώ, Eirini h athinaia για τις ευφάνταστες συνταγές της και τις to do/ to buy λίστες της και οι Horace και Jo για τις εικόνες που με πλημμυρίζουν μέσα από τα γραπτά τους. 

xxx

Part VII: Sous le ciel de Paris

Time Travel by *Sotvind

-Πριν μου πεις ο,τιδήποτε έχω να σου πω εγώ πρώτη. Κλείνω τα εισητήρια της επιστροφής! Honey I'll be home next week.
-Μου κάνεις πλάκα!
-Λοιπόν τι ήταν αυτό το τόσο επείγον που θες να μου πεις και μου έστειλες και μήνυμα στο γαλλικό κινητό;
-Μαργαριτάκι είσαι κολλητή μου και σε αγαπάω. Σε παρακαλώ να παραμείνεις ψύχραιμη.
-Είσαι έγκυος;
-Κουνήσου από τη θέση σου χριστιανή μου βραδιάτικα. Μπες εδώ. (ένα link εμφανίζεται στην οθόνη του skype)
-Οξεία φαρυγγίτιδα έχει ο Γιώργος Μαζωνάκης... Χριστίνα πας καλά;
-Πήγαινε παρακάτω..
-Στον αέρα το νέο reality μαγειρικής υποθέτω δε μας ενδιαφέρει, ερωτικές συναστρίες το 2013 ούτε, φήμες για χωρισμό του γνωστού ηθοποιού Σωκράτη όχι... τι πράγμα;
-Εκεί διάβασε.
-Χριστίνα χωρίζει;
-Δες και παρακάτω.
-Μόνος σε όλες τις δημόσιες εμφανίσεις λέει.
-Βλέπεις;
-Δεν το συνόδευσε αυτή λέει στο δείπνο συντελεστών για τη νέα του ταινία λέει.
-Ναι η μουλάρα.
-Σε σχετική ερώτηση δεν το αρνήθηκε κανένας από τους δύο λέει.
-Πάντα τους συμφωνούσανε όμως.
-Χριστίνα χωρίζει!
-Κατά πως φαίνεται.
-Μα δε γίνεται. Πριν 6 μήνες παντρεύτηκε.
-Θα έπιασαν οι κατάρες μας.
-Λες να βρήκε άλλη;
-Δεν έχει υποπέσει κάποια τέτοια πληροφορία στην αντίληψη μου. Οπότε τώρα που θα γυρίσεις τον κυνηγάμε;
-Ρε Χριστινάκι το σκεφτόμουν. Ίσως έπρεπε να τον είχα αφήσει έστω να μου εξηγήσει.
-Βέβαια ήταν και ένα βήμα πριν το γάμο οπότε δεν ξέρω τι άλλο θα μπορούσε να είχε γίνει μεταξύ σας.
-Ναι αλλά χώρισε.
-Και άρχισαν ήδη να παίρνουν τα μυαλά σου αέρα. Άντε γύρνα, τέρμα η εξορία. Πάμε για δεύτερο κύκλο περιπετειών με φόντο το ελληνικό θέατρο.

Η Μαργαρίτα πηγαινοερχόταν πάνω κάτω στο δωμάτιο ανήσυχη. Πότε παντρεύτηκε και πότε χώρισε; Και κυρίως πως να ήταν; Αποφάσισε να συγυρίσει το μπάχαλο που επικρατούσε στο δωμάτιό της. Πεταμένα ρούχα παντού, 2-3 κούπες με τσάι και άπειρα βιβλία στο πάτωμα. "Πλάκα πλάκα αυτό το λεξικό έβαλα τους δικούς μου να μου το στείλουν και ούτε που το άνοιξα τόσο καιρό". Ανοίγει το χοντρό εξώφυλλο και πέφτει ένας φάκελος. Κάτι της είχε πει ο πατέρας της ότι της είχαν στείλει ένα φάκελο από τη δουλειά και θα τον έβαζε στο δέμα με το λεξικό. Ούτε που είχε δώσει σημασία. "Τίποτα ένσημα θα 'ναι. Αλλά χειρόγραφος φάκελος; Ούτε μια σφραγίδα;". Άνοιξε το φάκελο αλλά αντί για ένσημα βρήκε μερικά διπλωμένα φύλλα χαρτί.


