Μικρή καλοκαιρινή ιστορία.

16.06.2021

     Ο Πέτρος περπατούσε ψιλοβιαστικά κρατώντας τα κλειδιά στο χέρι. Δεν υπήρχε κάποιος συγκεκριμένος λόγος που να τον κάνει να βιάζεται, αλλά ούτε και να τον κάνει να χαζεύει γύρω του. Εκτός ίσως από την αφόρητη ζέστη. Απόγευμα μεν, αλλά ο ήλιος δεν έλεγε να πέσει. Και η Αθήνα έβραζε, υπενθυμίζοντάς του πόσο αφιλόξενη είναι αυτή η πόλη κατά τη διάρκεια της ημέρας τους καλοκαιρινούς μήνες. Αν και δεν ήταν μεγάλη η απόσταση μέχρι το σπίτι, έκατσε σ' ένα παγκάκι να πάρει μια ανάσα και έκλεισε τα μάτια του. Δεν είχε περάσει αρκετή ώρα ώσπου αυτός ο εκνευριστικός, άθλιος θόρυβος ρουφήγματος καλαμακίου τον καλούσε να εγκαταλείψει το λήθαργό του και να επιστρέψει στα εγκόσμια. Ο Πέτρος σήκωσε το κεφάλι του και κοίταξε την πηγή του θορύβου. Πριν προλάβει να πει λέξη, η κοπέλα είχε σηκωθεί και με το κουτάκι ice tea ανά χείρας έψαχνε κάτι με το βλέμμα της. Ούτε που τον είχε προσέξει. Με ένα μικρό δισταγμό, είχαν περάσει και δέκα χρόνια δε μπορούσε να ήταν σίγουρος, φώναξε: "Αλίκη;"

     Η Αλίκη στεκόταν όρθια λίγο πιο μπροστά από το παγκάκι από το οποίο μόλις είχε σηκωθεί, ψάχνωντας για κάδο ανακύκλωσης, όταν άκουσε κάποιον να φωνάζει τ΄ όνομά της. Κοίταξε αριστερά-δεξιά δεν υπήρχε κανείς οπότε γύρισε πίσω για να δει... τον Πέτρο! Σάστισε για μερικά δευτερόλεπτα και κούναγε ανεπαίσθητα το κεφάλι της αριστερά - δεξιά για να το πιστέψει ενώ μέχρι το χαμόγελο της να φτάσει από το ένα αυτί μέχρι το άλλο ο Πέτρος ήδη την έσφιγγε στην αγκαλιά του. Το "δεν το πιστεύω" του ενός μπλεκόταν με το "τι κάνεις" του άλλου ενώ κοιτιόντουσαν από πάνω μέχρι κάτω προσπαθώντας να αντιστοιχίσουν την τωρινή τους εικόνα με αυτή που είχαν στο μυαλό τους ο ένας για τον άλλον, δέκα χρόνια πριν.

- Τι κάνεις;
- Καλά...
- Δεν έχεις αλλάξει καθόλου.
- Ούτε εσύ. Άντε ίσως λίγο.
- Μεγάλωσα και σοβάρεψα.
- Να το πιστέψω;
- Όχι.
- Από πότε έχουμε να τα πούμε;
- Από τότε...
- Όντως.
- Μαθαίνω για σένα καμιά φορά.
- Εγώ έχω πάρα πολύ καιρό να μάθω νέα σου.
- Τα επαγγελματικά σου τα ψιλοξέρω. Τα προσωπικά θέλω να μάθω... Τι έχουμε εδώ; (το βλέμμα του στέκεται στη βέρα της Αλίκης) Το κάναμε το απονενοημένο Αλικάκι;
- Ε σαν παιδί και εγώ...
- Πόσα;
- Τι πόσα;
- Παιδιά πόσα;
-Δύο
- Χριστέ μου.
- Εσύ;
- Κανένα απ' όσο ξέρω.
- Εσύ τι κάνεις, εννοώ;
- Ε λέω σιγά σιγά να παντρευτώ κι εγώ.
- Άντε με το καλό!
- Χάρηκα πολύ που σε είδα...
- Κι εγώ.
Κι ενώ γυρίζουν και οι δύο να φύγουν η Αλίκη το μετανιώνει σχεδόν αμέσως και αλλάζει κατεύθυνση,
- Πέτρο, το ότι χάρηκα δεν το λέω τυπικά. Και επειδή δεν ξέρω, ή μάλλον ξέρω γιατί, αλλά δε μου αρέσει που χαθήκαμε τόσο πολύ θες κάποια στιγμή να πάμε για ένα καφέ, να πούμε τα νέα μας με την ησυχία μας;
- Ούτε εγώ το λέω τυπικά. Αλλά επειδή το κάποια στιγμή δεν θα έρθει ποτέ, πάμε τώρα για καφέ; Βιάζεσαι;
- Όχι.
- Τέλεια ούτε εγώ.

Έκατσαν σε μια μικρή συνοικιακή καφετέρια η οποία ήταν αρκετά δροσερή, συμπαθητική και χωρίς ενοχλητικό κόσμο. Ήρθαν οι καφέδες και μαζί μ' αυτούς και τα νέα μιας δεκαετίας. Τι έκανε ο ένας, τι έκανε ο άλλος, κουτσομπολιά για παλιούς κοινούς γνωστούς, σχόλια για την επικαιρότητα και η συζήτηση να κυλάει από μόνη της από το παρόν στο παρελθόν, σα να αποφάσιζε μόνη της που ήθελε να πάει. Ο Πέτρος μιλάει δυνατά και καθώς μιλάει κουνάει τα χέρια του. Πάντα μίλαγε περισσότερο. Η Αλίκη τον κοιτάει με τα τεράστια μάτια της και πότε γελάει, πότε χαμογελάει. Όντως δεν έχει αλλάξει καθόλου. Ούτε εκείνος, ούτε εκείνη. Όταν έχεις να δεις κάποιον δέκα χρόνια, ή θες να προλάβεις να του πεις τα πάντα ή δεν έχεις να του πεις τίποτα. Εξαρτάται από το ποιον έχεις απέναντί σου.

16.06.2011

Τεχνόπολις, Γκάζι. Η ώρα έχει πάει 22.30, η ξαφνική βροχή απειλεί να καταστρέψει τη συναυλία αλλά όχι! Μια αλλαγή μηχανημάτων και ο Κωστής Μαραβέγιας με το κλασσικό του χαμόγελο και το λουλουδάτο του πουκάμισο χοροπηδάει στη σκηνή. Ανάμεσα στον κόσμο, η Αλίκη προσπαθεί να πάρει ανάσα. Έτρεχε για να μη χάσει την έναρξη της συναυλίας, οι φίλες της ήταν ήδη εκεί. Οι συναυλίες του Κωστή είναι πάντα ένα μεγάλο πάρτι. Είτε είσαι στενοχωρημένος, είτε χαρούμενος, ξεχνάς ό,τι έχεις μες το κεφάλι σου και απλά χορεύεις και τραγουδάς μέχρι τελικής πτώσης. Η βροχή δεν πτόησε κανέναν. Η Τεχνόπολη έχει γεμίσει από κόσμο, τρελό από χαρά. Η Αλίκη έχει γίνει ένα μ' αυτούς. Ακόμα είναι πολύ νωρίς για να σκεφτεί ότι η σημερινή της γνωριμία με τον Πέτρο ήταν κάτι πολύ παραπάνω από μια απλή συμπάθεια. Μια στιγμή μόνο, όταν η μουσική θα ηρεμήσει, θα σκεφτεί αστραπιαία εκείνο το παράξενο συναίσθημα όταν φεύγοντας για να τη χαιρετήσει της χάιδεψε τον ώμο. Αλλά όπως ήρθε αυτή η σκέψη, έτσι και πέταξε και χάθηκε ανάμεσα στις υποψίες αστεριών του αθηναϊκού ουρανού.

Όχι πολύ μακριά, σε κάποιο πολύχρωμο και φασαριόζικο αθηναϊκό μπαράκι ο Πέτρος διασκεδάζει με τους φίλους του. Έχουν περάσει λίγες μέρες από τότε που ξεκίνησε να βγαίνει με τη Μαρία και είναι τουλάχιστον ενθουσιασμένος. Καλοκαιρινός έρωτας; Κάτι περισσότερο; Κάτι λίγότερο; Θα δείξει. Ίσως υποσυνείδητα να πέρασε από το μυαλό του η ίδια σκέψη που πέρασε και απ' το μυαλό της Αλίκης αλλά ακόμα πιο ασυναίσθητα. Όχι δεν υπήρχε ούτε χώρος, ούτε χρόνος.

(Στους μήνες που θα ακολουθήσουν ο Πέτρος και η Αλίκη θα συναντηθούν πολλές φορές. Θα μπορούσαν εύκολα να γίνουν κολλητοί αλλά δε θα γίνουν. Θα μπορούσαν επίσης να γίνουν ζευγάρι αλλά δε θα γίνουν. Και δε θα πουν ποτέ τίποτα ο ένας στον άλλον. Η Αλίκη θα χρειαστεί 2-3 φορές για να καταλάβει πως μπορεί να ερωτευτεί τον Πέτρο, ο Πέτρος θα χρειαστεί λίγο περισσότερο για να καταλάβει πως δεν τη βλέπει μόνο σα φίλη του την Αλίκη. Όμως υπάρχει μια Μαρία και πολλά ακόμα κατάλοιπα και στους δύο. Και κυρίως αυτό που οι φίλοι μας οι Βρετανοί λένε "κακό timing".)



to be continued...


