Part VII: Sous le ciel de Paris

Time Travel by *Sotvind

-Πριν μου πεις ο,τιδήποτε έχω να σου πω εγώ πρώτη. Κλείνω τα εισητήρια της επιστροφής! Honey I'll be home next week.
-Μου κάνεις πλάκα!
-Λοιπόν τι ήταν αυτό το τόσο επείγον που θες να μου πεις και μου έστειλες και μήνυμα στο γαλλικό κινητό;
-Μαργαριτάκι είσαι κολλητή μου και σε αγαπάω. Σε παρακαλώ να παραμείνεις ψύχραιμη.
-Είσαι έγκυος;
-Κουνήσου από τη θέση σου χριστιανή μου βραδιάτικα. Μπες εδώ. (ένα link εμφανίζεται στην οθόνη του skype)
-Οξεία φαρυγγίτιδα έχει ο Γιώργος Μαζωνάκης... Χριστίνα πας καλά;
-Πήγαινε παρακάτω..
-Στον αέρα το νέο reality μαγειρικής υποθέτω δε μας ενδιαφέρει, ερωτικές συναστρίες το 2013 ούτε, φήμες για χωρισμό του γνωστού ηθοποιού Σωκράτη όχι... τι πράγμα;
-Εκεί διάβασε.
-Χριστίνα χωρίζει;
-Δες και παρακάτω.
-Μόνος σε όλες τις δημόσιες εμφανίσεις λέει.
-Βλέπεις;
-Δεν το συνόδευσε αυτή λέει στο δείπνο συντελεστών για τη νέα του ταινία λέει.
-Ναι η μουλάρα.
-Σε σχετική ερώτηση δεν το αρνήθηκε κανένας από τους δύο λέει.
-Πάντα τους συμφωνούσανε όμως.
-Χριστίνα χωρίζει!
-Κατά πως φαίνεται.
-Μα δε γίνεται. Πριν 6 μήνες παντρεύτηκε.
-Θα έπιασαν οι κατάρες μας.
-Λες να βρήκε άλλη;
-Δεν έχει υποπέσει κάποια τέτοια πληροφορία στην αντίληψη μου. Οπότε τώρα που θα γυρίσεις τον κυνηγάμε;
-Ρε Χριστινάκι το σκεφτόμουν. Ίσως έπρεπε να τον είχα αφήσει έστω να μου εξηγήσει.
-Βέβαια ήταν και ένα βήμα πριν το γάμο οπότε δεν ξέρω τι άλλο θα μπορούσε να είχε γίνει μεταξύ σας.
-Ναι αλλά χώρισε.
-Και άρχισαν ήδη να παίρνουν τα μυαλά σου αέρα. Άντε γύρνα, τέρμα η εξορία. Πάμε για δεύτερο κύκλο περιπετειών με φόντο το ελληνικό θέατρο.

Η Μαργαρίτα πηγαινοερχόταν πάνω κάτω στο δωμάτιο ανήσυχη. Πότε παντρεύτηκε και πότε χώρισε; Και κυρίως πως να ήταν; Αποφάσισε να συγυρίσει το μπάχαλο που επικρατούσε στο δωμάτιό της. Πεταμένα ρούχα παντού, 2-3 κούπες με τσάι και άπειρα βιβλία στο πάτωμα. "Πλάκα πλάκα αυτό το λεξικό έβαλα τους δικούς μου να μου το στείλουν και ούτε που το άνοιξα τόσο καιρό". Ανοίγει το χοντρό εξώφυλλο και πέφτει ένας φάκελος. Κάτι της είχε πει ο πατέρας της ότι της είχαν στείλει ένα φάκελο από τη δουλειά και θα τον έβαζε στο δέμα με το λεξικό. Ούτε που είχε δώσει σημασία. "Τίποτα ένσημα θα 'ναι. Αλλά χειρόγραφος φάκελος; Ούτε μια σφραγίδα;". Άνοιξε το φάκελο αλλά αντί για ένσημα βρήκε μερικά διπλωμένα φύλλα χαρτί.


