Part III: Για τη στιγμή και μόνο

Summer Love by neslihans

Ήταν ακόμα Ιούλιος και δεν είχε περάσει ούτε μια βδομάδα από το περιστατικό με την αφίσα και το θέατρο όταν ο Σωκράτης φορώντας το χαρακτηριστικό του άνετο και ανέμελο υφάκι μπήκε στο μαγαζί που δούλευε η Μαργαρίτα.
-Τι κάνετε εσείς εδώ;
-Να που ξανασυναντιόμαστε, και αυτή τη φορά όχι τυχαία.
-Τι εννοείτε;
-Για αρχή εννοώ να κόψεις τον πληθυντικό.
-Έστω ότι τον κόβω. Τι εννοείς;
-Εννοώ ότι μου είχες πει πως δουλεύεις εδώ, βγήκα για ψώνια και είπα να περάσω να πω μια καλημέρα. Λοιπόν θα με πας στα αντρικά να με βοηθήσεις να διαλέξω 2-3 πραγματάκια;

Τα 2-3 πραγματάκια κατέληξαν να είναι πάνω από 200 ευρώ λογαριασμός ("και μετά σου λένε κρίση στο χώρο της υποκριτικής" σκεφτόταν η Μαργαρίτα καθώς τα χτύπαγε στο ταμείο). Φεύγοντας λοιπόν ο Σωκράτης με τις σακούλες ανά χείρας και αδιαφορώντας πλήρως γα τον κόσμο που κοίταζε με αυτό το διακριτικό ύφος όταν βλέπεις κάποιον ηθοποιό, γυρνάει και λέει στη Μαργαρίτα: "Αύριο φεύγουμε για περιοδεία. Στα στοιχεία που συμπλήρωσα για την κάρτα του καταστήματος υπάρχει το κινητό μου. Περιμένω μήνυμα με τα νέα σου". Και βγήκε από το μαγαζί εξίσου ανέμελα και αδιάφορα όπως μπήκε.

Η Μαργαρίτα πάλευε πάνω από είκοσι μέρες για το αν θα έπρεπε να στείλει ή όχι. Στο τέλος όμως λίγο η καψούρα, λίγο οι μπύρες στην παραλία στο Κάτω Κουφονήσι, λίγο ότι ο Σωκράτης είχε εκείνη τη μέρα γενέθλια... σχεδόν αμέσως μετά τα μεσάνυχτα και ανάμεσα στα άπειρα τηλέφωνα για τα χρόνια πολλά ο Σωκράτης λαμβάνει το εξής μήνυμα:

Το ότι δεν έσειλα μήνυμα με τα νέα μου δε σημαίνει πως σας... ok σε ξέχασα. 

Είναι 12 και κάτι οπότε λογικά η παράσταση θα έχει τελειώσει. Χρόνια πολλά

και ευτυχισμένα και εύχομαι να κάνεις πάντα πράγματα που να σε γεμίζουν. 

                   Μαργαρίτα

       Σε ευχαριστώ πολύ Μαργαρίτα μου. Ελπίζω να κάνεις διακοπές σε κάποιο όμορφο

μέρος. Εμείς παίζουμε Νάξο σήμερα και αύριο και μετά φεύγουμε για Κρήτη.

Λογικά θα τα πούμε και παλι στην Αθήνα από Σεπτέμβρη αν και πολύ θα ήθελα

                  να σε δω νωρίτερα.

Και κάπου εκεί το μυαλό της Μαργαρίτας άρχισε να παίρνει γρήγορες στροφές...

-Χριστίνα αύριο πρωί πρωί μαζεύουμε πράγματα, ξεστήνουμε σκηνή και φεύγουμε.

-Παιδάκι μου τρελάθηκες; Μεθαύριο φεύγουμε, όχι αύριο!

-Μεθαύριο φεύγουμε για Αθήνα, αύριο φεύγουμε από Κουφονήσια.

-Και που πάμε από αύριο μέχρι μεθαύριο;

-Νάξο. Δίπλα είναι!

-Θα πάμε Νάξο για μια μέρα;

-Ναι, να δούμε θέατρο.

-Όχι, όχι, όχι δεν είναι αυτό που φαντάζομαι...

-Ναι, ναι, ναι αυτό είναι.

-Του έστειλες μήνυμα και δεν είπες τίποτα τσούλα!

-Έεεεεεελα Χριστινάκι μου, please please please! Είναι στη Νάξο και είναι δίπλα και θέλω τόοοοσο πολύ να τον δω.

-Ok είσαι τρελή.

-Αυτό σημαίνει ναι;

-Εννοείται!

Μερικές ώρες μετά...

-Τι κάνεις εσύ εδώ;

-Να που ξανασυναντιόμαστε και ούτε αυτή τη φορά τυχαία!

-Τι εννοείς;

-Ας πούμε ότι ήμουν ένα νησί παραδίπλα και είπαμε να περάσουμε να πούμε τα "χρόνια πολλά" από κοντά.

Ο Σωκράτης την κοίταξε και χαμογέλασε.

-Λοιπόν κορίτσια θα έρθετε μαζί μας για φαγητό;

-Ε. βασικά πρέπει να γυρίσουμε να μαζέψουμε πράγματα. Φεύγουμε χαράματα αύριο.

-Τι δηλαδή μόνο αυτό ήταν.

-Ε, συγγνώμη που επεμβαίνω. χαίρω πολύ κιόλας, Χριστίνα. Κοιτάξτε να δείτε τι θα κάνουμε. Εσείς θα βγείτε για φαγητό όπως έχετε κανονίσει, εμείς θα πάμε να μαζέψουμε τα πράγματα και όταν ξεμπερδέψετε με το καλό παίρνετε τη Μαργαρίτα ένα τηλέφωνο και βρισκόμαστε, ναι; Λοιπόν πάμε εμείς, πάτε κι εσείς θα έχετε λυσσάξει στην πείνα και τα λέμε αργότερα.