Εκείνος άπλωσε τα χέρια κι έσπρωξε απαλά
τα μαλλιά της πίσω απ' τα αυτιά
ώστε να φαίνονται ξεκάθαρα τα φωτεινά της μάτια
κι ήρθαν στο νου της τα κομμάτια
που τραγουδούσε στην κιθάρα του
τις Κυριακές τα απογεύματα
κι όλα τα πνεύματα
που χρόνια περπατούσαν στην πλατεία
στροβιλιζόντουσαν στη δίνη που κατέληγε στο στήθος της
κι από το ύφος της προδόθηκε η ελπίδα
θα ορκιζόμουν πως τους είδα να πετούν
μισό μέτρο πάνω απ' τη γη
τα σώματά τους συμπαγή
μα όταν τα χείλη τους ενώθηκαν οι δυο τους γίναν ένα
κι ήταν τα μάτια του κλειστά κι ήταν τα χέρια της δεμένα
κι ήταν ο χρόνος κολλημένος ίδια σκηνή εδώ και αιώνες
γιατί ποτέ τους δεν υπάκουσαν σε νόμους και κανόνες
τώρα πετούσαν αγκαλιά μέχρι τα σύννεφα
σ' ένα ταξίδι που για χρόνια αναβάλλω
εκείνος έγινε αέρας
εκείνη έγινε σκόνη
και από τότε ακολουθεί ο ένας τον άλλον


(Εκείνος κι εκείνη - Ζακ Στεφάνου)

Αχ και να 'ξερες

Κλείνω τα μάτια μου κι όλα ξεκινάνε
Σα να κοιτώ από παράθυρο κλειστό
Θολές φιγούρες πίσω από το τζάμι
Μνήμες κι αισθήσεις σ' έναν ξέφρενο χορό

Αχ και να 'ξερες πόσο κοντά σου είμαι
Αχ και να γύριζες λιγάκι προς τα εδώ
Και να με κοίταζες πάλι μες τα μάτια
Αχ και να ΄ξερες πόσο σ' αγαπώ

Όσο κι αν φεύγεις μακριά και δε σε φτάνω
Τόσο θα τρέχω από πίσω σαν σκιά
Σαν το ποτάμι που ποτέ δεν πάει πίσω
Είναι παντού μας δε σε βλέπω πουθενά

Αχ και να 'ξερες πόσο κοντά σου είμαι
Αχ και να γύριζες λιγάκι προς τα εδώ
Και να με κοίταζες πάλι μες τα μάτια
Αχ και να ΄ξερες πόσο σ' αγαπώ

Αχ και να 'ξερες πόσο έχω πια αλλάξει
Αχ και να μ' έβλεπες πως σε κοιτώ ξανά
Σαν το σκυλί που ψάχνει ένα χάδι
Αχ και να 'ξερες δεν είμαι ο ίδιος πια


Το αφιέρωμα στα αγαπημένα τραγούδια συνεχίζεται...

Αντίο, αγάπη μου παλιά

Αντίο αγάπη μου παλιά
Ήρθε η ώρα να σ' αφήσω
Τη φλόγα που έγινε "φιλιά"
Για πάντα ν' αποχαιρετήσω
Αντίο αγάπη μου παλιά
Τι κι αν χαθήκαμε πριν χρόνια
Ζούσα κοντά σου μέχρι χθες
Χωρίς φεγγάρι μες τα χιόνια
Αντίο μαύρο μου φτερό
Τώρα πετάω μακριά σου
Να προχωρήσω πια μπορώ
Πέρα απ' τη λαμπερή σκιά σου
Έχασα τρένα και σταθμούς
Ακολουθώντας τ' άρωμά σου
Μα όπου κι αν έφτανα μακριά
Ξυπνούσα με το όνομά σου
Ανοιχτά παράθυρα ανοιχτά
Πεθύμησα τα μάτια μου απ' τον ήλιο να δακρύσουν
Ανοιχτά θ ' αφήσω ανοιχτά
Οι έρωτες στον ύπνο να με πιάσουν και να ζήσουν
Να μιλήσουν στην καρδιά μου
Να 'ρθουν να ξυπνήσουν τα όνειρά μου
Αγκαλιά μου
Κι ίσως να 'χω άλλη μια ευκαιρία ν' αγαπήσω αληθινά
Την έρημο όταν περνάς
Έχεις τους φόβους σου συντρόφους
Και κάνεις πράγματα σκληρά
Να βρεις το πέρασμα στους λόφους
Για σένα βγήκα απ' τη ζωή
Ξέχασα την αποστολή μου
Και τον κρυφό μου προορισμό
Τον πρόδωσα με το φιλί μου
Λοιπόν δε μένει άλλο πια
Άλλο πια τίποτα να πούμε
Ένα τραγούδι τυχερό
Μας μένει για να μοιραστούμε

Επειδή είναι δύσκολες και περίεργες μέρες και επειδή το άκουγα σήμερα στο δρόμο για τη δουλειά και συνειδητοποίησα πόσο πολύ λέει πράγματα που θέλω να πω και επειδή Λειβαδάς είναι αυτός, τον είδαμε και το Σάββατο και του 'χουμε και μια αδυναμία, ιδού το τραγούδι της ημέρας. Για όλους τους λόγους του κόσμου.

Viva los 90s

Ξεκίνησε σαν ένα αστειάκι με τις φίλες μου μέσω sms μια καλοκαιρινή νύχτα. Μέχρι που η πληροφορία έφτασε σε μένα μέσω του facebook chat. Google search και ναι τα Κακά Κορίτσια επανενώνονται για μια συναυλία στο Gagarin. Συνειδητοποιώ αυτά που έχω γράψει παραπάνω... sms, facebook chat, google search... τι είναι αυτά; Έχοντας φτάσει 25 χρονών σε ένα ζοφερό κατά πολλούς 2012 με τρόικες, ΔΝΤ, τούρκικα σίριαλ και μια διάχυτη μιζέρια παντού συνειδητοποιώ ότι όλο και συχνότερα αναπολώ τη δεκαετία που μεγάλωσα.Ιδωμένη βέβαια μέσα από ροζ σαπουνόφουσκες και μπουρμπουλήθρες γιατί παιδάκι ήμουν τότε μωρέ!

Ανοίγεις την τηλεόρασή σου και η Μενεγάκη είναι κομπάρσα δίπλα στον G-Poly. Τι έχει στην πρωινή ζώνη θα σας γελάσω γιατί έγω έχω γλώσσα-γλώσσα-μαθηματικά-αγγλικά. Τα μεσημέρια όμως έχει παιδικά και επαναλήψεις... caroussel, μικρό σπίτι στο λιβάδι, χώρια τις βιντεοκασσέτες του Disney που είναι μόνιμα στο βίντεο. Στο ραδιόφωνο παίζει ένα πανέμορφο τραγούδι... κάτσε να δεις πως πάει... "γιατί είμαι αέρας που περνά/ μέσα στης πόλης τα στενά/ και κάνει τα κλειστά παράθυρα να τρίζουν". Έχει και video clip. Πως να την λένε άραγε αυτή τη συμπαθέστατη κοπέλα με το φουλάρι που ανεμίζει. Σάννυ  Μπαλτζή; Μάλιστα. 

Θα πάω μια βόλτα. Μέχρι τα Goodys. Νωρίς. Σε 1-2 χρόνια που θα μπορώ να πάω για καφέ θα κάνω και εγώ τα μαλλιά μου αφρικάνικα κοτσιδάκια και θα φοράω ψηλόμεσες καμπάνες και κοντά μπλουζάκια με τον Tweety. Όπως τα κορίτσια στο γυμνάσιο. Και θα πίνω και φραπέ, αμέ. Είναι δύσκολο να είσαι 12 χρονών. Έχεις πολλά προβλήματα. Κυρίως μαθηματικών, κι αν δεν τα καταλαβαίνεις κιόλας ασ' τα να πάνε. Θα τα παρατήσω τα μαθηματικά. Θα ανοίξω πάλι τηλεόραση. Έχει ακόμα ειδήσεις. Είναι βαρετές. Αλλά ο Νίκος Χατζηνικολάου τις λέει τόσο ωραία με τα κοκκάλινα γυαλάκια του. Και εγώ όταν μεγαλώσω δημοσιογράφος θα γίνω. Σε ένα μεγάλο, αξιοπρεπές κανάλι να λέω σωστές, αληθινές ειδήσεις στον κόσμο. Θα κάνω και ραδιόφωνο. Θα διαλέγω τα τραγούδια και θα κάνω συντροφιά στους ακροατές μου. Όπως αυτός ο κυριούλης στον Μελωδία που ακούει ο μπαμπάς μου στο αμάξι. Που ξέρει την ιστορία κάθε τραγουδιού.

Μιλάνε για διαφθορά, μιλάνε για Σκοπιανό, μιλάνε για κάποιον Κοσκωτά... ούτε που καταλαβαίνω τι λένε. Πρέπει να είναι σοβαρά όμως. Σε λίγα χρόνια θα έχουν ξεχαστεί, θα έρθουν άλλα. Και μετά άλλα κι άλλα κι άλλα. Έχω πολύ ελεύθερο χρόνο να ονειρευτώ τι θα κάνω σε 6 χρόνια που θα τελειώσω το σχολείο. Δεν έχω υπολογιστή, ούτε internet. Ζωγραφίζω, διαβάζω, σκέφτομαι και γράφω δικές μου ιστορίες. Ίσως γίνω παραμυθού τελικά. Ανοίγω το ραδιόφωνο και γυρίζω το κουμπάκι με το δέκτη. Όπου βρω ωραίο τραγούδι σταματάω και φαντάζομαι πως κάνω τη δική μου εκπομπή και τα διαλέγω εγώ τα τραγούδια. Μου είπαν πως θα μου παρουν στερεοφωνικό για να μπορώ να γράφω κασσέτες. Ωραία θα 'ναι.

Είμαι παιδί της Αθήνας, οι περισσότεροι φίλοι μου δε μένουν κοντά οπότε δεν παίζω και πολύ στο δρόμο. Άντε λίγο στην αυλή. Αλλά βαριέμαι. Προτιμώ το ροζ μου δωμάτιο, με τις ζωγραφιές μου, τα παραμύθια μου και τα αρκουδάκια μου που ακούνε τα παραμύθια μου. Το μεγάλο μαύρο ραδιόφωνο και φυσικά την τηλεόραση. Αχ αυτή η τηλεόραση. Πάλι θα παρακαλάω να κάτσω μισή ώρα ακόμα, να δω και το επόμενο σίριαλ. Πέφτει το σήμα των ειδήσεων, τελείωσαν. Σας αφήνω γιατί ξεκινάει το "Λόγω Τιμής" και πρέπει να τρέξω...