Μαργαρίτα μου,
ελπίζω αυτό το γράμμα να φτάσει στα χέρια σου. Με συγχωρείς που το άφησα στη δουλειά σου, δεν ήξερα πως αλλιώς να σε βρω. Βλέπεις έχεις την κακή συνήθεια να εξαφανίζεσαι και να μην αφήνεις στον άλλον που σε ψάχνει έναν τρόπο να μπορέσει να σε βρει. Δεν έπρεπε να γίνει έτσι ρε Μαργαρίτα, δεν ήθελα να γίνει έτσι. Εσύ πάντα σηκώνεσαι, φεύγεις και κλείνεις μια πόρτα πίσω σου. Άκου και τον άλλο που θέλει να σου μιλήσει. Εμφανίστηκες στη ζωή μου έτσι, ξαφνικά. Ένα μεσημέρι στο δρόμο. Κάτι (δεν ξέρω τι, μήπως πρόλαβα να το ανακαλύψω) με έκανε να θέλω σαν τρελός να σε γνωρίσω. Όταν βρεθήκαμε στη Νάξο είχαμε μιλήσει όλες κι όλες 2 φορές και όμως ένιωσα πως ήρθαμε τόσο κοντά... Όταν σε ξαναείδα τίποτα δε γινόταν να με τραβήξει μακριά σου. Πρέπει όμως να με καταλάβεις. Μαζί σου γίνομαι άλλος άνθρωπος. Μπήκες σαν ανεμοστρόβιλος και σάρωσες τα πάντα. Είχα ό,τι ονειρευόμουν μια ζωή, ήμουν καλά, ευτυχισμένος, και έφερες τα πάνω κάτω. Δε μπορούσα όμως μέσα σ' ένα βράδυ να ανατρέψω τα δεδομένα μιας ζωής. Ήξερες ότι ετοιμαζόμουν να παντρευτώ. Και ξαφινκά βρέθηκα μπερδεμένος και εσύ έφυγες χωρίς δεύτερη κουβέντα. Δε το μετάνιωσα Μαργαρίτα, αλλά συνειδητοποίησε λιγάκι τη μάχη που γινόταν μέσα μου εκείνη την ώρα. Και εσύ να με κοιτάς με ένα βλέμμα που με σκότωνε. Και μετά ξανανοίγεις την πόρτα μου πετάς το πουλόβερ, γίνομαι "παλιός λογαριασμός" και εξαφανίζεσαι πάλι. Ναι δε θα μάθω ποτέ τι σημαίνω για σένα. Και δε θα σου πω κάτι που δεν ισχύει. Η ζωή μου είχε πάρει το δρόμο της, ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα τότε. Αλλά δεν ήθελα να σε χάσω. Υπάρχει κάτι ανάμεσά μας, υπάρχει μια σπίθα που για μια στιγμή έγινε φωτιά και εμένα ακόμα με καίει. Και από την άλλη είναι όλα πάνω σου, ο τρόπος που μιλάς, ο τρόπος που γελάς... δεν έχω ξανασυναντήσει κάποια που να σου μοιάζει. Και δεν ήθελα να φύγεις έτσι. Τέλος πάντων. Αυτή ήταν μια απόπειρα να σου πω αυτά που δε θες ν' ακούσεις. Όχι για να δικαιολογηθώ. Αλλά για να μάθεις εσύ τι σημαίνεις για μένα. 


Σωκράτης

 ΥΓ: Να περνάς όμορφα εκεί που εισαι. Και να προσέχεις.


(to be continued... ακούστε και τα 2 τραγούδια!)

Part VI: Δε θα μάθεις ποτέ τι σημαίνεις για μένα

Αλκυονίδες μέρες του Γενάρη. Έχει λίγο κρύο αλλά κάτω απ' το ζεστό κίτρινο ήλιο όλα φαίνονται λίγο πιο όμορφα; Ή μήπως όχι; Η Μαργαρίτα κάθεται μαζί με τη Χριστίνα στην παιδική χαρά το λόφο του Στρέφη και με ένα μαύρο στυλό γράφει πάνω στα σταράκια της: "Per aspera ad astra".

-Λοιπόν τι αποφάσισες; Θα του τον διαλύσουμε το γάμο;
-Δε νομίζω.
-Αν πας μ' ένα φούξια φόρεμα σαν τη Marion Cotillard στην ταινία έπος και του πετάξεις ένα caroussel στα πόδια;
-Μπα.
-Αν του το πετάξεις στο κεφάλι;
-Δεν θα έχει αποτέλεσμα.
-Τι θα κάνεις;
-Σε δυο μήνες παντρεύεται. Σε δυο μήνες φεύγω. Μέχρι τότε θα βγαίνουμε και θα πίνουμε.
-Τόσο απλά;
-Ναι. Απλά υπάρχει κάτι ακόμα που πρέπει να κάνω.
-----------------

Άλλη μια νύχτα, άλλη μια παράσταση, τα ίδια λόγια, το ίδιο χειροκρότημα. Αλλά έτσι όπως κοιτάει ανάμεσα στο κοινό ανακαλύπτει αυτό που έψαχνε κάθε βράδυ. Αμφιβολία για τον αν θα ανέβει στο καμαρίνι, αν θα τη δει , αν θα καταφέρει επιτέλους να της μιλήσει. Περίμενε να την δει να μπαίνει κάθε φορά που χτύπαγε η πόρτα. Μέχρι που η ουρά έφτασε στο τέλος.