Στο τραπέζι ο Σωκράτης ήταν χαμένος στις σκέψεις του. "Ευτυχώς που έφυγε χθες η Ιωάννα αλλιώς να δω τι θα της έλεγα...". Παράλληλα η Χριστίνα χοροπήδαγε στο κρεββάτι φωνάζοντας "Είμαι θεά" για το ραντεβού που κανόνισε ανάμεσα στη Μαργαρίτα και το Σωκράτη. Η Μαργαρίτα πάλι είχε ξαπλώσει και ήταν στο ενδιάμεσο στάδιο μεταξύ ονειροπολήματος και λιποθυμίας. Μέχρι που χτύπησε το κινητό της.

Εγώ ξεμπέρδεψα. Σε πόση ώρα μπορείς να βρεθούμε;

Ξεκινάω τώρα. Σε ένα τέταρτο στην κεντρική πλατεία.

Την ώρα που πλησίαζε η Μαργαρίτα ο Σωκράτης μοίραζε αυτόγραφα σε τρεις δεκαπεντάχρονες κοπελίτσες. "Τι πάω να κάνω Θεέ μου" σκέφτηκε ενώ παράλληλα ο Σωκράτης θυμόταν τα λόγια του κολλητού του Μιχάλη στο τηλέφωνο: "Κανόνισε να κάνεις καμιά μαλακία με το κοριτσάκι".

-Μόνη;

-Ναι η Χριστίνα κοιμήθηκε.

-Μήπως δεν ήθελες να έρθεις και σου χαλάω το πρόγραμμα;

-Όχι, ούτε καν.

-Που θες να πάμε; Οι άλλοι είναι σε ένα μπαράκι εδώ κοντά αλλά θα ήθελα να τους αποφύγω.

-Πάμε βόλτα στην παραλία;

-Ναι, πάμε με τη μηχανή.

-Εεε, τις φοβάμαι λίγο τις μηχανές.

-Καιρός είναι να τις ξεφοβηθείς.

Λένε πως το αυγουστιάτικο φεγγάρι είναι το καλύτερο, όμως και εκείνο το βράδυ του Ιουλίου δεν πήγαινε πίσω. Ο Σωκράτης έτρεχε με τη μηχανή και η Μαργαρίτα με κλειστά μάτια είχε κολλήσει πάνω του και προσπαθούσε να ρουφήξει όσο το δυνατόν περισσότερες στιγμές. "Η επιστροφή στην Αθήνα θα είναι πιο δύσκολη απ' ότι περίμενα. Ειδικά όταν περνάμε το τελευταίο βράδυ των διακοπών έτσι, σε μια παραλία να μιλάμε για τα πάντα." σκέφτηκε η Μαργαρίτα. Είχε ξαπλώσει στην άμμο, είχε ακουμπήσει το κεφάλι της στα πόδια του Σωκράτη και κοίταζε τον ουρανό. Ο Σωκράτης πάλι κοίταζε τη Μαργαρίτα και της χάιδευε τα μαλλιά.

-Περιμένεις αστέρι να κάνεις ευχή;

-Όχι απλά χαζεύω τον ουρανό. Πάντα με μάγευε η ιδέα ότι αυτό που κοιτάμε υπήρχε ουσιαστικά εκατομμύρια χρόνια πριν. Αν ποτέ κάνω τατουάζ, αυτό θέλω να κάνω, τον ουρανό και τ' αστέρια του.

-Μόνο αυτό;

-Και μια πεταλούδα πλάγια να πετάει. Συμβολίζει την ψυχή που είναι ελεύθερη και πετάει.

-Οπότε θες να σημαδέψεις το σώμα σου με κάτι που συμβολίζει την ελευθερία και κάτι που συμβολίζει το παρελθόν;

-Κάπως έτσι.

-Ξέρεις αυτά είναι εντελώς αντίθετα μεταξύ τους. Γιατί το παρελθόν έχει περάσει ενώ ελευθερία είναι "αυτή που θα έλθει".

-Εσύ θα έκανες τατουάζ;

-Όχι δε νομίζω. Δε μπορώ να δεσμευτώ με μια εικόνα για πάντα.

-Δεν πιστεύεις στο "για πάντα";

-Θέλω να πιστεύω στο "για πάντα". Θέλω να ελπίζω ότι υπάρχει. Ιδανικά δε θα ήθελα ούτε να έχω χωρίσει με τη γυναίκα μου, ούτε να μεγαλώνει το παιδί μου μακριά μου.

-Την αγαπάς ακόμα;

-Όχι, γι' αυτό και χωρίσαμε. Απλά θα ήθελα να μην έχω σταματήσει να την "αγαπάω", όπως λες.

-Ναι αλλά τώρα έχεις άλλη σχέση, έτσι δεν είναι;

-Ναι. Και πάλι ελπίζω να κρατήσει για πάντα.

-Στο εύχομαι.

-Σου φαίνεται παράλογο;

-Μου φαίνεται μακρινό. Είμαι ρομαντική, θέλω κάποια στιγμή να βρω έναν άνθρωπο και να 'μαστε μαζί για πάντα. Αλλά δε μ' ενδιαφέρει ούτε η οικογένεια, ούτε ο γάμος. Εξάλλου όταν ερωτεύεσαι όλος ο κόσμος είσαι εσύ και ο άλλος.

-Όταν ερωτεύεσαι στη δική σου ηλικία. Όχι στη δική μου. Αν και σε αυτά τα θέματα οι απόψεις μου ήταν πιο συντηρητικές απ' τις δικές σου όταν ήμουν σαν κι εσένα.

-Έχεις αφεθεί ποτέ;

-Άπειρες φορές. Και την έχω πατήσει άλλες τόσες. Εσύ;

-Λίγες και καλές.

-Λογικό. Είσαι πολύ μικρή.

-Οπότε;

-Οπότε θα συνεχίσουμε να κοιτάμε τ' αστέρια κι αν πέσει κανένα θα ευχηθούμε ο ένας για τον άλλο να βρει το δικό του "για πάντα". Για όσο χρόνο έχουμε, μη χάσεις και το πλοίο.

-Πόση ώρα είμαστε εδώ;

-Δεν έχω ιδέα. Νιώθω πως έχει περάσει μόνο μια στιγμή.

Everlasting Love και τα μυαλά στα κάγκελα

Δε φταίω εγώ. Φταίει ο Bono που ουρλιάζει όλη μέρα στ' αυτιά μου "I'm standing here with my everlasting love". Και εγώ δείχνοντας για ακόμα μια φορά μηδενική αυτοσυγκράτηση εξακολουθώ να πατάω το play μέχρι να το σιχαθώ.
 