Part VIII: Η σπίθα, η στάχτη και η φωτιά (finale)

Love_by_StarDuskDreams

Η Μαργαρίτα διάβασε το γράμμα και το άφησε να πέσει κάτω. Έμεινε να κοιτάζει το κενό. Δεν είχε ημερομηνία άρα δεν ήξερε πόσο καιρό πριν της το είχε γράψει. Το ξαναδιάβασε. Πολλές φορές. Σε κάποια πράγματα είχε δίκιο. Αλλά κι αυτή τι θα γινόταν, ο τρίτος άνθρωπος σε ένα γάμο; Εξάλλου τον ήθελε τόσο πολύ που δε μπορούσε να συμβιβαστεί με τίποτα λιγότερο. Και σίγουρα δεν είχε τη δύναμη να κοντρολάρει τις δικές του ανασφάλειες και αβεβαιότητες. Οι δικές της ήταν ήδη αρκετές. Το θέμα όμως ήταν ότι ο Σωκράτης είχε επιμείνει, την είχε ψάξει. Αν δεν τον ένοιαζε δεν είχε λόγο να το κάνει. Το είχε νιώσει και αυτός αυτό το κάτι ανάμεσά τους. Αλλά ήταν πραγματικότητα και όχι παραμύθι και δε γινόταν ως διά μαγείας να αλλάξουν όλα. Το καταλάβαινε ότι είχε αντιδράσει υπερβολικά. Η δικιά του αντίδραση όμως της είχε επιβεβαιώσει το χειρότερό της φόβο. Ότι για αυτόν δε σήμαινε τίποτα.
"Κι αν τόσο καιρό περιμένει να του απαντήσω και νομίζει πως δε με νοιάζει;", σκέφτηκε. Κοίταξε την ώρα στον υπολογιστή, στην Αθήνα θα ήταν σίγουρα ξημερώματα. Πήγε να γράψει ένα μήνυμα. Αλλά να του πει τι; Ασυναίσθητα τον πήρε τηλέφωνο αλλά το έκλεισε πριν χτυπήσει. "Από κοντά. Ό,τι έχουμε να πούμε θα το πούμε από κοντά".
Μια βδομάδα μετά η Μαργαρίτα ήταν στο αεροπλάνο της επιστροφής και ακόμα σκεφτόταν τι να του πει. Αφού το ήξερε πως ότι κι αν αποφάσιζε με το που θα έβλεπε αυτά τα μάτια να την κοιτάνε θα χανόταν ο κόσμος. Κι είχε τόσο καιρό να τον δει...
----------------

- Μα καλά παιδί μου, κάτσε και λίγο σπίτι. Το μεσημέρι γύρισες. Να σε δούμε κι εμείς μια μέρα και τη βλέπεις αύριο τη Χριστίνα.
-Α-Π-Ο-Κ-Λ-Ε-Ι-Ε-Τ-Α-Ι ! Πρώτο βράδυ πίσω και δεν  θα δω την κολλητή μου;
-Ακόμα δε γύρισες και άρχισες πάλι να παίρνεις τους δρόμους.
-Καληνύχτα μαμά! Α, θ' αργήσω.
Η Μαργαρίτα κατέβηκε τρέχοντας τις σκάλες, άνοιξε την πόρτα και έπεσε με φόρα πάνω στη Χριστίνα που περίμενε απ' έξω. Λίγη ώρα μετά σε κάποιο μικρό, ήσυχο μπαράκι η Χριστίνα διάβαζε το γράμμα του Σωκράτη.
-Ηλίθια, ηλίθια, ηλίθια. Τόσο καιρό στο είχε στείλει το γράμμα ο χριστιανός! Μια λέξη δε χρειάστηκε να βρεις, να το ανοίξεις το ρημάδι το λεξικό; Και καθόσουν κι έκλαιγες στις όχθες του Σηκουάνα. Ο Κηφισσός δε σου 'κανε ήθελες για φόντο τον Πύργο του Άιφελ. Ηλίθια.
-Χριστίνα τι να κάνω;
-Να πας να τον βρεις. Και να το ξεκαθαρίσετε επιτέλους αυτό το θεματάκι μεταξύ σας. Που έχετε καταντήσει "η μέρα φεύγει, ο Johnny Walker έρχεται".
-Θα με καλύψεις;
-Απόψε θα πας;
-Έτσι λέω.
-Θα σε καλύψω μην ανησυχείς. Αλλά να είσαι προετοιμασμένη. Αυτά που σου λέει δε σημαίνουν απαραίτητα ότι θα είστε μαζί. Αλλά τουλάχιστον έκανε μια προσπάθεια να ξεκαθαρίσει την κατάσταση.
-Από την ώρα που το διάβασα δε μπορώ να σκεφτώ τίποτα άλλο.
-Ενώ πριν μπορούσες θες να μου πεις. Είναι καλό παιδί πάντως. Τρόπος του λέγειν βέβαια γιατί δεν χαρακτηρίζεις "παιδί" κάποιον που έχει δικό του παιδί αλλά έστω ότι συνεννοηθήκαμε. Τι θα του πεις έχεις αποφασίσει;
-Ούτε καν. Έχω σκεφτεί άπειρα πράγματα αλλά με το που θα με κοιτάξει θα σβηστούν τα πάντα γύρω μου.
-Κατάλαβα, πάλι δράματα θα 'χουμε. Θα πας σπίτι του;
-Ναι. Στους δικούς μου είπα ότι θα μείνω σε σένα.
-Σε μένα θα 'ρθεις μετά. Αν δε μείνεις εκεί δηλαδή. Άντε πάμε σιγά σιγά και σταμάτα να παραγγέλνεις σφηνάκια στο μπαρ.
-Δε μπορώ ρε, έχω άγχος. Να βλέπεις, τρέμουν τα πόδια μου.
-Και η λύση είναι να πας σπίτι του κάνοντας οχτάρια; Προχώρα!

Λίγη ώρα μετά η Μαργαρίτα βρισκόταν έξω από το σπίτι του Σωκράτη. "Όντως παραήπια και ζαλίζομαι". Πήρε βαθιά ανάσα και χτύπησε το κουδούνι. Ανοίγει ο Σωκράτης (σε άθλια κατάσταση) και μένουν να κοιτάζονται σα χάνοι.
-Τι κάνεις εσύ εδώ;
-Βασικά...
-Βασικά έλα εδώ χαζό.
Την παίρνει αγκαλιά και χωρίς να ειπωθεί τίποτα άλλο μένουν έτσι για μερικά λεπτά.
-Τώρα μπορείς σε παρακαλώ να φύγεις;
-Ορίστε;
-Μπορείς να φύγεις. Δεν είμαι καλά. Θέλω να μείνω μόνος μου.
Όντως φαινόταν πολύ κουρασμένος, καταβεβλημμένος και τα μάτια του γυαλιζαν σα να είχε πυρετό.
-Το βλέπω ότι δεν είσαι καλά, εσύ τρέμεις. Σωκράτη, τι έχεις;
-Ότι έχω κάθε βράδυ. Μπορούμε να τα πούμε κάποια άλλη στιγμή; Καληνύχτα.
-Καληνύχτα.
Η πόρτα κλείνει, η Μαργαρίτα φτάνει μέχρι την εξώπορτα αλλά κάνει μεταβολή, γυρίζει πίσω και ξαναχτυπάει το κουδούνι.
-Τι είναι Μαργαρίτα;
-Κοίτα, εγώ μόνο σου σε αυτή την κατάσταση δε σε αφήνω. Έχεις δύο επιλογές. Η πρώτη είναι να έρθω μέσα μαζί σου και θα κάθομαι σε μια γωνιά χωρίς να μιλάω. Απλά για να σε προσέχω. Η δεύτερη είναι να μου κλείσεις την πόρτα στη μούρη και να περάσω όλο το βράδυ στο κατώφλι σου. Μη με κοιτάς έτσι, θα το κάνω. Και αύριο θα είμαστε και οι δύο άρρωστοι. Διάλεξε.
-Δε βγάζει κανείς άκρη μαζί σου. Εξαφανίζεσαι, πιστεύω πως δεν θα σε ξαναδω ποτέ και μετά μου χτυπάς την πόρτα και αρνείσαι να φύγεις. Σου είπα πως δεν είμαι καλά και επιμένεις.
-Δε θα φύγω, ό,τι κι αν μου πεις.
-Μπες μέσα.
Ο Σωκράτης ξάπλωσε στον καναπέ και κοίταζε το ταβάνι. Η Μαργαρίτα έκατσε σε μια πολυθρόνα απέναντι. Ό,τι κι αν ήθελε να του πει είχε φύγει. Ανησυχούσε για το τι είχε πάθει και πόσο καιρό ήταν έτσι.
-Ωραία και τώρα τι κάνουμε;
-Περιμένω να μου πεις. Δεν σε πιέζω. Αν θες.
-Κι αν δε θέλω;
-Θα κάτσω ήσυχα ήσυχα στην πολυθρόνα μου και θα σε κοιτάω.
-Πως και ήρθες;
-Βρήκα το γράμμα σου. Να κάτσω δίπλα σου;
-Έλα.
Η Μαργαρίτα έκατσε στον καναπέ και ο Σωκράτης ακούμπησε το κεφάλι του στα πόδια της. Όπως τότε στη Νάξο, απλά ανάποδα.
-Δεν περίμενα ότι θα ξαναρχόσουν.
-Ας πούμε ότι άργησα να βρω το γράμμα σου.
-Και τώρα που το βρήκες; Έχει καμιά σημασία;
-Είχα σκεφτεί και εγώ κάποια πράγματα και σε κάποια έχεις δίκιο. Αλλά δεν είναι της παρούσης. Εσύ ψήνεσαι στον πυρετό. Και φαίνεσαι εξαντλημένος.
-Τελείωσαν τα γυρίσματα και μου βγήκε όλη η κούραση. Πάντα αρρωσταίνω πριν από μια καινούρια δουλειά.
-Μόνο αυτό;
-Όχι.
Και έτσι όπως του χάιδευε τα μαλλιά, ο Σωκράτης ξεκίνησε να μιλάει.
-Χώρισα, δεύτερο διαζύγιο, δεύτερη αποτυχία. Πίστευα πως θα ήμουν ευτυχισμένος. Αλλά πάλι έκανα λάθος. Δεν ξέρω ούτε τι ψάχνω, ούτε τι θέλω. Στο τέλος μένω πάντα ανικανοποίητος. Κι αν τίποτα δε μπορεί να με κάνει ευτυχισμένο;
-Ξέρεις πως αυτό δεν ισχύει. Θα το ψάξεις και θα το βρεις αυτό που θες.
-Κι αν δεν υπάρχει;
-Βλακείες. Για αρχή πρέπει να ηρεμήσεις και να πέσει κ ο πυρετός. Και να αλλάξεις και λίγο παραστάσεις. Τώρα δεν έχεις δουλειά.
-Θα φύγω. Θα πάρω το μικρό και θα πάμε διακοπές.
-Θα σου κάνει καλό, είμαι σίγουρη.
-Έχουν γίνει πολλά στη ζωή μου το τελευταίο διάστημα. Και έχουν γίνει και πολλά μέσα μου. Θέλω να φύγω απ' όλα. Μαργαρίτα, αυτή τη στιγμή δε μπορώ να αντιμετωπίσω ό,τι έχει γίνει μεταξύ μας. Συγγνώμη. Ακόμα κι εσύ, με μπερδεύεις απίστευτα.
-Δε χρειαζόταν να μου το πεις. Ούτε θα σου ζήταγα να ξεκαθαρίσουμε κάτι τώρα. Το μόνο που θέλω να σου πω τώρα γιατί αν δε στο πω θα σκάσω είναι ότι αυτή η σπίθα που υπάρχει ανάμεσα μας όπως είπες και έγινε φωτιά μας έκαψε και τους δύο.
-Μόνο που ήρθες εδώ και βρήκες στάχτη.
-Βρήκα εσένα. Το ότι μπορώ και είμαι μαζί σου απόψε μου φτάνει. Και μου περισσεύει για όσο καιρό κάνω πάλι να σε δω. Ό,τι κι αν γίνει, ό,τι κι αν έγινε. Αρκεί να ξαναχαμογελάσεις.
-Δε μπορώ να σου υποσχεθώ τίποτα. Έχω πολλά να λύσω μέσα μου.
-Δε θέλω κάτι.
-Ούτε θα σηκωθείς να φύγεις σαν κυνηγημένη πάλι;
-Είδες, χαμογελάς λιγάκι! Έλεγα να πάω σπίτι, να κοιμηθείς κι εσύ;
-Μπορείς να μείνεις εδώ απόψε;
---------------------------