-Φοβήθηκα πως δε θα έρθεις.
-Συγχαρητήρια.
-Σ' ευχαριστώ. Τι κάνεις;
-Καλά. Όχι τέλεια αλλά το παλεύω.
-Ήθελα πολύ να σε δω. Αλλά δεν ήξερα που να σε ψάξω.
-Αυτό ήταν το νόημα. Δε νομίζω να μου έκανε καλό να σε έβλεπα.
-Πρέπει να σου εξηγήσω κάποια πράγματα.
-Θα προτιμούσα όχι. Δεν ήρθα για να εξηγήσουμε ό ένας στον άλλον. Απλά πρέπει να κλείσω παλιούς λογαριασμούς.
-Παλιούς λογαριασμούς;
-Ακριβώς. Ήθελα να σου επιστρέψω αυτό και εύχομαι τώρα που παντρεύεααι να βρεις πραγματικά αυτό που ψάχνεις.
-Μαργαρίτα κάποια στιγμή πρέπει να με ακούσεις.
-Λυπάμαι, δε μπορώ. Νομίζω πως καταλαβαίνεις πολύ καλά το λόγο. Αντίο.

Η Μαργαρίτα του άφησε μια σακούλα και έφυγε και για άλλη μια φορά ο Σωκράτης έμεινε να κοιτάει την κλειστή πόρτα πίσω της. Άνοιξε τη σακούλα και βρήκε μέσα το πουλόβερ και ένα σημείωμα.

"Δε θα μάθεις ποτέ τι σημαίνεις για μένα"

Και για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια, ο Σωκράτης ένιωσε την ανάγκη να κλάψει μέχρι να μη μπορεί να πάρει ανάσα.

----------

-Ιωάννα τι φοράς;

-Δικό σου είναι. Είχα καιρό να το δω. Στο θέατρο το είχες αφήσει;

-Μπορώ να σου ζητήσω κάτι παράλογο; Μπορείς να μη φορέσεις ποτέ ξανά αυτό το πουλόβερ;

-Από πότε δε μπορώ να φοράω τα ρούχα σου;

-Όχι τα ρούχα μου γενικά. Αυτό συγκεκριμένα.

-Και ο λόγος;

-Δεν υπάρχει. Σου είπα είναι παράλογο.

-Τι έχεις Σωκράτη;

-Τίποτα. Κουρασμένος είμαι. Τόσο τρέξιμο για μια υπόθεση μιας βραδιάς.

-Ε όχι και υπόθεση μιας βραδιάς ο γάμος μας. Εσύ έκανες σαν τρελός να παντρευτούμε.

-Ούτως ή άλλως σαν παντρεμένοι είμαστε.

-Και δε χαίρεσαι γι' αυτό αγάπη μου; (Η Ιωάννα πλησιάζει κοντά του τον αγκαλιάζει και τον φιλάει)

-Αμφιβάλλεις;

-Για σένα ποτέ. Γιατί ξέρω πως αυτό που θέλεις είναι να είσαι μαζί μου. Γι' αυτό δε με πείραξε και τόσο που πήγες με άλλη.

-Τι πράγμα;

-Αυτό που άκουσες. Το ξέρω ότι με έχεις απατήσει. Κι αν κρίνω από τα σκουλαρίκια της μάλλον είναι και πιτσιρίκα.

-Ιωάννα...

-Σου είπα δεν πειράζει. Τόσες θαυμάστριες κάθε βράδυ, λογικό είναι κάποια να είναι πιο καπάτσα από τις άλλες. Σημασία έχει ότι σε μένα γυρίζεις πάντα. Απλά θα προτιμούσα να μην ξαναβρω σκουλαρίκια και ότι άλλο σουβενίρ και τρόπαιο έχεις από γκόμενες με τις οποίες έχεις πάει εδώ μέσα, στο σπίτι μας, τώρα που θα παντρευτούμε.

-------------------

Δυο μήνες μετά ο Σωκράτης και η Ιωάννα παντρεύτηκαν. Ο Σωκράτης φαινόταν ευτυχισμένος. Η Μαργαρίτα είχε φύγει για το Παρίσι και έκανε βόλτες κάτω από τον φωτισμένο Πύργο του Άιφελ με τις καινούριες της παρέες. Ο καιρός πέρασε γρήγορα αλλά το Παρίσι ήταν τόσο όμορφο που όταν έφταε ο Ιούνιος, η Μαργαρίτα αποφάσισε να παρατείνει την παραμονή της λίγους μήνες ακόμα. Ένα βράδυ, σε κάποιο μπαράκι ονόματι "Piano Vache" τους διηγήθηκε όλη την ιστορία. Και ξαφνικά μια σκέψη πέρασε από το μυαλό της. Ότι από την αρχή μέχρι το τέλος δεν διεκδίκησε αυτό που ήθελε στο ελάχιστο. Ακόμα κι αν εν τέλει έχανε. Και ποτέ δεν τον άφησε να της πει αυτά που ήθελε. Απλά σηκώθηκε και έφυγε. Βέβαια τα πράγματα δεν θα μπορούσαν να είναι πολύ διαφορετικά αλλά αν... τις σκέψεις της διέκοψε ο ήχος ενός μηνύματος από τη Χριστίνα. "Όταν γυρίσεις σπίτι μπες internet Α Μ Ε Σ Ω Σ. Έχω να σου πω".