This love will last forever, this love will last forever

Τραγικός αστικός μύθος που ξεκινάει από τη Jasmine και τον Aladdin και καταλήγει στη Ράνια και το Λουκά από τους S1ngles και έχει καταστρέψει άπειρες αθώες παιδικές κοριτσίστικες ψυχές που πιστεύουν ότι η αγάπη κρατάει για πάντα. Ο μόνος τρόπος προσωπικά να το αντισταθμίσω είναι με τις χαζές, ρομαντικές ιστορίες που γράφω, σαφέστατα επηρεασμένες από τις εξίσου χαζές ρομαντικές χολυγουντιανές κωμωδίες, τις οποίες σταμάτησα να παραδέχομαι ότι βλέπω όταν με έκραξε και ο 43ος hipster-punk-alternative-κουλτουριάρης-ιδεολόγος-αναρχοαυτόνομος-σινεφίλ-φιλότεχνος εν γένει γκόμενος που γούσταρα.

Και εξακολουθώ να ακούω Bono (τον οποίο παρεμπιπτόντως αντιπαθώ απεριόριστα) και να χαίρομαι μόνη μου και να αναρωτιέμαι απλά "γιατί". Αφού αντικειμενικά όλα πάνε κατά διαόλου.... Τέλος πάντων Everlasting Love και τα μυαλά στα κάγκελα, καλή διάθεση όσο κρατήσει και αν αύριο ποστάρω Διάφανα Κρίνα και λέω ότι θέλω να πέσω απ' τον όγδοο μην τρομάξετε. Είπαμε συναισθηματικές μεταπτώσεις!

Πες μου ποιο φόβο αγάπησες πάλι;

Κλασσικό και αγαπημένο τραγούδι από επίσης κλασσικό και αγαπημένο Γιάννη Αγγελάκα. Βασικά αυτό και το "Ένα πληρωμένο τραγούδι" ήταν τα πρώτα που άκουσα και αγάπησα από τις Τρύπες. Τα είχα ανακαλύψει σε μια κασέτα μαζί με αρκετά ακόμα που είχαν γράψει κάτι μαθητές της μαμάς μου στα τέλη της δεκαετίας του '90. Και σαν ετερόκλητος άνθρωπος που ήμουν από τότε τα είχα συνδυάσει μαζί με τις Spice Girls και τους Backstreet Boys. Τελικά οι Spice έφυγαν, ο Αγγελάκας έμεινε. Για ευνόητους λόγους. Συζητάγαμε σήμερα με τις φίλες μου πως οι μελλοντικές γενιές δε θα μάθουν ποτέ τι ήταν η κασέτα. Θα διαβάζουν την καταχώρηση στο wikipedia. Σοκ. Αυτές οι κασετούλες εμένα ήταν όλος μου ο κόσμος. Το βασίλειό μου. Το αγαπημένο μου παιχνίδι. Σχεδόν μηχανική κίνηση με το που άκουγα στο ραδιόφωνο ένα τραγούδι που μου άρεσε να πατήσω το rec. Τώρα που το σκέφτομαι το πρώτο μου κασετόφωνο το έχει ακόμα ο ξάδερφός μου. Δεν ξέρω αν το αγαπάει τόσο βέβαια αλλά τουλάχιστον δεν έχει σαπίσει εν έτει 2011 σε μια αποθήκη.

Και γιατί τα θυμάμαι όλα αυτά; Μάλλον γιατί είναι Σεπτέμβριος ο κατ' εξοχήν μήνας μελαγχολίας και κατάθλιψης. Μακριά από τα κλισέ ότι το φθινόπωρο μελαγχολείς και την άνοιξη ερωτεύεσαι. Παρεμπιπτόντως δε θυμάμαι ποτέ να έχω ερωτευτεί άνοιξη. Φθινόπωρο πάλι... Κλασσικά λοιπόν Σεπτέμβρης μήνας, άπειρη ζέστη, άπειρη βαρεμάρα να διαβάσω (λες κ έχω και περιθώριο να μην το κάνω), καινούριοι άνθρωποι στη ζωή μου  που ξυπνάνε όμορφα βασανιστικά συναισθήματα. Θα έπρεπε να αγχώνομαι για το μέλλον μου αλλά για κάποιο λόγο δεν το κάνω. Λες να αρνούμαι να μεγαλώσω. Σύνδρομο του Peter Pan νομίζω λέγεται και δεν θα μου κάνει εντύπωση να το έχω. Σκέφτομαι να κρυώσει λίγο ο καιρός, να βάλω ξανά τα σταράκια μου και να πάρω τους δρόμους. Μάλλον με μια φωτογραφική, μιας και αποφάσισα πως αυτό θα είναι το νέο πράγμα με το οποίο θα καταπιαστώ μέχρι να βαρεθώ. Βόλτες, καφέδες, Εξάρχεια, ξενύχτια, μουσική...μνήμες από την περίοδο που το έπαιζα βαμπίρ με το τρίχρωμο μαλλί και με έβλεπε ο ήλιος μια φορά το τριήμερο. Δεν είναι τόσο ότι μου λείπει αυτή η φάση της ζωής μου, ή ότι δε μ' αρέσει η τωρινή. Ούτε καν, εξάλλου όταν κάτι δεν πάει καλά το αλλάζω. Απλά λίγο η ζέστη, λίγο ο Αγγελάκας, λίγο αυτά που ξύπνησαν πρόσφατα με κάνουν να θυμάμαι διάφορα.