-Και έμεινες;
-Έμεινα. Μετά ηρέμησε κι άλλο, τον έπεισα να πάρει και παυσίπονο για τον πυρετό, λέγαμε για την ταινία του, για το Παρίσι...
-Τίποτα άλλο;
-Και μετά πήγα στον δίπλα καναπέ και κοιμήθηκα. Όταν έφυγα το πρωί μισκοκοιμόταν ακόμα.
-Ήρεμη σε βλέπω.
-Ήρεμη είμαι. Αν και φοβάμαι πως τελειώνει. Βασικά έχει τελειώσει. Φεύγει, θα γυρίσει και θα προχωρήσει.
-Πότε φεύγει;
-Αύριο-μεθαύριο... μια απ' αυτές τις μέρες.
-Θα κάνεις τίποτα;
-Όχι. Εξάλλου μου το είπε. Δεν ξέρει τι θα νιώθει για μένα όταν γυρίσει.
-Κοίτα, έχετε μια ιδιαίτερη σχέση. Είστε κοντά. Αλλά ειναι δύσκολο.
-Μάλλον ότι ήταν να γίνει μεταξύ μας έγινε εκείνο το βράδυ. Δεν πειράζει. Ας υπάρχει στη ζωή μου ακόμα κι έτσι. Τόσο καιρό βασανίζομαι, ήρθε η ώρα να το ξεπεράσω.
----------------

Είχε περάσει ένας μήνας και ο Σωκράτης δεν είχε επικοινωνήσει. Είχε γυρίσει όμως στην Αθήνα για την πρεμιέρα της ταινίας του. Η Μαργαρίτα παρακολουθούσε τα ρεπορτάζ από μακριά και το είχε πάρει απόφαση πως η δική τους ιστορία είχε πια τελειώσει. Δεν ήταν της μοίρας τους τελικά. Τη μέρα της πρεμιέρας αποφάσισε να του στείλει μήνυμα για καλή επιτυχία. Την ώρα που έπιασε το κινητό της ακούστηκε ο ήχος από ένα εισερχόμενο. Από το Σωκράτη.

Μαργαρίτα μου δε σ' ευχαρίστησα ποτέ για τη συμπαράσταση εκείνο το βράδυ. Γύρισα για λίγες μέρες- θα ξαναφύγω και φοβάμαι πως δεν προλαβαίνω να σε δω. Αν μπορείς να είσαι γύρω στις 22.30 έξω από το θέατρο. Έχω κάτι για σένα και θέλω να το πάρεις απόψε. Δυστυχώς δε μπορώ να στο δώσω ο ίδιος, λόγω της πρεμιέρας. Με συγχωρείς, όταν ξαναρθω θα τα πούμε.

"Ωραία, τώρα φτάσαμε να στέλνουμε ο ένας στον άλλον πράγματα μέσω αντιπροσώπων. Ούτε καν χρόνο να με δει δε βρίσκει πια". Απάντησε κάτι τυπικό και παράτησε το κινητό για να μη το σπάσει. 

Φανερά απογοητευμένη κατηφόρισε μέχρι το θέατρο. Πόσο πολύ ήθελε να τον δει. 22.30 και τα πάντα θεόκλειστα. Ούτε ψυχή δεν υπήρχε. Έκατσε στις σκάλες και περίμενε. Και έτσι όπως χάζευε τον καθρεφτη απέναντι τον είδε να ανεβαίνει τα σκαλοπάτια.

-Τι κάνεις εσύ εδώ;

-Α, δηλαδή το πίστεψες πως απλά θα σου άφηνα κάτι και δε θα ερχόμουν;

-Η πρεμιέρα;

-Καλά πάει, κόσμο είχε την ώρα που έφυγα.

-Συγγνώμη έφυγες από την πρεμιέρα σου; Και το πάρτυ μετά;

-Μπορεί να γίνει και χωρίς εμένα.

-Μα είσαι ο πρωταγωνιστής.

-Λεπτομέρειες. Θα πουν ότι για λόγους υγείας αποχώρησα λίγο πριν τη λήξη της προβολής και θα συνεχίσουν να με κουτσομπολεύουν ανενόχλητοι. Ήθελα να πάω μια βόλτα. Τόσο κακό είναι; Λοιπόν, πάμε να μου πεις και τα νέα σου;

Ο Σωκράτης συμπεριφερόταν σα να μην έχει συμβεί τίποτα. Η Μαργαρίτα χαιρόταν τόσο και που τον έβλεπε και που ήταν και πάλι χαρούμενος. Περπάταγαν πάνω από μισή ώρα μέχρι που έφτασαν έξω από ένα μπαράκι στο Γκάζι. 

-Τι λες μπαίνουμε;

-Θες να πάμε για ποτό;

-Όχι.

Ο Σωκράτης μπήκε μέσα προσπέρασε το μπαρ και βγήκε στην πίσω αυλή. Ανέβηκε τη σκάλα και η Μαργαρίτα τον ακολούθησε. Βρέθηκαν στην ταράτσα και από κάτω όλη η Αθήνα φωτισμένη.

-Έχει απίστευτη θέα, είναι πολύ όμορφα εδώ

Γύρισε και είδε το Σωκράτη να της χαμογελάει. 

-Μόνο μουσική δεν έχει για να χορέψουμε αλλά θα σου τραγουδήσω εγώ.

Την τράβηξε κοντά του και άρχισε να σιγοτραγουδάει "You do something to me, something that simply mystifies me..."

-Σωκράτη κοίτα. Γέμισε ο ουρανός μπαλόνια! Εσύ το έκανες αυτό; (Καμιά εικοσαριά πολύχρωμα μπαλόνια εμφανίστηκαν στον ουρανό.)

-Η πρώτη μου σκέψη ήταν πυροτεχνήματα αλλά φοβήθηκα μη τα βρεις λίγο κιτς.

-Γιατί όλα αυτά;

-Γιατί είμαι ερωτευμένος μαζί σου όσο δεν παίρνει. Και γιατί κάθε λεπτό μαζί σου με κάνει αληθινά ευτυχισμένο. Και γιατί θέλω να σε κάνω να χαμογελάς, όπως τώρα, και ελπίζω να με θέλεις ακόμα μετά από όλα αυτά που έχουν γίνει. Υπ' όψιν αν σηκωθείς και φύγεις θα σε κυνηγήσω μέχρι να βαρεθείς να με ακούς να σε φωνάζω. 

-Πάλι το κάνεις.

-Ποιο;

-Αυτό που με κοιτάς και τα πάντα γύρω μου θολώνουν.

-Για να μη βρεις τις σκάλες.

Και για πρώτη φορά σ' αυτή την ιστορία η Μαργαρίτα άφησε στην άκρη τους φόβους της τον αγκάλιασε και τον φίλησε.

-Και τι θα γίνει τώρα;

-Τι θα γίνει... θα συνεχίσουμε να χορεύουμε στην ταράτσα, θα με ξαναφιλήσεις ελπίζω και θα κοιτάμε ο ένας τον άλλον με αυτό το ηλίθιο βλέμμα που έχουν οι ερωτευμένοι. Επειδή είμαστε και οι δύο ξεροκέφαλοι και πεισματάρηδες θα τσακωθούμε άπειρες φορές, θα τα βρούμε άλλες τόσες και κάθε μέρα θα φοβάμαι ότι θα με παρατήσεις για κανα πιτσιρικά και θα τρέμω μη σε χάσω. 

-Αν κάποτε ήμουν ερωτευμένη με την εικόνα σου μια φορά, από τότε που αυτή η μαγική πόλη μας έφερε να περπατάμε στον ίδιο δρόμο και σε γνώρισα είμαι χίλιες. Και αυτή τη στιγμή νιώθω πως όχι μία αλλά ακόμα και εφτά ζωές αν περάσουν δε θα πάψω να είμαι.

Ο Σωκράτης έκατσε κάτω και η Μαργαρίτα δίπλα του. Την πήρε αγκαλιά.

-Λοιπόν τι λες κοπελιά; Μαζί κι όσο πάει;

-Μαζί κι όσο πάει...

------------------------

Κάπου εδώ η ιστορία της Μαργαρίτας και του Σωκράτη τελειώνει. Ή μάλλον αρχίζει οπότε ας τους αφήσουμε να χαρούν τον έρωτά τους και να ζήσουν ευτυχισμένοι. Το μόνο που μπορώ να σας πω με σιγουριά είναι ότι για όσο κρατάει το "για πάντα" αυτοί οι δύο έμειναν μαζί. 

(PS: Ακούστε και τα 3 τραγούδια.