And let forever begin tonight

photo by Jo Gogou

Σήμερα είναι τα γενέθλιά μου. 25 ολόκληρα χρόνια ή εναλλακτικά 1/4 αιώνα στην πλάτη μου. Αυτή τη στιγμή δεν έχω καμία διάθεση για απολογισμό, ενδοσκόπηση, εξωσκόπηση και τα συναφή. Θέλω να μοιραστώ μαζί σας κάτι. Πάντα μα πάντα μα πάντα από τότε που ήμουνα μικρό κοριτσάκι πίστευα πως η ημέρα των γενεθλίων μου είναι μαγική. Αμέ, μαγική. Τώρα λίγο πριν, λίγο μετά δεν πειράζει. Ίσως μέσα σε όλα αυτά τα χημικά που μας έχουν ψεκάσει τα τελευταία χρόνια να κρύβεται και αυτό το κάτι που υπάρχει στον αέρα τις τελευταίες μέρες. "Η αγάπη σε περιμένει στο δρόμο" που έλεγε και κάποιος s1ngle φίλος κάποτε. Ή κάπως έτσι. Εγώ το μόνο που έχω να πω μετά το αποψινό βράδυ και μετά το μπαράζ συμπτώσεων, μηνυμάτων "το σύμπαν πριν από σας για εσάς" και συνομωσιών κάτω από το φως των αστεριών έχω να πω απλά... and let forever begin tonight.

Μη μιλάς άλλο για αγάπη

Ακούω πολλή μουσική από μικρή. Και όχι απαραίτητα αυτό που λέμε "δημοφιλή μουσική". Μεγάλωσα με κλασσική και δίσκους του Χατζηδάκι, του Μικρούτσικου και του Σαββόπουλου. Να το πω "έντεχνο"? Θα το πω. Και ένα περίεργο πράγμα, όσο κι αν προσπάθησα να ξεφύγω μανιωδώς από την εντεχνίλα που θεώρησα πως μου επέβαλαν οι δικοί μου και άκουγα σε όλο το γυμνάσιο/λύκειο άσχετα πράγματα εν τέλει από μόνη μου κατέληξα σε αυτά ακριβώς τα τραγούδια. Κάποτε ένας γνωστός μου, ειδήμων στα ραδιοφωνικά είχε πει πως είναι ένα το είδος μουσικής που πραγματικά αγαπάς. Και αν κρίνω από την οικειότητα που νιώθω και τη ζεστασιά με αυτά τα τραγούδια μάλλον αυτό είναι το δικό μου.

Υπάρχει μια "κλίκα" νέων καλλιτεχνών που αγαπάω ιδιαίτερα. Οι οποίοι παραδόξως έχουν γίνει αρκετά εμπορικοί για τη μουσική τους. Με σειρά προτίμησης λοιπόν Μποφίλιου-Μπαλάφας-Μαραβέγιας-Μουζουράκης-Ζουγανέλη. Συγγνώμη αν ξεχνάω κάποιον αλλά τους έχω όλους μαζί (και το Μυλωνά) συνδυασμένους στο μυαλό μου. Κοντινή ηλικία, συνεργασίες, κοινές εμφανίσεις... Η Μποφίλιου: είναι εξαιρετική σε όλα της. Φωνή, δισκογραφία, στυλ... τα πάντα. Λένε ότι είναι σνομπ. Κ εγώ θα ήμουν στη θέση της. Τα έχει όλα. Μπαλάφας: Τον θυμάμαι από τότε που κέρδισε το All Star Fame και τραγούδαγε σε κάποια πρωινή εκπομπή το "Serenade from stars". Μου άρεσε πολύ το πρώτο του σινγκλάκι, μετά τον χάσαμε, μετά τον ξαναβρήκαμε με 2 από τους πιο καλούς, ενδιαφέροντες και δύσκολους δίσκους που έχω ακούσει τα τελευταία χρόνια και όχι μόνο. Ο Μπαλάφας με την "Ανοιξιάτικη Μέρα" για μένα είναι κατηγορία από μόνος του. Μαραβέγιας: Είχα στο νου μου να τον δω χωρίς να το επιδιώκω. Ευτυχώς η φίλη μου eirini h athinaia με έπεισε να πάμε στο τελευταίο αποχαιρετηστήριο live που έκανε στο παλιό του λημέρι Nueva Trova. Όντας σε κακή ψυχολογική περίοδο, ο Κωστής έκανε κάτι το αδιανόητο για εμένα. Μου έφτιαξε τη διάθεση απίστευτα. Όπως και κάθε φορά που τον βλέπω με τη μπάντα του. Ole λοιπόν για το μουσικό που σε κάνει να χαρείς αντί να πέσεις στα πατώματα. Μουζουράκης: Να εξηγηθώ εξ' αρχής. Προσωπικά δε μου αρέσει σαν άνδρας. Ούτε με ενδιαφέρει το μέγεθος του κούτελού του και από που ξεκινάει η μοϊκάνα. Τον έχω δει και στο θέατρο και σε live. Όχι πολύ πρόσφατα οπότε κρατάω μια επιφύλαξη. Όσες φορές τον είχα δει οφείλω να παραδεχτώ πως έχει λάμψη πάνω στη σκηνή. Τη γεμίζει. Ο τύπος είναι showman από τους λίγους και η χροιά της φωνής του τον βοηθάει να κάνει μοναδικές διασκευές. Προσωπικά μου αρκεί. Ακούω πως έχει κουράσει το στυλάκι του και ίσως να ισχύει. Και ίσως να προτιμούσα να τον δω όταν έπαιζε στο "Σταυρό" και δεν τον ήξερε η μάνα του. Αλλά συμβαίνουν αυτά. Ζουγανέλη: Εδώ υπάρχει πρόβλημα. Η φωνή της μου αρέσει όσο και της Μποφίλιου, οι ερμηνείες της είναι απίστευτες, δε μου αρέσουν καθόλου τα τραγούδια της πλην ελαχίστων. Το βρίσκω άδικο για μια τέτοια φωνή να μη μπορούν να γράψουν 10 καλά κομμάτια για ένα δίσκο. Κρίμα τέτοια φωνή.

