Viva los 90s

Ξεκίνησε σαν ένα αστειάκι με τις φίλες μου μέσω sms μια καλοκαιρινή νύχτα. Μέχρι που η πληροφορία έφτασε σε μένα μέσω του facebook chat. Google search και ναι τα Κακά Κορίτσια επανενώνονται για μια συναυλία στο Gagarin. Συνειδητοποιώ αυτά που έχω γράψει παραπάνω... sms, facebook chat, google search... τι είναι αυτά; Έχοντας φτάσει 25 χρονών σε ένα ζοφερό κατά πολλούς 2012 με τρόικες, ΔΝΤ, τούρκικα σίριαλ και μια διάχυτη μιζέρια παντού συνειδητοποιώ ότι όλο και συχνότερα αναπολώ τη δεκαετία που μεγάλωσα.Ιδωμένη βέβαια μέσα από ροζ σαπουνόφουσκες και μπουρμπουλήθρες γιατί παιδάκι ήμουν τότε μωρέ!

Ανοίγεις την τηλεόρασή σου και η Μενεγάκη είναι κομπάρσα δίπλα στον G-Poly. Τι έχει στην πρωινή ζώνη θα σας γελάσω γιατί έγω έχω γλώσσα-γλώσσα-μαθηματικά-αγγλικά. Τα μεσημέρια όμως έχει παιδικά και επαναλήψεις... caroussel, μικρό σπίτι στο λιβάδι, χώρια τις βιντεοκασσέτες του Disney που είναι μόνιμα στο βίντεο. Στο ραδιόφωνο παίζει ένα πανέμορφο τραγούδι... κάτσε να δεις πως πάει... "γιατί είμαι αέρας που περνά/ μέσα στης πόλης τα στενά/ και κάνει τα κλειστά παράθυρα να τρίζουν". Έχει και video clip. Πως να την λένε άραγε αυτή τη συμπαθέστατη κοπέλα με το φουλάρι που ανεμίζει. Σάννυ  Μπαλτζή; Μάλιστα. 

Θα πάω μια βόλτα. Μέχρι τα Goodys. Νωρίς. Σε 1-2 χρόνια που θα μπορώ να πάω για καφέ θα κάνω και εγώ τα μαλλιά μου αφρικάνικα κοτσιδάκια και θα φοράω ψηλόμεσες καμπάνες και κοντά μπλουζάκια με τον Tweety. Όπως τα κορίτσια στο γυμνάσιο. Και θα πίνω και φραπέ, αμέ. Είναι δύσκολο να είσαι 12 χρονών. Έχεις πολλά προβλήματα. Κυρίως μαθηματικών, κι αν δεν τα καταλαβαίνεις κιόλας ασ' τα να πάνε. Θα τα παρατήσω τα μαθηματικά. Θα ανοίξω πάλι τηλεόραση. Έχει ακόμα ειδήσεις. Είναι βαρετές. Αλλά ο Νίκος Χατζηνικολάου τις λέει τόσο ωραία με τα κοκκάλινα γυαλάκια του. Και εγώ όταν μεγαλώσω δημοσιογράφος θα γίνω. Σε ένα μεγάλο, αξιοπρεπές κανάλι να λέω σωστές, αληθινές ειδήσεις στον κόσμο. Θα κάνω και ραδιόφωνο. Θα διαλέγω τα τραγούδια και θα κάνω συντροφιά στους ακροατές μου. Όπως αυτός ο κυριούλης στον Μελωδία που ακούει ο μπαμπάς μου στο αμάξι. Που ξέρει την ιστορία κάθε τραγουδιού.

Μιλάνε για διαφθορά, μιλάνε για Σκοπιανό, μιλάνε για κάποιον Κοσκωτά... ούτε που καταλαβαίνω τι λένε. Πρέπει να είναι σοβαρά όμως. Σε λίγα χρόνια θα έχουν ξεχαστεί, θα έρθουν άλλα. Και μετά άλλα κι άλλα κι άλλα. Έχω πολύ ελεύθερο χρόνο να ονειρευτώ τι θα κάνω σε 6 χρόνια που θα τελειώσω το σχολείο. Δεν έχω υπολογιστή, ούτε internet. Ζωγραφίζω, διαβάζω, σκέφτομαι και γράφω δικές μου ιστορίες. Ίσως γίνω παραμυθού τελικά. Ανοίγω το ραδιόφωνο και γυρίζω το κουμπάκι με το δέκτη. Όπου βρω ωραίο τραγούδι σταματάω και φαντάζομαι πως κάνω τη δική μου εκπομπή και τα διαλέγω εγώ τα τραγούδια. Μου είπαν πως θα μου παρουν στερεοφωνικό για να μπορώ να γράφω κασσέτες. Ωραία θα 'ναι.

Είμαι παιδί της Αθήνας, οι περισσότεροι φίλοι μου δε μένουν κοντά οπότε δεν παίζω και πολύ στο δρόμο. Άντε λίγο στην αυλή. Αλλά βαριέμαι. Προτιμώ το ροζ μου δωμάτιο, με τις ζωγραφιές μου, τα παραμύθια μου και τα αρκουδάκια μου που ακούνε τα παραμύθια μου. Το μεγάλο μαύρο ραδιόφωνο και φυσικά την τηλεόραση. Αχ αυτή η τηλεόραση. Πάλι θα παρακαλάω να κάτσω μισή ώρα ακόμα, να δω και το επόμενο σίριαλ. Πέφτει το σήμα των ειδήσεων, τελείωσαν. Σας αφήνω γιατί ξεκινάει το "Λόγω Τιμής" και πρέπει να τρέξω...