PS2: Αυτή η ιστορία αφιερώνεται σε όλες εσάς. Ξέρετε ποιες είστε. Μία προς μία. Αυτές που περιμένατε κάθε φορά τη συνέχεια και με σπρώχνατε να προχωρήσω την ιστορία. Και που φαντάζεστε αυτή την ιστορία ακριβώς όπως την έχω κι εγώ στο μυαλό μου).

Love_by_adollable

Ένα βραβείο για μένα? Ωωωω ευχαριστώ!

Ε ναι λοιπόν, πήρα το πρώτο μου βραβείο! Η καλή μου και υπεταλαντούχα φίλη ELLIExirium από το ομώνυμο blog Elliexirium μου απένειμε το βραβείο του Kreativ Blogger. Σ' ευχαριστώ πρωινό μου κορίτσι!  Οφείλω λοιπόν κ εγώ με τη σειρά μου να αποκαλύψω μερικά πράγματα για μένα. Τα τα ταααααααν!!!!

10 πράγματα που αγαπώ:

1. Name your favourite song: Πολύ εύκολο για κάποιον που ακούει μουσική 24/7. Κερδίζει όμως "Εκείνη" του Φοίβου (του Δεληβοριά όχι του άλλου).

2. Name your favourite dessert: Πεθαίνω για σοκολάτα με πορτοκάλι. Σε πάστα θα 'ναι, σε σοκολατάκι θα 'ναι, το κουτί θα το αδειάσω.

3. What ticks me off: Οι αχάριστες/άδικες/αδικαιολόγητες συμπεριφορές.

4. When I'm upset: Με πιάνει το στομάχι μου. Κόμπος και δε μπορώ ούτε να φάω ούτε να κοιμηθώ.

5. What's your favourite pet: Δεν έχω. Αλλά πάντα ήθελα ένα σκυλάκι.

6. Black or White: Και τα δύο. Μαύρα ρούχα το χειμώνα, άσπρα φορεματάκια το καλοκαίρι. Αν το πιάσουμε και για στάση ζωής ανάλογα τη μέρα!

7. Biggest Fear: Η μοναξιά θαρρώ. 

8. Everyday attitude: Μια μικρή βόλτα στην Αθήνα και μια κούπα τσάι με μπαχαρικά.

9. What is perfection: Κάθε μέρα σου 'χω κι άλλη απάντηση. Για σήμερα να περπατάς, να φοράς σκούφο και κασκόλ χοντρό για να μη νιώθεις το κρύο, να χαζεύεις τους περαστικούς και στο ραδιόφωνο να παίζει το "Altalena".

10. Guilty Pleasure: Τα άσκοπα ξενύχτια, πόσο μάλλον όταν το επόμενο πρωί δουλεύω!

Και 7 τυχαίες σκέψεις:

1. Θέλω να κάτσω σπίτι και να δω παλιές ταινίες.

2. Πότε άραγε θα καταφέρω να μείνω μόνη μου;

3. Μήπως τελικά από καστανόξανθη προς καστανή να γίνω καστανόξανθη προς ξανθιά;

4. Ένα ζευγάρι φούξια γαλότσες.

5. Θέλω να φτιάξω την παλιά φωτογραφική που βρήκα στο ντουλάπι κ να φωτογραφήσω τις βόλτες μου.

6. Το πρωινό ξύπνημα συνηθίζεται ποτε;

7. Δε θέλουμε ρεαλισμό θέλουμε μαγεία (κλεμμένο μεν, επίκαιρο δε).

Αυτά τα ολίγα από μένα!

Τη σκυτάλη παίρνουν οι: Maria Chu (δε μπορώ να βάλω τις καρδούλες και τα αστεράκια αγάπη μου συγγνώμη) για τις ιστορίες της που προς το παρόν διαβάζω μόνο εγώ, Eirini h athinaia για τις ευφάνταστες συνταγές της και τις to do/ to buy λίστες της και οι Horace και Jo για τις εικόνες που με πλημμυρίζουν μέσα από τα γραπτά τους. 

xxx

Part VII: Sous le ciel de Paris

Time Travel by *Sotvind

-Πριν μου πεις ο,τιδήποτε έχω να σου πω εγώ πρώτη. Κλείνω τα εισητήρια της επιστροφής! Honey I'll be home next week.
-Μου κάνεις πλάκα!
-Λοιπόν τι ήταν αυτό το τόσο επείγον που θες να μου πεις και μου έστειλες και μήνυμα στο γαλλικό κινητό;
-Μαργαριτάκι είσαι κολλητή μου και σε αγαπάω. Σε παρακαλώ να παραμείνεις ψύχραιμη.
-Είσαι έγκυος;
-Κουνήσου από τη θέση σου χριστιανή μου βραδιάτικα. Μπες εδώ. (ένα link εμφανίζεται στην οθόνη του skype)
-Οξεία φαρυγγίτιδα έχει ο Γιώργος Μαζωνάκης... Χριστίνα πας καλά;
-Πήγαινε παρακάτω..
-Στον αέρα το νέο reality μαγειρικής υποθέτω δε μας ενδιαφέρει, ερωτικές συναστρίες το 2013 ούτε, φήμες για χωρισμό του γνωστού ηθοποιού Σωκράτη όχι... τι πράγμα;
-Εκεί διάβασε.
-Χριστίνα χωρίζει;
-Δες και παρακάτω.
-Μόνος σε όλες τις δημόσιες εμφανίσεις λέει.
-Βλέπεις;
-Δεν το συνόδευσε αυτή λέει στο δείπνο συντελεστών για τη νέα του ταινία λέει.
-Ναι η μουλάρα.
-Σε σχετική ερώτηση δεν το αρνήθηκε κανένας από τους δύο λέει.
-Πάντα τους συμφωνούσανε όμως.
-Χριστίνα χωρίζει!
-Κατά πως φαίνεται.
-Μα δε γίνεται. Πριν 6 μήνες παντρεύτηκε.
-Θα έπιασαν οι κατάρες μας.
-Λες να βρήκε άλλη;
-Δεν έχει υποπέσει κάποια τέτοια πληροφορία στην αντίληψη μου. Οπότε τώρα που θα γυρίσεις τον κυνηγάμε;
-Ρε Χριστινάκι το σκεφτόμουν. Ίσως έπρεπε να τον είχα αφήσει έστω να μου εξηγήσει.
-Βέβαια ήταν και ένα βήμα πριν το γάμο οπότε δεν ξέρω τι άλλο θα μπορούσε να είχε γίνει μεταξύ σας.
-Ναι αλλά χώρισε.
-Και άρχισαν ήδη να παίρνουν τα μυαλά σου αέρα. Άντε γύρνα, τέρμα η εξορία. Πάμε για δεύτερο κύκλο περιπετειών με φόντο το ελληνικό θέατρο.

Η Μαργαρίτα πηγαινοερχόταν πάνω κάτω στο δωμάτιο ανήσυχη. Πότε παντρεύτηκε και πότε χώρισε; Και κυρίως πως να ήταν; Αποφάσισε να συγυρίσει το μπάχαλο που επικρατούσε στο δωμάτιό της. Πεταμένα ρούχα παντού, 2-3 κούπες με τσάι και άπειρα βιβλία στο πάτωμα. "Πλάκα πλάκα αυτό το λεξικό έβαλα τους δικούς μου να μου το στείλουν και ούτε που το άνοιξα τόσο καιρό". Ανοίγει το χοντρό εξώφυλλο και πέφτει ένας φάκελος. Κάτι της είχε πει ο πατέρας της ότι της είχαν στείλει ένα φάκελο από τη δουλειά και θα τον έβαζε στο δέμα με το λεξικό. Ούτε που είχε δώσει σημασία. "Τίποτα ένσημα θα 'ναι. Αλλά χειρόγραφος φάκελος; Ούτε μια σφραγίδα;". Άνοιξε το φάκελο αλλά αντί για ένσημα βρήκε μερικά διπλωμένα φύλλα χαρτί.


Μαργαρίτα μου,
ελπίζω αυτό το γράμμα να φτάσει στα χέρια σου. Με συγχωρείς που το άφησα στη δουλειά σου, δεν ήξερα πως αλλιώς να σε βρω. Βλέπεις έχεις την κακή συνήθεια να εξαφανίζεσαι και να μην αφήνεις στον άλλον που σε ψάχνει έναν τρόπο να μπορέσει να σε βρει. Δεν έπρεπε να γίνει έτσι ρε Μαργαρίτα, δεν ήθελα να γίνει έτσι. Εσύ πάντα σηκώνεσαι, φεύγεις και κλείνεις μια πόρτα πίσω σου. Άκου και τον άλλο που θέλει να σου μιλήσει. Εμφανίστηκες στη ζωή μου έτσι, ξαφνικά. Ένα μεσημέρι στο δρόμο. Κάτι (δεν ξέρω τι, μήπως πρόλαβα να το ανακαλύψω) με έκανε να θέλω σαν τρελός να σε γνωρίσω. Όταν βρεθήκαμε στη Νάξο είχαμε μιλήσει όλες κι όλες 2 φορές και όμως ένιωσα πως ήρθαμε τόσο κοντά... Όταν σε ξαναείδα τίποτα δε γινόταν να με τραβήξει μακριά σου. Πρέπει όμως να με καταλάβεις. Μαζί σου γίνομαι άλλος άνθρωπος. Μπήκες σαν ανεμοστρόβιλος και σάρωσες τα πάντα. Είχα ό,τι ονειρευόμουν μια ζωή, ήμουν καλά, ευτυχισμένος, και έφερες τα πάνω κάτω. Δε μπορούσα όμως μέσα σ' ένα βράδυ να ανατρέψω τα δεδομένα μιας ζωής. Ήξερες ότι ετοιμαζόμουν να παντρευτώ. Και ξαφινκά βρέθηκα μπερδεμένος και εσύ έφυγες χωρίς δεύτερη κουβέντα. Δε το μετάνιωσα Μαργαρίτα, αλλά συνειδητοποίησε λιγάκι τη μάχη που γινόταν μέσα μου εκείνη την ώρα. Και εσύ να με κοιτάς με ένα βλέμμα που με σκότωνε. Και μετά ξανανοίγεις την πόρτα μου πετάς το πουλόβερ, γίνομαι "παλιός λογαριασμός" και εξαφανίζεσαι πάλι. Ναι δε θα μάθω ποτέ τι σημαίνω για σένα. Και δε θα σου πω κάτι που δεν ισχύει. Η ζωή μου είχε πάρει το δρόμο της, ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα τότε. Αλλά δεν ήθελα να σε χάσω. Υπάρχει κάτι ανάμεσά μας, υπάρχει μια σπίθα που για μια στιγμή έγινε φωτιά και εμένα ακόμα με καίει. Και από την άλλη είναι όλα πάνω σου, ο τρόπος που μιλάς, ο τρόπος που γελάς... δεν έχω ξανασυναντήσει κάποια που να σου μοιάζει. Και δεν ήθελα να φύγεις έτσι. Τέλος πάντων. Αυτή ήταν μια απόπειρα να σου πω αυτά που δε θες ν' ακούσεις. Όχι για να δικαιολογηθώ. Αλλά για να μάθεις εσύ τι σημαίνεις για μένα. 