Παρ' όλα αυτά το τραγούδι που με ενέπνευσε να γράψω αυτό το κείμενο είναι μια διασκευή της Ελεονώρας και του Κωστή. Από το live album της πρώτης που μόλις κυκλοφόρησε και χωρίς να το έχω ακούσει όλο ακόμα, στάθηκα σε μια διασκευή. Ένα παλιό αγαπημένο τραγούδι του Σαββόπουλου, εποχής Νέου Κύματος αν δεν κάνω λάθος. "Μη μιλάς άλλο για αγάπη", ένα από τα αγαπημένα μου από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Δεν είμαι κατά των διασκευών, ούτε από αυτούς που κολλάνε μόνο στο πρωτότυπο. Το αντίθετο. Η συγκεκριμένη live εκτέλεση προσωπικά μου φάνηκε το λιγότερο υπέροχη. Η ζεστασιά στη φωνή του Μαραβέγια και η αίσθηση που μου βγάζει πολλές φορές η Ζουγανέλη τραγουδάει το κάθε τραγούδι σα να έχει ζήσει στην εποχή του και του δίνει την πρώτη του ερμηνεία. Σαν να έχει ξεπηδήσει από κάποιο μουσικό jukebox και είναι κάποια μεγάλη αρτίστα της παλιάς αθηναϊκής σκηνής. Ακούστε το και ελπίζω να αγγίξει κι εσάς όσο άγγιξε κι εμένα. Το τραγουδούν κ το εννοούν. Η αγάπη είναι παντού.

Part V: To βαλς των χαμένων ονείρων

Crashed dreams by ~ApokryphiaArt

Ο Σωκράτης άνοιξε τα μάτια του και του πήρε μερικά δευτερόλεπτα να συνειδητοποιήσει ότι ήταν ο ήχος της βροχής που τον ξύπνησε. Γύρισε και είδε τη Μαργαρίτα να κοιμάται δίπλα του. Είχε δίκιο ο Μιχάλης, χρειάστηκε να τη δει μόνο μια φορά ακόμα για να συνειδητοποιήσει πόσο πολύ την ήθελε και πόσο διαφορετικός γινόταν όταν ήταν μαζί της. Αλλά τι συνέχεια θα μπορούσε να έχει; Σε σχέση μ' αυτόν ήταν ένα μικρό κοριτσάκι και ήθελαν - και λογικό ήταν - εντελώς διαφορετικά πράγματα. Τέτοιες ιστορίες δεν ήταν ούτε του στυλ του ούτε της ηλικίας του. Το ερώτημα όμως ήταν το εξής... εκείνη το έβλεπε αυτό; Πήγε μέχρι την κουζίνα και έβαλε να φτιάξει καφέ. Η Μαργαρίτα εμφανίστηκε στην πόρτα μετά από ένα δεκάλεπτο.