Και κλασσικά εδώ να κλείνω τα μάτια μπροστά στα σημαντικά μου θέματα (αν θα με κόψουν από το μεταπτυχιακό ή όχι, αν θα βρω δουλειά) και σκέφτομαι πόσο θεός είναι ο Αγγελάκας, ο Παυλίδης και ο Ανεστόπουλος. Α και ο Μπαλάφας για να μην ξεχνάμε και τους τωρινούς. Με βοηθάνε να κάνω πάλι όνειρα, ότι θα μαζέψω λεφτά, ότι θα πάω ταξίδια, ότι θα μείνω μόνη μου. Εντάξει όχι μόνο αυτοί. Όταν έρχεται και κάτι άλλο και σε χτυπάει κατακέφαλα καλοκαιριάτικα και μετά σου βγάζει τη γλώσσα και σου λέει "stop" τι κάνεις; Σταματάς ή προχωράς; Τολμάς; Ή μένεις πίσω και απλά χαίρεσαι που επιτέλους ένιωσες; Δε θέλω να γράψω ούτε για ενθουσιασμούς, ούτε για έρωτες, ούτε για υπερεντάσεις, αυπνίες, αφαγίες, συναισθηματικές μεταπτώσεις, ηλίθια χαμόγελα, ακατάσχετα κλάματα και όλα αυτά τα ωραία συμπτώματα (για τα οποία μόλις έγραψα παρεμπιπτόντως)... Πιστεύω μάλιστα ακράδαντα πως όλοι οι "φυσιολογικοί", σύμφωνα με τη δική μου ματιά, άνθρωποι τις γουστάρουν αυτές τις καταστάσεις όταν έρχονται. Ειδικά αν είναι μια φορά στα... πόσα χρόνια; Ναι προφανώς είμαι υπερβολική. Και πότε δεν ήμουν; Υπερβολικά ανεπτυγμένη συναισθηματική νοημοσύνη ίσως. Η μια λανθάνουσα τάση μαζοχισμού. Ή δεν ξέρω και δε με νοιάζει. Εξάλλου όλα είναι δρόμος, οι καρδιές δεν είναι πια και τόσο σαράβαλες, η αγάπη θα 'ρθει (ίσως) αλλά το ερώτημα μπροστά στον καθρέφτη παραμένει: Πες μου ποιο φόβο αγάπησες πάλι;

Πολύ καλημέρα σας

Θα κάνω μια μικρή παύση στην ιστορία του Σωκράτη και της Μαργαρίτας, ούτως ή άλλως εγώ αποφασίζω για τη μοίρα τους οπότε έχουν μια αιωνιότητα μπροστά τους για να τα βρουν. Για απόψε αγαπημένοι μου φίλοι bloggers θα ήθελα να μοιραστώ αυτό:

Η Μάρω Μαρκέλλου με κέρδισε από την πρώτη στιγμή που την άκουσα δίπλα στο λατρεμένο Φοίβο Δεληβοριά, το 2007 αν δεν κάνω λάθος. Το συγκεκριμένο τραγούδι το πρωτοάκουσα στο MySpace το 2008 και για ευνόητους λόγους θεώρησα πως γράφτηκε για μένα. Η τουλάχιστον για κάποια συμπάσχουσα (πες τα Μάρω).

Ως υπερβολικός, ενθουσιώδης και παρορμητικός άνθρωπος που είμαι αισθάνομαι πως πλέον ήρθε η ώρα να ξανακούσω το αγαπημένο αυτό άσμα. Για να πω ένα τελειωτικό "Γεια" στα σκηνικά που περιγράφει. Και σε όλη την περίοδο που αντιπροσωπεύει. Εμείς οι Αιγόκεροι είμαστε σταθεροί άνθρωποι (εδώ κολλάει το "Χτύπα κι άλλο, θα τ' αντέξω"). Μας παίρνει κάτι παραπάνω να ξεπεράσουμε πρόσωπα και καταστάσεις. Μέχρι να βρούμε ένα νέο σημείο αναφοράς που να νιώθουμε ότι αξίζει τον κόπο...

Για να μετρήσω λοιπόν: άπειρες βόλτες στο κέντρο, άπειρες υπεραναλύσεις της υπερανάλυσης, τόνοι καφέ, τόνοι μαύρου μολυβιού γύρω απ΄ τα μάτια μου, ένα λιωμένο ζευγάρι σταράκια, πρώτη επαφή με μπύρες, αρκετό αλκοόλ ανά περιόδους, πολύ κλάμα (πολύ όμως), κάποιες νέες παρέες, κάποιες νέες φιλίες, κάποιες σχέσεις που στην πορεία χωρίσαμε, πολλή μουσική (από punk μέχρι Χατζηγιάννη), πολλά ψυχολογικά σκαμπανεβάσματα, ολίγη από επανάσταση και άλλα τέτοια όμορφα... 

Ίσως μετά από μια βδομάδα, ένα μήνα, ο τωρινός ενθουσιασμός να έχει φύγει. Ίσως και όχι. Είμαι σίγουρη όμως πως η παλιά ιστορία πλέον έχει κλείσει μαζί με όλες τις παράπλευρες απώλειες. Και να σας πω και κάτι. Είμαι πολύ πολύ πολύ χαρούμενη γι' αυτό. Άργησε λίγο αλλά ξημέρωσε επιτέλους!

Part II: Watercolors for a smile

              http://browse.deviantart.com/?qh=&section=&q=the+stars+shine+down#/d18861m

-Θα στα πω μια φορά γρήγορα γιατί ακόμα δεν το έχω συνειδητοποιήσει. Περπάταγα στο δρόμο και σταμάτησα να χαζέψω μια αφίσα....

-Πρωτότυπο...

-Σκάσε. Χάζευα λοιπόν την αφίσα και ξαφνικά ακούω μια γνώριμη φωνή να μου λέει "Να έρθετε να μας δείτε στην παράσταση".

-Πλάκα κάνεις! Αυτός ήταν;

-Ναι.

-Τα καλύτερα έχασα πάλι. Και μετά τι έκανες; Σωριάστηκες στο πεζοδρόμιο;

-Παραλίγο. Νομίζω πως ένα στιγμιαίο εγκεφαλικό το έπαθα. Προσπάθησα παρ' όλα αυτά να παραμείνω ψύχραιμη και να απαντήσω. Νιώσε περήφανη για μένα!

-Έλα ρε μπράβο. Και τι του είπες;

-Θα σου πω αλλά μη με κοροϊδέψεις πολύ;

-Μην το ξαναπείς...

-Ρε είχα πάθει σοκ, κοίταζα μια αυτόν, μια την αφίσα. Και το μόνο που σκέφτηκα να πω ήταν "Κοίταξα την αφίσα και ζωντάνεψε;".

-Α έγινες εντελώς ρεζίλι.

-Εντελώς όμως. Και προφανώς έβαλε τα γέλια και μου είπε "λέτε;".

-Μάλιστα.