Σωκράτης

 ΥΓ: Να περνάς όμορφα εκεί που εισαι. Και να προσέχεις.


(to be continued... ακούστε και τα 2 τραγούδια!)

Part VI: Δε θα μάθεις ποτέ τι σημαίνεις για μένα

Αλκυονίδες μέρες του Γενάρη. Έχει λίγο κρύο αλλά κάτω απ' το ζεστό κίτρινο ήλιο όλα φαίνονται λίγο πιο όμορφα; Ή μήπως όχι; Η Μαργαρίτα κάθεται μαζί με τη Χριστίνα στην παιδική χαρά το λόφο του Στρέφη και με ένα μαύρο στυλό γράφει πάνω στα σταράκια της: "Per aspera ad astra".

-Λοιπόν τι αποφάσισες; Θα του τον διαλύσουμε το γάμο;
-Δε νομίζω.
-Αν πας μ' ένα φούξια φόρεμα σαν τη Marion Cotillard στην ταινία έπος και του πετάξεις ένα caroussel στα πόδια;
-Μπα.
-Αν του το πετάξεις στο κεφάλι;
-Δεν θα έχει αποτέλεσμα.
-Τι θα κάνεις;
-Σε δυο μήνες παντρεύεται. Σε δυο μήνες φεύγω. Μέχρι τότε θα βγαίνουμε και θα πίνουμε.
-Τόσο απλά;
-Ναι. Απλά υπάρχει κάτι ακόμα που πρέπει να κάνω.
-----------------

Άλλη μια νύχτα, άλλη μια παράσταση, τα ίδια λόγια, το ίδιο χειροκρότημα. Αλλά έτσι όπως κοιτάει ανάμεσα στο κοινό ανακαλύπτει αυτό που έψαχνε κάθε βράδυ. Αμφιβολία για τον αν θα ανέβει στο καμαρίνι, αν θα τη δει , αν θα καταφέρει επιτέλους να της μιλήσει. Περίμενε να την δει να μπαίνει κάθε φορά που χτύπαγε η πόρτα. Μέχρι που η ουρά έφτασε στο τέλος.

-Φοβήθηκα πως δε θα έρθεις.
-Συγχαρητήρια.
-Σ' ευχαριστώ. Τι κάνεις;
-Καλά. Όχι τέλεια αλλά το παλεύω.
-Ήθελα πολύ να σε δω. Αλλά δεν ήξερα που να σε ψάξω.
-Αυτό ήταν το νόημα. Δε νομίζω να μου έκανε καλό να σε έβλεπα.
-Πρέπει να σου εξηγήσω κάποια πράγματα.
-Θα προτιμούσα όχι. Δεν ήρθα για να εξηγήσουμε ό ένας στον άλλον. Απλά πρέπει να κλείσω παλιούς λογαριασμούς.
-Παλιούς λογαριασμούς;
-Ακριβώς. Ήθελα να σου επιστρέψω αυτό και εύχομαι τώρα που παντρεύεααι να βρεις πραγματικά αυτό που ψάχνεις.
-Μαργαρίτα κάποια στιγμή πρέπει να με ακούσεις.
-Λυπάμαι, δε μπορώ. Νομίζω πως καταλαβαίνεις πολύ καλά το λόγο. Αντίο.

Η Μαργαρίτα του άφησε μια σακούλα και έφυγε και για άλλη μια φορά ο Σωκράτης έμεινε να κοιτάει την κλειστή πόρτα πίσω της. Άνοιξε τη σακούλα και βρήκε μέσα το πουλόβερ και ένα σημείωμα.

"Δε θα μάθεις ποτέ τι σημαίνεις για μένα"

Και για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια, ο Σωκράτης ένιωσε την ανάγκη να κλάψει μέχρι να μη μπορεί να πάρει ανάσα.

----------

-Ιωάννα τι φοράς;

-Δικό σου είναι. Είχα καιρό να το δω. Στο θέατρο το είχες αφήσει;

-Μπορώ να σου ζητήσω κάτι παράλογο; Μπορείς να μη φορέσεις ποτέ ξανά αυτό το πουλόβερ;

-Από πότε δε μπορώ να φοράω τα ρούχα σου;

-Όχι τα ρούχα μου γενικά. Αυτό συγκεκριμένα.

-Και ο λόγος;

-Δεν υπάρχει. Σου είπα είναι παράλογο.

-Τι έχεις Σωκράτη;

-Τίποτα. Κουρασμένος είμαι. Τόσο τρέξιμο για μια υπόθεση μιας βραδιάς.

-Ε όχι και υπόθεση μιας βραδιάς ο γάμος μας. Εσύ έκανες σαν τρελός να παντρευτούμε.

-Ούτως ή άλλως σαν παντρεμένοι είμαστε.

-Και δε χαίρεσαι γι' αυτό αγάπη μου; (Η Ιωάννα πλησιάζει κοντά του τον αγκαλιάζει και τον φιλάει)

-Αμφιβάλλεις;

-Για σένα ποτέ. Γιατί ξέρω πως αυτό που θέλεις είναι να είσαι μαζί μου. Γι' αυτό δε με πείραξε και τόσο που πήγες με άλλη.

-Τι πράγμα;

-Αυτό που άκουσες. Το ξέρω ότι με έχεις απατήσει. Κι αν κρίνω από τα σκουλαρίκια της μάλλον είναι και πιτσιρίκα.

-Ιωάννα...

-Σου είπα δεν πειράζει. Τόσες θαυμάστριες κάθε βράδυ, λογικό είναι κάποια να είναι πιο καπάτσα από τις άλλες. Σημασία έχει ότι σε μένα γυρίζεις πάντα. Απλά θα προτιμούσα να μην ξαναβρω σκουλαρίκια και ότι άλλο σουβενίρ και τρόπαιο έχεις από γκόμενες με τις οποίες έχεις πάει εδώ μέσα, στο σπίτι μας, τώρα που θα παντρευτούμε.

-------------------

Δυο μήνες μετά ο Σωκράτης και η Ιωάννα παντρεύτηκαν. Ο Σωκράτης φαινόταν ευτυχισμένος. Η Μαργαρίτα είχε φύγει για το Παρίσι και έκανε βόλτες κάτω από τον φωτισμένο Πύργο του Άιφελ με τις καινούριες της παρέες. Ο καιρός πέρασε γρήγορα αλλά το Παρίσι ήταν τόσο όμορφο που όταν έφταε ο Ιούνιος, η Μαργαρίτα αποφάσισε να παρατείνει την παραμονή της λίγους μήνες ακόμα. Ένα βράδυ, σε κάποιο μπαράκι ονόματι "Piano Vache" τους διηγήθηκε όλη την ιστορία. Και ξαφνικά μια σκέψη πέρασε από το μυαλό της. Ότι από την αρχή μέχρι το τέλος δεν διεκδίκησε αυτό που ήθελε στο ελάχιστο. Ακόμα κι αν εν τέλει έχανε. Και ποτέ δεν τον άφησε να της πει αυτά που ήθελε. Απλά σηκώθηκε και έφυγε. Βέβαια τα πράγματα δεν θα μπορούσαν να είναι πολύ διαφορετικά αλλά αν... τις σκέψεις της διέκοψε ο ήχος ενός μηνύματος από τη Χριστίνα. "Όταν γυρίσεις σπίτι μπες internet Α Μ Ε Σ Ω Σ. Έχω να σου πω".

And let forever begin tonight

photo by Jo Gogou

Σήμερα είναι τα γενέθλιά μου. 25 ολόκληρα χρόνια ή εναλλακτικά 1/4 αιώνα στην πλάτη μου. Αυτή τη στιγμή δεν έχω καμία διάθεση για απολογισμό, ενδοσκόπηση, εξωσκόπηση και τα συναφή. Θέλω να μοιραστώ μαζί σας κάτι. Πάντα μα πάντα μα πάντα από τότε που ήμουνα μικρό κοριτσάκι πίστευα πως η ημέρα των γενεθλίων μου είναι μαγική. Αμέ, μαγική. Τώρα λίγο πριν, λίγο μετά δεν πειράζει. Ίσως μέσα σε όλα αυτά τα χημικά που μας έχουν ψεκάσει τα τελευταία χρόνια να κρύβεται και αυτό το κάτι που υπάρχει στον αέρα τις τελευταίες μέρες. "Η αγάπη σε περιμένει στο δρόμο" που έλεγε και κάποιος s1ngle φίλος κάποτε. Ή κάπως έτσι. Εγώ το μόνο που έχω να πω μετά το αποψινό βράδυ και μετά το μπαράζ συμπτώσεων, μηνυμάτων "το σύμπαν πριν από σας για εσάς" και συνομωσιών κάτω από το φως των αστεριών έχω να πω απλά... and let forever begin tonight.

Μη μιλάς άλλο για αγάπη

Ακούω πολλή μουσική από μικρή. Και όχι απαραίτητα αυτό που λέμε "δημοφιλή μουσική". Μεγάλωσα με κλασσική και δίσκους του Χατζηδάκι, του Μικρούτσικου και του Σαββόπουλου. Να το πω "έντεχνο"? Θα το πω. Και ένα περίεργο πράγμα, όσο κι αν προσπάθησα να ξεφύγω μανιωδώς από την εντεχνίλα που θεώρησα πως μου επέβαλαν οι δικοί μου και άκουγα σε όλο το γυμνάσιο/λύκειο άσχετα πράγματα εν τέλει από μόνη μου κατέληξα σε αυτά ακριβώς τα τραγούδια. Κάποτε ένας γνωστός μου, ειδήμων στα ραδιοφωνικά είχε πει πως είναι ένα το είδος μουσικής που πραγματικά αγαπάς. Και αν κρίνω από την οικειότητα που νιώθω και τη ζεστασιά με αυτά τα τραγούδια μάλλον αυτό είναι το δικό μου.