-Χαίρομαι που είσαι ξύπνιος. Αν κοιμόσουν δεν θα ήθελα να σε ξυπνήσω εγώ.
-Κοιμήσου λίγο ακόμα, Έχεις περιθώριο μέχρι να φύγεις για τη δουλειά.
-Προτιμώ να κάτσω μαζί σου.
-Να σου βάλω καφέ;
-Ναι. Σωκράτη τι συμβαίνει;
-Τι να συμβαίνει;
-Γιατί αποφεύγεις να με κοιτάξεις;
Και τότε γύρισε και την κοίταξε με το πιο ενοχικό βλέμμα που μπορεί να έχει άνθρωπος.

-Κατάλαβα. Αυτό ήταν, έτσι δεν είναι;
-Μαργαρίτα μου...
-Δε χρειάζεται να πεις κάτι. Καταλαβαίνω απόλυτα. Δεν περίμενα κάτι άλλο. Εξάλλου όλα τα όνειρα λίγο κρατάνε.
-Δηλαδή δεν σε πειράζει;
-Όχι κανένα πρόβλημα, αλήθεια. Δε συνηθίζω να ζω με αυταπάτες.
-Είσαι ένα από τα πιο όμορφα πράγματα που μου έχουν συμβεί.
-Ok, αν δε σε πειράζει τώρα θέλω να φύγω.
-Βρέχει ακόμα έξω. Κράτα το πουλόβερ, θα κρυώσεις.
-Τότε πρέπει να σου δώσω κι εγώ κάτι.
Πάει μέχρι το σαλόνι, πιάνει τα σκουλαρίκια της από το τραπεζάκι και γυρίζει στην κουζίνα.

-Εγώ κρατάω το πουλόβερ, εσύ αυτά. Και μη στενοχωριέσαι, δε χανόμαστε. Σε παρακαλώ, μη με κοιτάς έτσι, δεν υπάρχει λόγος.
-Κάτσε δυο λεπτά. Μη φύγεις ακόμα. Όχι έτσι.
-Μπορείς σε παρακαλώ να μου φέρεις μια ομπρέλα;
Ο Σωκράτης πήγε μέσα και την ώρα που άνοιξε τη ντουλάπα να βρει μια ομπρέλα άκουσε την πόρτα να κλείνει με δύναμη. Κοίταξε απ' το παράθυρο και είδε τη Μαργαρίτα να φεύγει τρέχοντας. Κάτι μέσα του τον έσπρωχνε να τρέξει πίσω της. να την προλάβει, να της πει πως τη θέλει σαν τρελός. Όμως δεν έκανε τίποτα απ' όλα αυτά.
Η Μαργαρίτα έτρεχε, έτρεχε, μέχρι που βρέθηκε σε έναν άγνωστο δρόμο. Έκατσε στην είσοδο μιας πολυκατοικίας και άρχισε να κλαίει χωρίς σταματημό. Μια λατέρνα έπαιζε το "Βαλς των Χαμένων Ονείρων".
----------------------
-Πήγα απ' το μαγαζί που δουλεύει.
-Και;
-Δε τη βρήκα. Μου είπαν ότι παραιτήθηκε.
-Λογικό.
-Την πήρα και τηλέφωνο. Συνεχώς κλειστό.
-Εξαφανίστηκε δηλαδή.
-Ακριβώς.
- Και πως νιώθεις;
-Μαλάκας.
-Πάλι καλά.
-Λες να έρθει στο θέατρο;
-Μάλλον όχι. Λογικά δε θα θέλει να σε δει στα μάτια της. Γιατί θες τόσο πολύ να τη δεις;
-Όσο περίεργο κι αν σου φαίνεται μου λείπει. Δεν ήθελα να φύγει έτσι. Θα ήθελα να μπορώ να τη δω, να της μιλήσω.
-Τίποτα άλλο;
-Τι εννοείς;
-Να σου πω αγόρι μου, το μετάνιωσες ή όχι; Δε μπορείς να κοιμάσαι μαζί της, μετά να τη διώχνεις και μετά να είστε κολλητάρια.
-Το ξέρω πως δεν έπρεπε να γίνει αλλά όσο κι αν θέλω να κρυφτώ δεν το μετανιώνω. Σκέφτομαι τις στιγμές που περάσαμε μαζί και χάνομαι αλλά δε γινόταν να έχει διάρκεια. Και καταλαβαίνεις πολύ καλά το λόγο.
-Τότε σταμάτα να την ψάχνεις και κυρίως σταμάτα να μου μιλάς γι' αυτήν όλη την ώρα.
-Δε γίνεται να είμαστε μαζί ρε Μιχάλη. Είμαστε άλλοι κόσμοι. ("Απλά τον κόσμο της τον γουστάρεις σαν τρελός" ψιθύρισε μια φωνή μέσα στο κεφάλι του.)