-Ε μετά το έσωσα κάπως και του είπα "Κοιτάξτε να δείτε σύμπτωση έχουμε πάρει με την παρέα μου εισητήρια για την αποψινή παράσταση".

-Τι εννοείς;

-Ότι απόψε θα πάμε θέατρο.

-Κατάλαβα. Τίποτα άλλο είπατε;

-Ναι, όταν του είπα αυτό για το θέατρο μου είπε "Πολύ ωραία, τότε θα σας περιμένω μετά την παράσταση να ακούσω τη γνώμη σας".

- Θα έχουμε show δηλαδή!

-Λες να μην πάμε, ε; Κι εγώ το σκέφτηκα...

-Είσαι τρελή; Εννοείται πως θα πάμε!

     Μερικές ώρες αργότερα σ' ένα δωμάτιο με ξύλινο πάτωμα, ψηλό ταβάνι και πολύχρωμα φωτάκια ένα κορίτσι έγραφε,,,

Αγαπητό ημερολόγιο,

δε μπορώ να σου περιγράψω τη σημερινή μέρα. Δηλαδή ok μπορώ να σου περιγράψω τα γεγονότα, τα συναισθήματα όμως; Ούτε θέλω, ούτε και πρόκειται να τα ξεχάσω βέβαια. Είδα για τρίτη φορά στο δρόμο το αγόρι των ονείρων μου, μου μίλησε, το βράδυ πήγα στο θέατρο, μου ξαναμίλησε και από εκείνη την ώρα έχω την αίσθηση ότι δεν αναπνέω. Χθες το βράδυ να μου έλεγε κάποιος τι θα γινόταν σήμερα, θα τον πέρναγα για τρελό. Να τον έχω απέναντί μου ολοζώντανο και να μιλάμε; Τι για την παράσταση είπαμε, τι για την περιοδεία,,, είχε πάρα πολύ κόσμο αλλά αυτός εκεί συζήτηση κανονική. Και μου λέει στο τέλος "Ελπίζω να σας ξαναδω σε κάποια παράσταση η έστω τυχαία στην Πατησίων". Κ εγώ τι να του πω; Ότι έχουμε συναντηθεί σε κάθε κεντρικό δρόμο της Αθήνας αλλά που να το ξέρει; Τέλος πάντων του είπα πως θα ξαναπάω, του είπα πως από την Πατησίων περνάω κάθε μέρα μιας και δουλεύω στο μαγαζί που είναι στη γωνία από εκεί που συναντηθήκαμε, τον καληνύχτισα και έφυγα να παραλογιστώ με την ησυχία μου. Και έρχομαι και αναρωτιέμαι αγαπητό ημερολόγιο, είναι δυνατόν να συμβαίνουν αυτά; Είναι πολύ παραπάνω από ότι θα μπορούσα ποτέ να ονειρευτώ. Κι αν όντως υπάρχει μοίρα και αν συνεχίσω να ονειρεύομαι διάφορα, μήπως την προκαλέσω; Δεν ξέρω αν αυτό που νιώθω μπορεί να χαρακτηριστεί ευτυχία. Αλήθεια πως λέγεται αυτό το συναίσθημα όταν ζεις κάτι το οποίο καλά καλά δεν τόλμαγες να ονειρευτείς;

Εκείνο το βράδυ η Μαργαρίτα κοιμήθηκε με ένα τεράστιο χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό της. Ο ύπνος την πήρε στο πάτωμα σχεδόν ξημερώματα. Δίπλα της πεταμένο το ημερολόγιο, ένα στυλό, το πρόγραμμα της παράστασης και ένα παλιό αυτόγραφο του Σωκράτη που της είχε φέρει ο κολλητός της πριν δέκα χρόνια. Που να 'ξερε τότε...

Την ίδια ώρα σ' ένα άλλο δωμάτιο κάπου στην Αθήνα ο Σωκράτης χάζευε τα κυκλάκια από καπνό που σχημάτιζε με το τσιγάρο του, πριν ακουμπήσουν το ταβάνι και διαλυθούν. "Αυτό που σκέφτομαι δεν έχει κανένα νόημα", κατέληξε και έσβησε το τσιγάρο. Παρ' όλα αυτά χωρίς να το καταλάβει κοιμήθηκε και αυτός με ένα τεράστιο χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό του.

(to be continued... // Ο τίτλος είναι ένας στίχος από το κομμάτι Little Ghosts των Empty Frame)

Part I: When somebody thinks you 're wondeful

http://browse.deviantart.com/?qh=&section=&q=starry+night#/d1fldxc

Πρόλογος

Η ιστορία που ξεκινάει παρακάτω είναι εντελώς φανταστική. Πρόσωπα και καταστάσεις δεν έχουν ουδεμία σχέση με την πραγματικότητα. Ίσως, τώρα που το σκέφτομαι κάποιες μικρές λεπτομέρειες να έχουν συμβεί και να έδωσαν την αφορμή για αυτή την ιστορία. Δεν είστε υποχρεωμένοι να τη διαβάσετε. Η ύπαρξη της δεν επιτελεί κάποιο σκοπό πέραν απ' το πολύ απλό ότι είναι ο μόνος τρόπος κάποια όνειρα και κάποιες μικρές χαζές σκέψεις να αποκτήσουν λίγο πραγματικό χρόνο και οντότητα πριν αντικατασταθούν από τις επόμενες. Σε καμία περίπτωση δεν είναι το κείμενο που θα αλλάξει τη ζωή σας και μάλλον ούτε και τη δική μου. Το μόνο που μπορεί είναι να κάνει τον εφηβικό ρομαντικό σας εαυτό λίγο πιο χαρούμενο. Όπως και το δικό μου. Καλή ανάγνωση λοιπόν!