Υπάρχει μια "κλίκα" νέων καλλιτεχνών που αγαπάω ιδιαίτερα. Οι οποίοι παραδόξως έχουν γίνει αρκετά εμπορικοί για τη μουσική τους. Με σειρά προτίμησης λοιπόν Μποφίλιου-Μπαλάφας-Μαραβέγιας-Μουζουράκης-Ζουγανέλη. Συγγνώμη αν ξεχνάω κάποιον αλλά τους έχω όλους μαζί (και το Μυλωνά) συνδυασμένους στο μυαλό μου. Κοντινή ηλικία, συνεργασίες, κοινές εμφανίσεις... Η Μποφίλιου: είναι εξαιρετική σε όλα της. Φωνή, δισκογραφία, στυλ... τα πάντα. Λένε ότι είναι σνομπ. Κ εγώ θα ήμουν στη θέση της. Τα έχει όλα. Μπαλάφας: Τον θυμάμαι από τότε που κέρδισε το All Star Fame και τραγούδαγε σε κάποια πρωινή εκπομπή το "Serenade from stars". Μου άρεσε πολύ το πρώτο του σινγκλάκι, μετά τον χάσαμε, μετά τον ξαναβρήκαμε με 2 από τους πιο καλούς, ενδιαφέροντες και δύσκολους δίσκους που έχω ακούσει τα τελευταία χρόνια και όχι μόνο. Ο Μπαλάφας με την "Ανοιξιάτικη Μέρα" για μένα είναι κατηγορία από μόνος του. Μαραβέγιας: Είχα στο νου μου να τον δω χωρίς να το επιδιώκω. Ευτυχώς η φίλη μου eirini h athinaia με έπεισε να πάμε στο τελευταίο αποχαιρετηστήριο live που έκανε στο παλιό του λημέρι Nueva Trova. Όντας σε κακή ψυχολογική περίοδο, ο Κωστής έκανε κάτι το αδιανόητο για εμένα. Μου έφτιαξε τη διάθεση απίστευτα. Όπως και κάθε φορά που τον βλέπω με τη μπάντα του. Ole λοιπόν για το μουσικό που σε κάνει να χαρείς αντί να πέσεις στα πατώματα. Μουζουράκης: Να εξηγηθώ εξ' αρχής. Προσωπικά δε μου αρέσει σαν άνδρας. Ούτε με ενδιαφέρει το μέγεθος του κούτελού του και από που ξεκινάει η μοϊκάνα. Τον έχω δει και στο θέατρο και σε live. Όχι πολύ πρόσφατα οπότε κρατάω μια επιφύλαξη. Όσες φορές τον είχα δει οφείλω να παραδεχτώ πως έχει λάμψη πάνω στη σκηνή. Τη γεμίζει. Ο τύπος είναι showman από τους λίγους και η χροιά της φωνής του τον βοηθάει να κάνει μοναδικές διασκευές. Προσωπικά μου αρκεί. Ακούω πως έχει κουράσει το στυλάκι του και ίσως να ισχύει. Και ίσως να προτιμούσα να τον δω όταν έπαιζε στο "Σταυρό" και δεν τον ήξερε η μάνα του. Αλλά συμβαίνουν αυτά. Ζουγανέλη: Εδώ υπάρχει πρόβλημα. Η φωνή της μου αρέσει όσο και της Μποφίλιου, οι ερμηνείες της είναι απίστευτες, δε μου αρέσουν καθόλου τα τραγούδια της πλην ελαχίστων. Το βρίσκω άδικο για μια τέτοια φωνή να μη μπορούν να γράψουν 10 καλά κομμάτια για ένα δίσκο. Κρίμα τέτοια φωνή.

Παρ' όλα αυτά το τραγούδι που με ενέπνευσε να γράψω αυτό το κείμενο είναι μια διασκευή της Ελεονώρας και του Κωστή. Από το live album της πρώτης που μόλις κυκλοφόρησε και χωρίς να το έχω ακούσει όλο ακόμα, στάθηκα σε μια διασκευή. Ένα παλιό αγαπημένο τραγούδι του Σαββόπουλου, εποχής Νέου Κύματος αν δεν κάνω λάθος. "Μη μιλάς άλλο για αγάπη", ένα από τα αγαπημένα μου από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Δεν είμαι κατά των διασκευών, ούτε από αυτούς που κολλάνε μόνο στο πρωτότυπο. Το αντίθετο. Η συγκεκριμένη live εκτέλεση προσωπικά μου φάνηκε το λιγότερο υπέροχη. Η ζεστασιά στη φωνή του Μαραβέγια και η αίσθηση που μου βγάζει πολλές φορές η Ζουγανέλη τραγουδάει το κάθε τραγούδι σα να έχει ζήσει στην εποχή του και του δίνει την πρώτη του ερμηνεία. Σαν να έχει ξεπηδήσει από κάποιο μουσικό jukebox και είναι κάποια μεγάλη αρτίστα της παλιάς αθηναϊκής σκηνής. Ακούστε το και ελπίζω να αγγίξει κι εσάς όσο άγγιξε κι εμένα. Το τραγουδούν κ το εννοούν. Η αγάπη είναι παντού.

Part V: To βαλς των χαμένων ονείρων

Crashed dreams by ~ApokryphiaArt

Ο Σωκράτης άνοιξε τα μάτια του και του πήρε μερικά δευτερόλεπτα να συνειδητοποιήσει ότι ήταν ο ήχος της βροχής που τον ξύπνησε. Γύρισε και είδε τη Μαργαρίτα να κοιμάται δίπλα του. Είχε δίκιο ο Μιχάλης, χρειάστηκε να τη δει μόνο μια φορά ακόμα για να συνειδητοποιήσει πόσο πολύ την ήθελε και πόσο διαφορετικός γινόταν όταν ήταν μαζί της. Αλλά τι συνέχεια θα μπορούσε να έχει; Σε σχέση μ' αυτόν ήταν ένα μικρό κοριτσάκι και ήθελαν - και λογικό ήταν - εντελώς διαφορετικά πράγματα. Τέτοιες ιστορίες δεν ήταν ούτε του στυλ του ούτε της ηλικίας του. Το ερώτημα όμως ήταν το εξής... εκείνη το έβλεπε αυτό; Πήγε μέχρι την κουζίνα και έβαλε να φτιάξει καφέ. Η Μαργαρίτα εμφανίστηκε στην πόρτα μετά από ένα δεκάλεπτο.

-Χαίρομαι που είσαι ξύπνιος. Αν κοιμόσουν δεν θα ήθελα να σε ξυπνήσω εγώ.
-Κοιμήσου λίγο ακόμα, Έχεις περιθώριο μέχρι να φύγεις για τη δουλειά.
-Προτιμώ να κάτσω μαζί σου.
-Να σου βάλω καφέ;
-Ναι. Σωκράτη τι συμβαίνει;
-Τι να συμβαίνει;
-Γιατί αποφεύγεις να με κοιτάξεις;
Και τότε γύρισε και την κοίταξε με το πιο ενοχικό βλέμμα που μπορεί να έχει άνθρωπος.

-Κατάλαβα. Αυτό ήταν, έτσι δεν είναι;
-Μαργαρίτα μου...
-Δε χρειάζεται να πεις κάτι. Καταλαβαίνω απόλυτα. Δεν περίμενα κάτι άλλο. Εξάλλου όλα τα όνειρα λίγο κρατάνε.
-Δηλαδή δεν σε πειράζει;
-Όχι κανένα πρόβλημα, αλήθεια. Δε συνηθίζω να ζω με αυταπάτες.
-Είσαι ένα από τα πιο όμορφα πράγματα που μου έχουν συμβεί.
-Ok, αν δε σε πειράζει τώρα θέλω να φύγω.
-Βρέχει ακόμα έξω. Κράτα το πουλόβερ, θα κρυώσεις.
-Τότε πρέπει να σου δώσω κι εγώ κάτι.
Πάει μέχρι το σαλόνι, πιάνει τα σκουλαρίκια της από το τραπεζάκι και γυρίζει στην κουζίνα.

-Εγώ κρατάω το πουλόβερ, εσύ αυτά. Και μη στενοχωριέσαι, δε χανόμαστε. Σε παρακαλώ, μη με κοιτάς έτσι, δεν υπάρχει λόγος.
-Κάτσε δυο λεπτά. Μη φύγεις ακόμα. Όχι έτσι.
-Μπορείς σε παρακαλώ να μου φέρεις μια ομπρέλα;
Ο Σωκράτης πήγε μέσα και την ώρα που άνοιξε τη ντουλάπα να βρει μια ομπρέλα άκουσε την πόρτα να κλείνει με δύναμη. Κοίταξε απ' το παράθυρο και είδε τη Μαργαρίτα να φεύγει τρέχοντας. Κάτι μέσα του τον έσπρωχνε να τρέξει πίσω της. να την προλάβει, να της πει πως τη θέλει σαν τρελός. Όμως δεν έκανε τίποτα απ' όλα αυτά.
Η Μαργαρίτα έτρεχε, έτρεχε, μέχρι που βρέθηκε σε έναν άγνωστο δρόμο. Έκατσε στην είσοδο μιας πολυκατοικίας και άρχισε να κλαίει χωρίς σταματημό. Μια λατέρνα έπαιζε το "Βαλς των Χαμένων Ονείρων".
----------------------
-Πήγα απ' το μαγαζί που δουλεύει.
-Και;
-Δε τη βρήκα. Μου είπαν ότι παραιτήθηκε.
-Λογικό.
-Την πήρα και τηλέφωνο. Συνεχώς κλειστό.
-Εξαφανίστηκε δηλαδή.
-Ακριβώς.
- Και πως νιώθεις;
-Μαλάκας.
-Πάλι καλά.
-Λες να έρθει στο θέατρο;
-Μάλλον όχι. Λογικά δε θα θέλει να σε δει στα μάτια της. Γιατί θες τόσο πολύ να τη δεις;
-Όσο περίεργο κι αν σου φαίνεται μου λείπει. Δεν ήθελα να φύγει έτσι. Θα ήθελα να μπορώ να τη δω, να της μιλήσω.
-Τίποτα άλλο;
-Τι εννοείς;
-Να σου πω αγόρι μου, το μετάνιωσες ή όχι; Δε μπορείς να κοιμάσαι μαζί της, μετά να τη διώχνεις και μετά να είστε κολλητάρια.
-Το ξέρω πως δεν έπρεπε να γίνει αλλά όσο κι αν θέλω να κρυφτώ δεν το μετανιώνω. Σκέφτομαι τις στιγμές που περάσαμε μαζί και χάνομαι αλλά δε γινόταν να έχει διάρκεια. Και καταλαβαίνεις πολύ καλά το λόγο.
-Τότε σταμάτα να την ψάχνεις και κυρίως σταμάτα να μου μιλάς γι' αυτήν όλη την ώρα.
-Δε γίνεται να είμαστε μαζί ρε Μιχάλη. Είμαστε άλλοι κόσμοι. ("Απλά τον κόσμο της τον γουστάρεις σαν τρελός" ψιθύρισε μια φωνή μέσα στο κεφάλι του.)