Σε μια παράλληλη σκηνή ο Σωκράτης υποκλίνεται στο κοινό και κάτι ψάχνει μες τον κόσμο, η Μαργαρίτα περιφέρεται μες το σπίτι με τις πυτζάμες, και η Ιωάννα βρίσκει τα σκουλαρίκια και τον αχινό στο βάθος ενός συρταριού.
---------------
-Τι ώρα είναι;
-5 το απόγευμα Μαργαριτάκι μου. Πρέπει να σηκωθείς από το κρεββάτι.
-Έγινε κάτι;
-Ναι κάτι έγινε. Νομίζω πως ήρθε η ώρα να το ξεπεράσεις και να συνέλθεις. Τρεις μήνες είναι πολύς καιρός βρε αγάπη μου. Έχεις κλειδωθεί μες το σπίτι, ξυπνάς το απόγευμα και είτε κλαις είτε έχεις νεύρα και καταλήγεις πάλι να κλαις. Πόσο καιρό έχεις να δεις ήλιο;
-Το έχω ανάγκη.
Η Χριστίνα έβγαλε ένα περιοδικό από την τσάντα της και το άφησε πάνω στο κρεββάτι.
-Πρέπει να ξεκολλήσεις. Παντρεύεται.

(to be continued...)

Part IV: Tango Notturno

it takes two to tango by ~grafitomane

"Γαμώτο, γαμώτο, γαμώτο!". Ήταν ένα ηλιόλουστο πρωί του Σεπτέμβρη που προφανώς κατέληξε σε ένα βροχερό μεσημέρι. Και όπως συνέβαινε πάντα η Μαργαρίτα δεν είχε πάρει ομπρέλα οπότε έτρεχε και έβριζε σε όλη τη διαδρομή από το μετρό μέχρι το βιβλιοπωλείο της Εστίας. Όταν ο Σωκράτης την είδε να φτάνει λαχανιασμένη και βρεγμένη ως το κόκκαλο συγκρατήθηκε πολύ για να μη βάλει τα γέλια.
-Σκεφτόμουν να πάμε για ένα καφέ αλλά έτσι όπως είσαι θα αρρωστήσεις σίγουρα. Περίμενέ με εδώ να φέρω το αμάξι και πάμε σπίτι μου.
-Θα ήθελα πραγματικά να σου πω κάτι του στυλ " Όχι δεν υπάρχει λόγος" αλλά όπως βλέπεις η κατάστασή μου δεν αφήνει περιθώρια επιλογής (εκείνη την ώρα στίβει τα μαλλιά της και τη μπλούζα της και σχηματίζεται μια μικρή λιμνούλα νερού).
Ο Σωκράτης βάζει τα γέλια.
-Σε 2 λεπτά είμαι εδώ.
Η Μαργαρίτα τον χάζευε φεύγοντας. Είχαν περάσει 3 μήνες από τότε που είχαν μιλήσει πρώτη φορά μπροστά από την αφίσα. Εξακολουθούσε να είναι ερωτευμένη μαζί του, ακόμα περισσότερο από πριν αλλά ήξερε πως όλο αυτό δεν είχε νόημα. Εξάλλου ο Σωκράτης δεν της είχε δώσει κανένα δικαίωμα. Ή μήπως της είχε δώσει;

Εκείνο το βράδυ στην παραλία δεν έγινε τίποτα άλλο. Αλλά ήταν άπειρες οι φορές που η Μαργαρίτα αναρωτιόταν μήπως απλά το ονειρεύτηκε. Και όπως όλοι οι καλοκαιρινοί έρωτες έτσι κι αυτός ασφυκτιούσε στα τσιμέντα της Αθήνας. Ο Σωκράτης γύρισε και ξεκίνησε αμέσως πρόβες. Και κάπου ανάμεσα σε πρόβες, γυρίσματα, καβγάδες με τη στριμμένη συμπρωταγωνίστρια, ερχόντουσαν βράδια που ξαγρυπνούσε ενώ η Ιωάννα κοιμόταν δίπλα του και θυμόταν όσα ειπώθηκαν στην παραλία σα μια γλυκιά ανάμνηση. Τι παραπάνο θα μπορούσε να ήταν άλλωστε; Αυτό ακριβώς είχε πει και στο Μιχάλη όταν τον είχε ρωτήσει τι έγινε τελικά.

-Καλά ρε μαλάκα, πέρασες όλο το βράδυ στην παραλία με ένα εικοσπεντάχρονο κοριτσάκι που προφανώς σε έχει καψουρευτεί και μας τα είχες πρήξει μέχρι να τη γνωρίσεις, μιλάγατε και δεν την έχεις πάρει ούτε ένα τηλέφωνο;
-Είναι περίεργο ρε Μιχάλη. Ήταν κάτι πολύ όμορφο αλλά μέχρι εκεί. Τι άλλο; Είμαι αλλού και δε σημαίνει τίποτα παραπάνω.
-Αν κρίνω από το ύφος σου σημαίνει πολλά παραπάνω. Απλά γουστάρεις τόσο πολύ που αρνείσαι να το παραδεχτείς. Μία φορά να την ξαναδείς φτάνει.