~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~

-Σου λέω είμαι σίγουρος. Είναι η ίδια κοπέλα.
-Αυτή που είχες δει τότε στο θέατρο;
-Ναι.
-Και την είχες δει και την επόμενη μέρα στο δρόμο.
-Ναι.
-Και την ξαναείδες χθες έξω από το μαγαζί που ήσουν;
-Ακριβώς.
-Ρε μήπως σε παρακολουθεί;
-Το αποκλείω. Άσε που ούτε για την προηγούμενη φορά είμαι σίγουρος ότι με είδε, και χθες σίγουρα δε με είδε. Κοίταζε αλλού την ώρα που πέρναγα από δίπλα της.
-Και δηλαδή δε σε είδε ποτέ;
-Πως, είδε την πλάτη μου. Με είδε η φίλη της που ήταν μαζί αλλά μέχρι εκείνη να το καταλάβει είχα ήδη προχωρήσει. Άκουσα τ' όνομά της όμως. Μαργαρίτα...
-Ε έπρεπε τότε να γυρίσεις και να της πεις "Γεια σου Μαργαρίτα". Ή που θα λιποθύμαγε ή που θα σε πέρναγε για ηλίθιο.
-Μη με δουλεύεις δε γινόταν να γυρίσω και το ξέρεις. Αλλά τώρα είμαι περίεργος να τη γνωρίσω ακόμα πιο πολύ από πριν.
-Για να καταλάβω ρε Σωκράτη, είδες ένα βράδυ μια κοπέλα στο θέατρο , την ξαναείδες την επόμενη μέρα στο δρόμο, την ξαναείδες χθες και θες να τη γνωρίσεις.
-Ακριβώς.
-Γιατί;
-Δεν ξέρω. Το θεωρείς τυχαίο που τη συναντάω στο δρόμο;
-Όχι θεωρώ πως σ' έχει βαρέσει η ζέστη και βλέπεις μια άγνωστη οπτασία μπροστά σου. Σύνελθε χριστιανέ μου. Και ακόμα και η ίδια να είναι προφανώς κυκλοφορεί στο κέντρο όπως κι εσύ και όπως χιλιάδες ακόμα άνθρωποι. Οπότε όχι δεν πιστεύω ότι είναι σημάδι της μοίρας. Αντίθετα πιστεύω στο σημάδι της σφαλιάρας που θα φας απ' τη δικιά σου αν σ' ακούσει.
-Μπορείς να μην είσαι τόσο ξενέρωτος;
-Με προκαλείς.
-Ό,τι και να λες εγώ είμαι σίγουρος πως δεν είναι τυχαίο. Και όταν την ξαναδώ θα της μιλήσω.

     Και προφανώς δεν ήταν εντελώς τυχαίο. Μάλλον για να είμαι ειλικρινής δεν ήταν στο μυαλό του. Η άγνωστη κοπέλα ήταν το ίδιο πρόσωπο και όσες φορές την είχε δει είχαν όντως συναντηθεί. Και μερικές φορές ακόμα που δεν το ήξερε γιατί ήταν αδύνατον να την προσέξει μες τον κόσμο. Η αλήθεια είναι πως και η Μαργαρίτα την πρώτη φορά που τον είδε τυχαία στο δρόμο, μια μέρα μετά το θέατρο είχε πάθει σοκ με τη σύμπτωση. Αυτά δεν είναι να συμβαίνουν σε ονειροπόλο άνθρωπο. Τη δεύτερη φορά που πέρασε από δίπλα της και δεν τον κατάλαβε ήταν ακόμα χειρότερα γιατί όταν το κατάλαβε έψαχνε τοίχο να κοπανήσει το κεφάλι της (και τον βρήκε).

     Η Μαργαρίτα από μικρή είχε μια τάση να ονειρεύεται και να ερωτεύεται το άπιαστο. Οπότε από την πρώτη στιγμή που είδε το Σωκράτη, τον ορισμό του άπιαστου, δεν ήταν δύσκολη η συνέχεια. Σίγουρα δεν ήταν ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία που τον είδε και μαγεύτηκε. Αλλά όπως και όλες οι άλλες έτσι και αυτή σκεφτόταν φανταστικά σενάρια με happy end. Και ερχόντουσαν κι αυτές οι τυχαίες συμπτωματικές καταστάσεις που δυσκόλευαν την κατάσταση. Όχι ότι άλλαζε κάτι βέβαια. Δεν υπήρχε περίπτωση ποτέ να του μιλήσει. Και να του πει τι; Ότι είναι καταπληκτικός; Του το έχουν πει κι άλλοι που η γνώμη τους έχει και μεγαλύτερη βαρύτητα. Ότι την πρώτη φορά που τον είδε να παίζει στη σκηνή της κόπηκε η ανάσα; Εξάλλου το επικρατέστερο σενάριο ήταν να κάθεται και να τον κοιτάσει σα χαζή με τη γλώσσα δεμένη κόμπο. Οπότε ασ' το καλύτερα, από μακριά που είναι και πιο αναίμακτα.
 
     "Δε βοηθάς όμως και εσύ καλέ μου. Οι αφίσες της καινούριας σου παράστασης είναι απλά παντού". Αυτό σκεφτόταν η Μαργαρίτα έχοντας σταματήσει μπροστά από μια αφίσα στην Πατησίων. Όχι ότι η συγκεκριμένη αφίσα είχε κάτι διαφορετικό από τις προηγούμενες. Απλά κάθε μέρα σταμάταγε για να τον χαζέψει σε διαφορετικό σημείο. Μην την πάρουν και χαμπάρι...

-Να έρθετε να μας δείτε στην παράσταση;
-Παρακαλώ;
-Λέω θα χαρώ πολύ να έρθετε να μας δείτε στην παράσταση...

(to be continued...)

If I can dream...

Beautiful  Dawn (deviantart)

There must be lights burning brighter somewhere
Got to be birds flying higher to a sky more blue
If I can dream of a better land
Where all my brothers walk hand in hand
Tell me why, oh why, oh why can't my dream come true

There must be peace and understanding sometime

Strong winds of promise that will blow away

All the doubt and fear

If I can dream of a warmer sun
Where hope keeps shining on everyone 

Tell me why, oh why, oh why won't that sun appear

Were lost in a cloud 
With too much rain
Were trapped in a world
That's troubled with pain
But as long as a man
Has the strength to dream
He can redeem his soul and fly

Deep in my heart there's a trembling question

Still I am sure that the answer gonna come somehow

Out there in the dark there's a beckoning candle

And while I can think, while I can talk

While I can stand, while I can walk

While I can dream, please let my dream come true

Right now 

(φυσικό επακόλουθο του προηγούμενου post... if I can dream...)

Destiny?