Μαργαρίτα μου,
ελπίζω αυτό το γράμμα να φτάσει στα χέρια σου. Με συγχωρείς που το άφησα στη δουλειά σου, δεν ήξερα πως αλλιώς να σε βρω. Βλέπεις έχεις την κακή συνήθεια να εξαφανίζεσαι και να μην αφήνεις στον άλλον που σε ψάχνει έναν τρόπο να μπορέσει να σε βρει. Δεν έπρεπε να γίνει έτσι ρε Μαργαρίτα, δεν ήθελα να γίνει έτσι. Εσύ πάντα σηκώνεσαι, φεύγεις και κλείνεις μια πόρτα πίσω σου. Άκου και τον άλλο που θέλει να σου μιλήσει. Εμφανίστηκες στη ζωή μου έτσι, ξαφνικά. Ένα μεσημέρι στο δρόμο. Κάτι (δεν ξέρω τι, μήπως πρόλαβα να το ανακαλύψω) με έκανε να θέλω σαν τρελός να σε γνωρίσω. Όταν βρεθήκαμε στη Νάξο είχαμε μιλήσει όλες κι όλες 2 φορές και όμως ένιωσα πως ήρθαμε τόσο κοντά... Όταν σε ξαναείδα τίποτα δε γινόταν να με τραβήξει μακριά σου. Πρέπει όμως να με καταλάβεις. Μαζί σου γίνομαι άλλος άνθρωπος. Μπήκες σαν ανεμοστρόβιλος και σάρωσες τα πάντα. Είχα ό,τι ονειρευόμουν μια ζωή, ήμουν καλά, ευτυχισμένος, και έφερες τα πάνω κάτω. Δε μπορούσα όμως μέσα σ' ένα βράδυ να ανατρέψω τα δεδομένα μιας ζωής. Ήξερες ότι ετοιμαζόμουν να παντρευτώ. Και ξαφινκά βρέθηκα μπερδεμένος και εσύ έφυγες χωρίς δεύτερη κουβέντα. Δε το μετάνιωσα Μαργαρίτα, αλλά συνειδητοποίησε λιγάκι τη μάχη που γινόταν μέσα μου εκείνη την ώρα. Και εσύ να με κοιτάς με ένα βλέμμα που με σκότωνε. Και μετά ξανανοίγεις την πόρτα μου πετάς το πουλόβερ, γίνομαι "παλιός λογαριασμός" και εξαφανίζεσαι πάλι. Ναι δε θα μάθω ποτέ τι σημαίνω για σένα. Και δε θα σου πω κάτι που δεν ισχύει. Η ζωή μου είχε πάρει το δρόμο της, ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα τότε. Αλλά δεν ήθελα να σε χάσω. Υπάρχει κάτι ανάμεσά μας, υπάρχει μια σπίθα που για μια στιγμή έγινε φωτιά και εμένα ακόμα με καίει. Και από την άλλη είναι όλα πάνω σου, ο τρόπος που μιλάς, ο τρόπος που γελάς... δεν έχω ξανασυναντήσει κάποια που να σου μοιάζει. Και δεν ήθελα να φύγεις έτσι. Τέλος πάντων. Αυτή ήταν μια απόπειρα να σου πω αυτά που δε θες ν' ακούσεις. Όχι για να δικαιολογηθώ. Αλλά για να μάθεις εσύ τι σημαίνεις για μένα. 


Σωκράτης

 ΥΓ: Να περνάς όμορφα εκεί που εισαι. Και να προσέχεις.


(to be continued... ακούστε και τα 2 τραγούδια!)