Part V: To βαλς των χαμένων ονείρων

Crashed dreams by ~ApokryphiaArt

Ο Σωκράτης άνοιξε τα μάτια του και του πήρε μερικά δευτερόλεπτα να συνειδητοποιήσει ότι ήταν ο ήχος της βροχής που τον ξύπνησε. Γύρισε και είδε τη Μαργαρίτα να κοιμάται δίπλα του. Είχε δίκιο ο Μιχάλης, χρειάστηκε να τη δει μόνο μια φορά ακόμα για να συνειδητοποιήσει πόσο πολύ την ήθελε και πόσο διαφορετικός γινόταν όταν ήταν μαζί της. Αλλά τι συνέχεια θα μπορούσε να έχει; Σε σχέση μ' αυτόν ήταν ένα μικρό κοριτσάκι και ήθελαν - και λογικό ήταν - εντελώς διαφορετικά πράγματα. Τέτοιες ιστορίες δεν ήταν ούτε του στυλ του ούτε της ηλικίας του. Το ερώτημα όμως ήταν το εξής... εκείνη το έβλεπε αυτό; Πήγε μέχρι την κουζίνα και έβαλε να φτιάξει καφέ. Η Μαργαρίτα εμφανίστηκε στην πόρτα μετά από ένα δεκάλεπτο.

-Χαίρομαι που είσαι ξύπνιος. Αν κοιμόσουν δεν θα ήθελα να σε ξυπνήσω εγώ.
-Κοιμήσου λίγο ακόμα, Έχεις περιθώριο μέχρι να φύγεις για τη δουλειά.
-Προτιμώ να κάτσω μαζί σου.
-Να σου βάλω καφέ;
-Ναι. Σωκράτη τι συμβαίνει;
-Τι να συμβαίνει;
-Γιατί αποφεύγεις να με κοιτάξεις;
Και τότε γύρισε και την κοίταξε με το πιο ενοχικό βλέμμα που μπορεί να έχει άνθρωπος.

-Κατάλαβα. Αυτό ήταν, έτσι δεν είναι;
-Μαργαρίτα μου...
-Δε χρειάζεται να πεις κάτι. Καταλαβαίνω απόλυτα. Δεν περίμενα κάτι άλλο. Εξάλλου όλα τα όνειρα λίγο κρατάνε.
-Δηλαδή δεν σε πειράζει;
-Όχι κανένα πρόβλημα, αλήθεια. Δε συνηθίζω να ζω με αυταπάτες.
-Είσαι ένα από τα πιο όμορφα πράγματα που μου έχουν συμβεί.
-Ok, αν δε σε πειράζει τώρα θέλω να φύγω.
-Βρέχει ακόμα έξω. Κράτα το πουλόβερ, θα κρυώσεις.
-Τότε πρέπει να σου δώσω κι εγώ κάτι.
Πάει μέχρι το σαλόνι, πιάνει τα σκουλαρίκια της από το τραπεζάκι και γυρίζει στην κουζίνα.

-Εγώ κρατάω το πουλόβερ, εσύ αυτά. Και μη στενοχωριέσαι, δε χανόμαστε. Σε παρακαλώ, μη με κοιτάς έτσι, δεν υπάρχει λόγος.
-Κάτσε δυο λεπτά. Μη φύγεις ακόμα. Όχι έτσι.
-Μπορείς σε παρακαλώ να μου φέρεις μια ομπρέλα;
Ο Σωκράτης πήγε μέσα και την ώρα που άνοιξε τη ντουλάπα να βρει μια ομπρέλα άκουσε την πόρτα να κλείνει με δύναμη. Κοίταξε απ' το παράθυρο και είδε τη Μαργαρίτα να φεύγει τρέχοντας. Κάτι μέσα του τον έσπρωχνε να τρέξει πίσω της. να την προλάβει, να της πει πως τη θέλει σαν τρελός. Όμως δεν έκανε τίποτα απ' όλα αυτά.
Η Μαργαρίτα έτρεχε, έτρεχε, μέχρι που βρέθηκε σε έναν άγνωστο δρόμο. Έκατσε στην είσοδο μιας πολυκατοικίας και άρχισε να κλαίει χωρίς σταματημό. Μια λατέρνα έπαιζε το "Βαλς των Χαμένων Ονείρων".
----------------------
-Πήγα απ' το μαγαζί που δουλεύει.
-Και;
-Δε τη βρήκα. Μου είπαν ότι παραιτήθηκε.
-Λογικό.
-Την πήρα και τηλέφωνο. Συνεχώς κλειστό.
-Εξαφανίστηκε δηλαδή.
-Ακριβώς.
- Και πως νιώθεις;
-Μαλάκας.
-Πάλι καλά.
-Λες να έρθει στο θέατρο;
-Μάλλον όχι. Λογικά δε θα θέλει να σε δει στα μάτια της. Γιατί θες τόσο πολύ να τη δεις;
-Όσο περίεργο κι αν σου φαίνεται μου λείπει. Δεν ήθελα να φύγει έτσι. Θα ήθελα να μπορώ να τη δω, να της μιλήσω.
-Τίποτα άλλο;
-Τι εννοείς;
-Να σου πω αγόρι μου, το μετάνιωσες ή όχι; Δε μπορείς να κοιμάσαι μαζί της, μετά να τη διώχνεις και μετά να είστε κολλητάρια.
-Το ξέρω πως δεν έπρεπε να γίνει αλλά όσο κι αν θέλω να κρυφτώ δεν το μετανιώνω. Σκέφτομαι τις στιγμές που περάσαμε μαζί και χάνομαι αλλά δε γινόταν να έχει διάρκεια. Και καταλαβαίνεις πολύ καλά το λόγο.
-Τότε σταμάτα να την ψάχνεις και κυρίως σταμάτα να μου μιλάς γι' αυτήν όλη την ώρα.
-Δε γίνεται να είμαστε μαζί ρε Μιχάλη. Είμαστε άλλοι κόσμοι. ("Απλά τον κόσμο της τον γουστάρεις σαν τρελός" ψιθύρισε μια φωνή μέσα στο κεφάλι του.)

Σε μια παράλληλη σκηνή ο Σωκράτης υποκλίνεται στο κοινό και κάτι ψάχνει μες τον κόσμο, η Μαργαρίτα περιφέρεται μες το σπίτι με τις πυτζάμες, και η Ιωάννα βρίσκει τα σκουλαρίκια και τον αχινό στο βάθος ενός συρταριού.
---------------
-Τι ώρα είναι;
-5 το απόγευμα Μαργαριτάκι μου. Πρέπει να σηκωθείς από το κρεββάτι.
-Έγινε κάτι;
-Ναι κάτι έγινε. Νομίζω πως ήρθε η ώρα να το ξεπεράσεις και να συνέλθεις. Τρεις μήνες είναι πολύς καιρός βρε αγάπη μου. Έχεις κλειδωθεί μες το σπίτι, ξυπνάς το απόγευμα και είτε κλαις είτε έχεις νεύρα και καταλήγεις πάλι να κλαις. Πόσο καιρό έχεις να δεις ήλιο;
-Το έχω ανάγκη.
Η Χριστίνα έβγαλε ένα περιοδικό από την τσάντα της και το άφησε πάνω στο κρεββάτι.
-Πρέπει να ξεκολλήσεις. Παντρεύεται.

(to be continued...)