A_Night_in_the_Stars_by_C4M30

Είναι συνήθεια χρόνων να μη μπορώ να κοιμηθώ τα βράδια. Πόσο μάλλον τα ζεστά καλοκαιρινά βράδια. Η διαφορά είναι όμως πως χάρη στο διαδίκτυο μπορώ να μοιραστώ τις όποιες σκέψεις μου μαζί σας. Η νύχτα κρύβει μια μαγεία. Τα συναισθήματα γίνονται πιο έντονα και το μυαλό ταξιδέυει πιο εύκολα. Σα να μη χρειάζεται να είμαστε τα ίδια ορθολογικά όντα που γινόμαστε κάτω απ' το φως του ήλιου. Όπως λέει και ένα τραγούδι "Η νύχτα ό,τι και να γίνει αναλαμβάνει την ευθύνη". Όχι;

Ας φύγουμε όμως από τη μαγεία της νύχτας και ας έρθουμε σε άλλα αιώνια αναπάντητα ερωτήματα που με βασανίζουν από πιτσιρίκι. Υπάρχει μοίρα; Πεπρωμένο; Δε θα πέσω στο τετριμμένο με τις συνωμοσίες του σύμπαντος σε συνάρτηση με τις προσωπικές μας επιθυμίες, αλλά το ερώτημα παραμένει. Μοίρα ή τύχη; 

Αν και Αιγόκερως είμαι φύσει ρομαντικός άνθρωπος. Σε αηδιαστικό ενίοτε βαθμό. Τι να πω; Φταίνε οι πολλές ταινίες με πριγκίπισσες του Disney, φταίει η πολλή τηλεόραση που έβλεπα από μικρή; Δεν ξέρω τι πρέπει να γίνει για να σταματήσω να ονειρεύομαι και να ζητάω το παραμυθένιο τέλος. Και κάθε φορά που απογοητεύομαι να σκέφτομαι πως δεν πειράζει γιατί στο τέλος όλα θα είναι ακόμα πιο μαγικά απ' ό,τι φαντάζομαι. Everything will be ok in the end, if it's not ok it, it's not the end. Όχι;

ΤΙ γίνεται όμως όταν σε αυτόν τον ρομαντικό και ονειροπόλο άνθρωπο αρχίζουν και συμβαίνουν μικρές μικρές ευτυχείς συμπτώσεις; Αρχίζει και κοιτάει καχύποπτα γύρω του και αναρωτιέται μήπως τον χτύπησε η ζέστη και η λογική του τον εγκαταλείπει. Και, αν υπάρχει μοίρα; Και αν αυτά που συμβαίνουν δεν είναι τυχαία; Και αν η ανέμη με την κόκκινη κλωστή έχει ξεκινήσει να γυρίζει και με πάρει και μένα μαζί;

Σε κάθε γωνία, κάθε δρόμο, κάθε πεζοδρόμιο άνθρωποι συναντιούνται τυχαία. Βιαστικοί, αφηρημένοι, κουρασμένοι... ίσως αυτός ο ξένος που περνάει δίπλα σου και δεν του ρίχνεις ούτε ματιά να είναι το άλλο σου μισό. Θεωρητικά δεν πιστεύω πως υπάρχει το άλλο μας μισό, πρακτικά όμως θα ήθελα πάρα πολύ να το πιστέψω μια μέρα.

Ας πούμε λοιπόν για την ιστορία πως μια νύχτα μαγική όπου τα συναισθήματα γίνονται πιο έντονα, σε μια πόλη μαγική που παίζει περίεργα παιχνίδια, μια κοπέλα περπατούσε αφηρημένη σε ένα πεζοδρόμιο. Και ένας άνδρας βγήκε από ένα μαγαζί πέρασε από δίπλα της και προχώρησε μπροστά της. Αυτός μπορεί να μην την είδε ποτέ και παραλίγο να μην τον έβλεπε και αυτή ποτέ. Και εδώ έρχεσαι και λες ότι και να τον έψαχνε, μπροστά της δεν θα τον έβλεπε. Μικρά, χαζά, παιδικής ψυχής όνειρα που από ένα παιχνίδισμα της τύχης (ή της μοίρας) μοιάζουν να φλερτάρουν με την πραγματικότητα.Και η κοπέλα να σκέφτεται "δε μπορεί, δε γίνεται να βρεθήκαμε την ίδια στιγμή, το ίδιο δευτερόλεπτο, στο ίδιο πεζοδρόμιο".

Αν κάθε φορά ονειρεύεσαι το άπιαστο, τότε μιλάμε για τον ορισμό του άπιαστου. Επίσης, όσο μεγάλη και αν είναι η Αθήνα, αν βγαίνεις στο κέντρο, μια-δυο-τρεις πέφτεις μούρη μεμούρη με τους υπόλοιπους που βγαίνουν και αυτοί στο κέντρο. Πολύ ρεαλιστικό. Πολύ πεζό. Not for me... Και αν, αν όλες αυτές οι τυχαίες συναντήσεις οδηγούν σε κάτι μοιραίο;

(Ελπίζω να μην σας τρέλανα. Μην τα παίρνεται και τοις μετρητοίς, είναι νύχτα, κάνει ζέστη και έχω αχαλίνωτη φαντασία... τα 'χουμε πει αυτά!) 

PS: Horace, thanx for the ost!

Για πάντα...

http://browse.deviantart.com/?qh=&section=&q=starry+night#/d1bz4c1

Αυτό ήταν ένα από τα φιλοσοφικά ερωτήματα που αναπτύξαμε με το φίλο μου G. το βράδυ της Δευτέρας τρώγοντας σουβλάκια στο Γκάζι. Ναι πιστεύω πως τις σπουδαιότερες και τις σοβαρότερες συζητήσεις τις κάνεις φαγωμένος αλλά αυτό δεν είναι της παρούσης. Με τον G. λοιπόν βρεθήκαμε σχεδόν απρογραμμάτιστα και με ένα μήνυμα της τελευταίας στιγμής στη συναυλία της Zaz. Η οποία ήταν πραγματικά πάρα πολύ καλή και η Zaz πάρα πολύ αξιόλογη. Ακόμα αδυνατώ να καταλάβω πως μια street performer που κουβαλάει αυτή την αύρα και την κουλτούρα των μουσικών του δρόμου έχει καταφέρει και έχει αγγίξει άπειρο αντικειμενικά ανίδεο μουσικά κόσμο που τα σπάει στα μπουζούκια και στα clubs. Πραγματικά λύστε μου αυτή την απορία, πέρα από το πιασάρικο "Je veux" καταλαβαίνεται τι θέλει να πει αυτή η κοπέλα; Αλήθεια πόσο καιρό έχω να δω στη χώρα μας μια αξιοπρεπή ορχήστρα του δρόμου να παράγει τέχνη; Τέλος πάντων, απορίες μεταμεσονύκτιες... 