Σε μια παράλληλη σκηνή ο Σωκράτης υποκλίνεται στο κοινό και κάτι ψάχνει μες τον κόσμο, η Μαργαρίτα περιφέρεται μες το σπίτι με τις πυτζάμες, και η Ιωάννα βρίσκει τα σκουλαρίκια και τον αχινό στο βάθος ενός συρταριού.
---------------
-Τι ώρα είναι;
-5 το απόγευμα Μαργαριτάκι μου. Πρέπει να σηκωθείς από το κρεββάτι.
-Έγινε κάτι;
-Ναι κάτι έγινε. Νομίζω πως ήρθε η ώρα να το ξεπεράσεις και να συνέλθεις. Τρεις μήνες είναι πολύς καιρός βρε αγάπη μου. Έχεις κλειδωθεί μες το σπίτι, ξυπνάς το απόγευμα και είτε κλαις είτε έχεις νεύρα και καταλήγεις πάλι να κλαις. Πόσο καιρό έχεις να δεις ήλιο;
-Το έχω ανάγκη.
Η Χριστίνα έβγαλε ένα περιοδικό από την τσάντα της και το άφησε πάνω στο κρεββάτι.
-Πρέπει να ξεκολλήσεις. Παντρεύεται.

(to be continued...)

Part IV: Tango Notturno

it takes two to tango by ~grafitomane

"Γαμώτο, γαμώτο, γαμώτο!". Ήταν ένα ηλιόλουστο πρωί του Σεπτέμβρη που προφανώς κατέληξε σε ένα βροχερό μεσημέρι. Και όπως συνέβαινε πάντα η Μαργαρίτα δεν είχε πάρει ομπρέλα οπότε έτρεχε και έβριζε σε όλη τη διαδρομή από το μετρό μέχρι το βιβλιοπωλείο της Εστίας. Όταν ο Σωκράτης την είδε να φτάνει λαχανιασμένη και βρεγμένη ως το κόκκαλο συγκρατήθηκε πολύ για να μη βάλει τα γέλια.
-Σκεφτόμουν να πάμε για ένα καφέ αλλά έτσι όπως είσαι θα αρρωστήσεις σίγουρα. Περίμενέ με εδώ να φέρω το αμάξι και πάμε σπίτι μου.
-Θα ήθελα πραγματικά να σου πω κάτι του στυλ " Όχι δεν υπάρχει λόγος" αλλά όπως βλέπεις η κατάστασή μου δεν αφήνει περιθώρια επιλογής (εκείνη την ώρα στίβει τα μαλλιά της και τη μπλούζα της και σχηματίζεται μια μικρή λιμνούλα νερού).
Ο Σωκράτης βάζει τα γέλια.
-Σε 2 λεπτά είμαι εδώ.
Η Μαργαρίτα τον χάζευε φεύγοντας. Είχαν περάσει 3 μήνες από τότε που είχαν μιλήσει πρώτη φορά μπροστά από την αφίσα. Εξακολουθούσε να είναι ερωτευμένη μαζί του, ακόμα περισσότερο από πριν αλλά ήξερε πως όλο αυτό δεν είχε νόημα. Εξάλλου ο Σωκράτης δεν της είχε δώσει κανένα δικαίωμα. Ή μήπως της είχε δώσει;

Εκείνο το βράδυ στην παραλία δεν έγινε τίποτα άλλο. Αλλά ήταν άπειρες οι φορές που η Μαργαρίτα αναρωτιόταν μήπως απλά το ονειρεύτηκε. Και όπως όλοι οι καλοκαιρινοί έρωτες έτσι κι αυτός ασφυκτιούσε στα τσιμέντα της Αθήνας. Ο Σωκράτης γύρισε και ξεκίνησε αμέσως πρόβες. Και κάπου ανάμεσα σε πρόβες, γυρίσματα, καβγάδες με τη στριμμένη συμπρωταγωνίστρια, ερχόντουσαν βράδια που ξαγρυπνούσε ενώ η Ιωάννα κοιμόταν δίπλα του και θυμόταν όσα ειπώθηκαν στην παραλία σα μια γλυκιά ανάμνηση. Τι παραπάνο θα μπορούσε να ήταν άλλωστε; Αυτό ακριβώς είχε πει και στο Μιχάλη όταν τον είχε ρωτήσει τι έγινε τελικά.

-Καλά ρε μαλάκα, πέρασες όλο το βράδυ στην παραλία με ένα εικοσπεντάχρονο κοριτσάκι που προφανώς σε έχει καψουρευτεί και μας τα είχες πρήξει μέχρι να τη γνωρίσεις, μιλάγατε και δεν την έχεις πάρει ούτε ένα τηλέφωνο;
-Είναι περίεργο ρε Μιχάλη. Ήταν κάτι πολύ όμορφο αλλά μέχρι εκεί. Τι άλλο; Είμαι αλλού και δε σημαίνει τίποτα παραπάνω.
-Αν κρίνω από το ύφος σου σημαίνει πολλά παραπάνω. Απλά γουστάρεις τόσο πολύ που αρνείσαι να το παραδεχτείς. Μία φορά να την ξαναδείς φτάνει.

Η Μαργαρίτα απ' την άλλη το σκεφτόταν από το πρωί που ξυπνούσε μέχρι το βράδυ που έπεφτε για ύπνο. Αλλά δεν τόλμαγε να ξαναστείλει. Ήταν κι αυτές οι φωτογραφίες του με την Ιωάννα σε όλα τα περιοδικά. Περίμενε όμως κάθε πρωί να τον δει να ξαναμπαίνει στο μαγαζί ή έστω να τον πετύχει σε κάποια γωνία.
........................................................................................

"Μωρό μου το σακ-βουαγιάζ σου είναι μες τη βρώμα το έβαλα για πλύσιμο και σου έχω βγάλει το άλλο που είχες στην περιοδεία το καλοκαίρι. Βρήκα κ αυτό μέσα... κέλυφος αχινού; Μα καλά πόσο χύμα τον είχες το σάκο και γέμισε σκουπίδια. Τι το κοιτάς παιδάκι μου σα χαζός, παρ' το και πέτα το."
Σε μια παράλληλη εικόνα η Ιωάννα πιάνει τον αχινό από το σάκο εκνευρισμένη και του τον δίνει να τον πετάξει ενώ η Μαργαρίτα περπατάει δίπλα του στην παραλία σκύβει, τον πιάνει και του τον δίνει για να τον κρατήσει. Και κάπως έτσι αποφάσισε να της στείλει μήνυμα.
.............................................................................................

-Και για πες οι πρόβες πως πάααααα-ααααααααψού-πάνε;
-Πάω στοίχημα πως έχεις πάθει πνευμονία και δεν θα έρθεις να δεις ούτε μια πρόβα.
-Αλήθεια, μπορώ να έρθω;
-Μόλις σε κάλεσα. Φτάσαμε, βγες αλλά άσε μου μερικά μικρόβια για σουβενίρ.
-Νομίζω με δουλεύεις. Μην ξεχνάς σε εσένα ερχόμουν και με έπιασε η βροχή.
-Κάποιο τρόπο θα βρω για να επανορθώσω.

(10 λεπτά μετά)
-Σου πάει το πουλόβερ μου.
-Ναι μου έρχεται ως το γόνατο.
-Κρυώνεις μήπως;
-Όχι μια χαρά είμαι.
-Ωραία, πάω να βάλω μακαρόνια στην κατσαρόλα γιατί είμαι και δεινός μάγειρας... μη γελάς σε ακούω!

Ο Σωκράτης κατευθύνεται προς την κουζίνα και η Μαργαρίτα χαζεύει στους τοίχους κάδρα με αφίσες από παραστάσεις. Παίρνει ένα πρόγραμμα και κάθεται στον καναπέ. Ο Σωκράτης επιστρέφει με δυο ποτήρια κόκκινο κρασί και κάθεται δίπλα της.
-Τι κοιτάς;
-Τη φωτογραφία μήπως και ζωντανέψει. Εσύ;
-Το μυστηριώδες κορίτσι που συναντάω τυχαία στο δρόμο μήπως και το γνωρίσω.
-Εσύ είσαι ο μυστηριώδης όχι εγώ. Αλλά έχεις ωραίο σπίτι μυστήριε τύπε. Τρελή γκομενοπαγίδα...
-Γκομενοπαγίδα; Τι εκφράσεις είναι αυτές;
-Ναι δεν κατάλαβες τι εννοώ, γι' αυτό γελάς. Καναπέδες παντού, κεριά, πικάπ... αλήθεια δουλεύει;
-Φυσικά, περίμενε μισό λεπτό.
 Ο Σωκράτης ολησιάζει στο πικάπ και βάζει ένα δίσκο. Tango Notturno...

-Χορεύετε κυρία μου;
-Φυσικά. Ξέρεις και tango;
-Δε θα το 'λεγα. Εσύ;
-Δε νομίζω.
Παρ' όλα αυτα συνέχισαν να χορεύουν tango με δικά τους βήματα μέχρι που σε μια στροφή ο Σωκράτης τράβηξε τη Μαργαρίτα πιο κοντά του, τη φίλησε και ακούστηκε ένας γδούπος.
-Καλά δε ντρέπεσαι μου έβαλες τρικλοποδιά!
-Εγώ; Εσύ παραπάτησες και με τράβηξες και μένα.
-Εσύ φταις που με φίλησες και ζαλίστηκα.
-Πάλι καλά που έπεσες πάνω στον καναπέ...
-Κι εσύ πάνω μου...
-Θες να σηκωθώ;
-Θες να σηκωθείς;
-Όχι.
-Θες να με ξαναφιλήσεις;

(to be continued φυσικά...)