Η Μαργαρίτα απ' την άλλη το σκεφτόταν από το πρωί που ξυπνούσε μέχρι το βράδυ που έπεφτε για ύπνο. Αλλά δεν τόλμαγε να ξαναστείλει. Ήταν κι αυτές οι φωτογραφίες του με την Ιωάννα σε όλα τα περιοδικά. Περίμενε όμως κάθε πρωί να τον δει να ξαναμπαίνει στο μαγαζί ή έστω να τον πετύχει σε κάποια γωνία.
........................................................................................

"Μωρό μου το σακ-βουαγιάζ σου είναι μες τη βρώμα το έβαλα για πλύσιμο και σου έχω βγάλει το άλλο που είχες στην περιοδεία το καλοκαίρι. Βρήκα κ αυτό μέσα... κέλυφος αχινού; Μα καλά πόσο χύμα τον είχες το σάκο και γέμισε σκουπίδια. Τι το κοιτάς παιδάκι μου σα χαζός, παρ' το και πέτα το."
Σε μια παράλληλη εικόνα η Ιωάννα πιάνει τον αχινό από το σάκο εκνευρισμένη και του τον δίνει να τον πετάξει ενώ η Μαργαρίτα περπατάει δίπλα του στην παραλία σκύβει, τον πιάνει και του τον δίνει για να τον κρατήσει. Και κάπως έτσι αποφάσισε να της στείλει μήνυμα.
.............................................................................................

-Και για πες οι πρόβες πως πάααααα-ααααααααψού-πάνε;
-Πάω στοίχημα πως έχεις πάθει πνευμονία και δεν θα έρθεις να δεις ούτε μια πρόβα.
-Αλήθεια, μπορώ να έρθω;
-Μόλις σε κάλεσα. Φτάσαμε, βγες αλλά άσε μου μερικά μικρόβια για σουβενίρ.
-Νομίζω με δουλεύεις. Μην ξεχνάς σε εσένα ερχόμουν και με έπιασε η βροχή.
-Κάποιο τρόπο θα βρω για να επανορθώσω.

(10 λεπτά μετά)
-Σου πάει το πουλόβερ μου.
-Ναι μου έρχεται ως το γόνατο.
-Κρυώνεις μήπως;
-Όχι μια χαρά είμαι.
-Ωραία, πάω να βάλω μακαρόνια στην κατσαρόλα γιατί είμαι και δεινός μάγειρας... μη γελάς σε ακούω!

Ο Σωκράτης κατευθύνεται προς την κουζίνα και η Μαργαρίτα χαζεύει στους τοίχους κάδρα με αφίσες από παραστάσεις. Παίρνει ένα πρόγραμμα και κάθεται στον καναπέ. Ο Σωκράτης επιστρέφει με δυο ποτήρια κόκκινο κρασί και κάθεται δίπλα της.
-Τι κοιτάς;
-Τη φωτογραφία μήπως και ζωντανέψει. Εσύ;
-Το μυστηριώδες κορίτσι που συναντάω τυχαία στο δρόμο μήπως και το γνωρίσω.
-Εσύ είσαι ο μυστηριώδης όχι εγώ. Αλλά έχεις ωραίο σπίτι μυστήριε τύπε. Τρελή γκομενοπαγίδα...
-Γκομενοπαγίδα; Τι εκφράσεις είναι αυτές;
-Ναι δεν κατάλαβες τι εννοώ, γι' αυτό γελάς. Καναπέδες παντού, κεριά, πικάπ... αλήθεια δουλεύει;
-Φυσικά, περίμενε μισό λεπτό.
 Ο Σωκράτης ολησιάζει στο πικάπ και βάζει ένα δίσκο. Tango Notturno...

-Χορεύετε κυρία μου;
-Φυσικά. Ξέρεις και tango;
-Δε θα το 'λεγα. Εσύ;
-Δε νομίζω.
Παρ' όλα αυτα συνέχισαν να χορεύουν tango με δικά τους βήματα μέχρι που σε μια στροφή ο Σωκράτης τράβηξε τη Μαργαρίτα πιο κοντά του, τη φίλησε και ακούστηκε ένας γδούπος.
-Καλά δε ντρέπεσαι μου έβαλες τρικλοποδιά!
-Εγώ; Εσύ παραπάτησες και με τράβηξες και μένα.
-Εσύ φταις που με φίλησες και ζαλίστηκα.
-Πάλι καλά που έπεσες πάνω στον καναπέ...
-Κι εσύ πάνω μου...
-Θες να σηκωθώ;
-Θες να σηκωθείς;
-Όχι.
-Θες να με ξαναφιλήσεις;

(to be continued φυσικά...)