Μη μιλάς άλλο για αγάπη

Ακούω πολλή μουσική από μικρή. Και όχι απαραίτητα αυτό που λέμε "δημοφιλή μουσική". Μεγάλωσα με κλασσική και δίσκους του Χατζηδάκι, του Μικρούτσικου και του Σαββόπουλου. Να το πω "έντεχνο"? Θα το πω. Και ένα περίεργο πράγμα, όσο κι αν προσπάθησα να ξεφύγω μανιωδώς από την εντεχνίλα που θεώρησα πως μου επέβαλαν οι δικοί μου και άκουγα σε όλο το γυμνάσιο/λύκειο άσχετα πράγματα εν τέλει από μόνη μου κατέληξα σε αυτά ακριβώς τα τραγούδια. Κάποτε ένας γνωστός μου, ειδήμων στα ραδιοφωνικά είχε πει πως είναι ένα το είδος μουσικής που πραγματικά αγαπάς. Και αν κρίνω από την οικειότητα που νιώθω και τη ζεστασιά με αυτά τα τραγούδια μάλλον αυτό είναι το δικό μου.

Υπάρχει μια "κλίκα" νέων καλλιτεχνών που αγαπάω ιδιαίτερα. Οι οποίοι παραδόξως έχουν γίνει αρκετά εμπορικοί για τη μουσική τους. Με σειρά προτίμησης λοιπόν Μποφίλιου-Μπαλάφας-Μαραβέγιας-Μουζουράκης-Ζουγανέλη. Συγγνώμη αν ξεχνάω κάποιον αλλά τους έχω όλους μαζί (και το Μυλωνά) συνδυασμένους στο μυαλό μου. Κοντινή ηλικία, συνεργασίες, κοινές εμφανίσεις... Η Μποφίλιου: είναι εξαιρετική σε όλα της. Φωνή, δισκογραφία, στυλ... τα πάντα. Λένε ότι είναι σνομπ. Κ εγώ θα ήμουν στη θέση της. Τα έχει όλα. Μπαλάφας: Τον θυμάμαι από τότε που κέρδισε το All Star Fame και τραγούδαγε σε κάποια πρωινή εκπομπή το "Serenade from stars". Μου άρεσε πολύ το πρώτο του σινγκλάκι, μετά τον χάσαμε, μετά τον ξαναβρήκαμε με 2 από τους πιο καλούς, ενδιαφέροντες και δύσκολους δίσκους που έχω ακούσει τα τελευταία χρόνια και όχι μόνο. Ο Μπαλάφας με την "Ανοιξιάτικη Μέρα" για μένα είναι κατηγορία από μόνος του. Μαραβέγιας: Είχα στο νου μου να τον δω χωρίς να το επιδιώκω. Ευτυχώς η φίλη μου eirini h athinaia με έπεισε να πάμε στο τελευταίο αποχαιρετηστήριο live που έκανε στο παλιό του λημέρι Nueva Trova. Όντας σε κακή ψυχολογική περίοδο, ο Κωστής έκανε κάτι το αδιανόητο για εμένα. Μου έφτιαξε τη διάθεση απίστευτα. Όπως και κάθε φορά που τον βλέπω με τη μπάντα του. Ole λοιπόν για το μουσικό που σε κάνει να χαρείς αντί να πέσεις στα πατώματα. Μουζουράκης: Να εξηγηθώ εξ' αρχής. Προσωπικά δε μου αρέσει σαν άνδρας. Ούτε με ενδιαφέρει το μέγεθος του κούτελού του και από που ξεκινάει η μοϊκάνα. Τον έχω δει και στο θέατρο και σε live. Όχι πολύ πρόσφατα οπότε κρατάω μια επιφύλαξη. Όσες φορές τον είχα δει οφείλω να παραδεχτώ πως έχει λάμψη πάνω στη σκηνή. Τη γεμίζει. Ο τύπος είναι showman από τους λίγους και η χροιά της φωνής του τον βοηθάει να κάνει μοναδικές διασκευές. Προσωπικά μου αρκεί. Ακούω πως έχει κουράσει το στυλάκι του και ίσως να ισχύει. Και ίσως να προτιμούσα να τον δω όταν έπαιζε στο "Σταυρό" και δεν τον ήξερε η μάνα του. Αλλά συμβαίνουν αυτά. Ζουγανέλη: Εδώ υπάρχει πρόβλημα. Η φωνή της μου αρέσει όσο και της Μποφίλιου, οι ερμηνείες της είναι απίστευτες, δε μου αρέσουν καθόλου τα τραγούδια της πλην ελαχίστων. Το βρίσκω άδικο για μια τέτοια φωνή να μη μπορούν να γράψουν 10 καλά κομμάτια για ένα δίσκο. Κρίμα τέτοια φωνή.

Παρ' όλα αυτά το τραγούδι που με ενέπνευσε να γράψω αυτό το κείμενο είναι μια διασκευή της Ελεονώρας και του Κωστή. Από το live album της πρώτης που μόλις κυκλοφόρησε και χωρίς να το έχω ακούσει όλο ακόμα, στάθηκα σε μια διασκευή. Ένα παλιό αγαπημένο τραγούδι του Σαββόπουλου, εποχής Νέου Κύματος αν δεν κάνω λάθος. "Μη μιλάς άλλο για αγάπη", ένα από τα αγαπημένα μου από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Δεν είμαι κατά των διασκευών, ούτε από αυτούς που κολλάνε μόνο στο πρωτότυπο. Το αντίθετο. Η συγκεκριμένη live εκτέλεση προσωπικά μου φάνηκε το λιγότερο υπέροχη. Η ζεστασιά στη φωνή του Μαραβέγια και η αίσθηση που μου βγάζει πολλές φορές η Ζουγανέλη τραγουδάει το κάθε τραγούδι σα να έχει ζήσει στην εποχή του και του δίνει την πρώτη του ερμηνεία. Σαν να έχει ξεπηδήσει από κάποιο μουσικό jukebox και είναι κάποια μεγάλη αρτίστα της παλιάς αθηναϊκής σκηνής. Ακούστε το και ελπίζω να αγγίξει κι εσάς όσο άγγιξε κι εμένα. Το τραγουδούν κ το εννοούν. Η αγάπη είναι παντού.