Χριστούγεννα?

Απέναντι μου υπάρχει ένα πανέμορφο στολισμένο δέντρο. Το σπίτι έχει τόσα λαμπάκια που αποτελεί από μόνο του οικολογική καταστροφή. Η κουζίνα είναι τίγκα στο φαΐ, κυρίως κρέας και υπάρχουν παντού κουραμπιέδες, μελομακάρονα και σοκολατάκια. Όλα δηλαδή φυσιολογικά όπως κάθε χρόνο. Μόνο εγώ για ένα περίεργο λόγο δε μπορώ να "αποκτήσω" χριστουγεννιάτικη διάθεση, όσα σοκολατάκια κι αν φάω, όσα κάλαντα κι αν ακούσω. Δεν είναι η τυπική μελαγχολία των Χριστουγέννων η οποία έχει γίνει και λίγο κλισέ. Τα Χριστούγεννα μου αρέσουν σαν γιορτή. Απλά φέτος δεν μπορώ να μπω στη φιλοσοφία τους, δεν με αγγίζουν ούτε στολισμοί, ούτε εορτασμοί. Όχι επειδή είμαι στενοχωρημένη, κάθε άλλο, είχα πολύ καιρό να νιώσω τόσο καλά μέσα μου. Άλλες φορές, πριν 2 χρόνια ας πούμε ήμουν τόσο στενοχωρημένη που δεν ήθελα να γιορτάσω Χριστούγεννα. Φέτος δεν μπορώ. Νιώθω πως είναι κάποιος πάνω απ΄το κεφάλι μου και με πιέζει "Πρέπει να γιορτάσεις!". Είναι εξαιτίας όλων αυτών που γίνανε και δε μπορώ να επιστρέψω στην πραγματικότητα που υπήρχε πριν? Είναι που δε μπορώ να βγάλω απ' το μυαλό μου ότι όχι πολύ μακριά από μένα μια οικογένεια έχασε το παιδί της τόσο άδικα? Είναι πάρα πολλά που μακάρι να είχαν κάποιον ειρμό μέσα μου για να τα πω ή να τα γράψω και καταλαβαίνω απόλυτα όλους αυτούς που γιορτάζουν αυτές τις μέρες και πόσο δύσκολο είναι να μην το κάνουν. Και ίσως να είναι απλά στις λέξεις ή στις έννοιες η διαφορά μας και όχι στην πράξη αλλά πραγματικά ώρες ώρες με τρομάζει αυτή η "κανονικότητα" και το πείσμα πως όλα συνεχίζονται κανονικά. Τέλος πάντων, έκατσα κ έσκασα πάλι απόψε, και ενώ θα έπρεπε να χονεύω το πολύ φαγητό, προσπαθώ να χωνέψω την καθημερινότητα μου πάλι και να γυρίσω (?) εκεί που με άφησα 21 αν δεν κάνω λάθος μέρες πριν. Και να αγχωθώ για τους συγγενείς που είδα και δεν αντέχω, για τα κιλά που θα πάρω αν δεν σταματήσω να τρώω το καταπέτασμα, για ανθρώπους που αγαπάω και δεν ξέρω αν είναι μακριά ή πολύ μακριά. Όχι ότι δεν αγχώνομαι για αυτά, αλλά θα έπρεπε να αγχωθώ με το γιορτινό περιτύλιγμα από γκυ και άχνη ζάχαρη γύρω από τον ροζ μικρόκοσμό μου. Παρ' όλα αυτά το soundtrack παραμένει το ίδιο... ίσως για κάποιους να 'ναι ακόμα γιορτή (μα ποιοι είναι αυτοί)... γιορτάζω για ν' αλλάξουμε οριστικά, χρόνια πολλά, χωρίς να προσποιούμαι τίποτα πια, που λέει και ο Φοίβος.