Και επανέρχομαι, αφού τραγουδήσαμε, χορέψαμε, τσακωθήκαμε με ταξιθέτες και βγάλαμε φωτογραφίες (ευχαριστούμε Gregoire!), προλάβαμε στο τσακ το τελευταίο μετρό όπου καθ' οδόν από Κατεχάκη για Σύνταγμα, αποφασίσαμε να φάμε σουβλάκια στο Γκάζι και να κάνουμε βολτίτσα μιας και είχε τόσο ωραία βραδιά. Το ότι είχαμε και οι δυο δουλειά το επόμενο πρωί δεν έχει καμία απολύτως σημασία. Τρώγοντας λοιπόν και περπατώντας ξεκινήσαμε μια συζήτηση σχετικά με το "για πάντα". Τελικά υπάρχουν άνθρωποι, σχέσεις, όνειρα, που να κρατάνε για πάντα; Ή είναι μια αυταπάτη για τους πιο ρομαντικούς; Είναι στη φύση του ανθρώπου να δένεται ή  είναι κάποια μορφή ανασφάλειας για κάποιους; Συνειδητοποιήσαμε πως στις ζωές και των δυο μας (και όχι μόνο μιας και φέρνω στο μυαλό μου και άλλες περιπτώσεις) υπήρξαν άνθρωποι και σχέσεις που έμοιαζαν τόσο δυνατές και ήσουν σίγουρος πως θα κράταγαν για πάντα. Και όμως τζίφος. Αλλάζουν οι άλλοι, αλλάζουμε εμείς... κάποια στιγμή κάποιος γίνεται ανεπαρκής, λίγος για τον άλλο. Δεν υπονοώ ότι φταίει ο ένας και ο άλλος καθόταν ήσυχος ήσυχος στη γωνιά του. Πάντα πίστευα και πάντα θα το πιστεύω (πάντα; μέχρι αποδείξεως του εναντίου τέλος πάντων) ότι για να σπάσει κάτι το έχουν πετάξει και οι δύο, άλλος πιο πολύ και άλλος πιο λίγο. Το θέμα είναι πως έχουμε γίνει πολύ εγωιστικά όντα για να δεχθούμε τον άλλον ακριβώς όπως είναι. Και βάζω και τον εαυτό μου μέσα. Όλοι μας για να κερδίσουμε κάποιον που μας ενδιαφέρει σε οποιοδήποτε επίπεδο, δείχνουμε τον καλύτερό μας εαυτό. Αυτοί που θα γίνουν φίλοι μας και θα έρθουν κοντά μας θα δούνε περισσότερες πτυχές του, ίσως και σχεδόν όλες. Και εδώ εμπεριέχεται ο παράγων εγωισμός. Γιατί γνώρισες κάποιον και τον αγάπησες όπως είναι. Σου ταίριαζαν και τα καλά του και τ΄ανάποδά του. Με ποιο δικαίωμα αυτός ο άλλος τολμάει να αλλάξει; Γιατί αλλάζει τη συμπεριφορά του και τον τρόπο σκέψης του και πρέπει να επενδύσεις εκ νέου για να τον αγαπήσεις στη νέα του version; Αλλά μήπως και εμέις δεν κάνουμε το ίδιο;

Εγωισμός, ζήλια, ανασφάλεια... κάποτε μου είχαν πει πως δε μπορείς να χαρακτηρίσεις αυτά τα συναισθήματα καλά ή κακά. Ένα έχω να πω, μακριά από μας. Το μόνο που κάνουν είναι να δηλητηριάζουν τις ανθρώπινες σχέσεις και να σε κάνουν να μοιάζεις με ένα μικρό κακομαθημένο παιδί.

Αλλά ας πάμε σε πιο ευχάριστες σκέψεις. Το αν υπάρχει το "για πάντα" ή όχι δεν το ξέρω. Νιώθω όμως τυχερή γιατί στη δική μου ζωή υπάρχουν άνθρωποι που ήταν και είναι πάντα εκεί (ναι στις υπέροχες φίλες μου αναφέρομαι που με ανέχονται από το νηπιαγωγείο /γυμνάσιο/ λύκειο) και εύχομαι να είναι για πάντα. Θα μου πεις κάθε φορά που το έχω πει αυτό το αντίθετο συνέβη αλλά αν δεν προκαλέσουμε και λίγο τη μοίρα μας τι κάνουμε σε αυτή τη ζωή; Από εκεί και πέρα μπορούμε πάντα, σε κάθε ηλικία και σε όποιο περιβάλλον, να γνωρίζουμε νέους ανθρώπους με τους οποίους ταιριάζουμε, μπορούμε να επικοινωνήσουμε και μπορούμε να τους κρατήσουμε μια θέση δίπλα μας. Με λίγη ή πολλή προσπάθεια μπορεί να κρατήσουν αυτή τη θέση για πάντα. Αλλιώς όσο κρατήσουν. Σημασία έχει να μη μένεις κολλημένος στο παρελθόν (ναι εγώ το λέω αυτό) και να μπορείς να προσαρμοστείς με κάθε νέο δεδομένο στη ζωή σου, για να μπορείς να δεχθείς και νέα πρόσωπα σε αυτήν. Εξάλλου όπως 'λέγαν κάποτε και οι αγαπημένοι s1ngles "ποτέ δεν ξέρεις τι σε περιμένει στην επόμενη γωνία".

Συνεχίζοντας τη βόλτα μας από το Γκάζι στο Σύνταγμα χαζέψαμε το παλιό αμαξοστάσιο και σκεφτόμασταν πόσο ωραία πράγματα θα μπορούσαν να γίνουν εκεί μέσα και πόσο πίσω είμαστε σαν λαός σε κάποια τέτοια θέματα. Λίγο πιο πάνω στον πεζόδρομο μια ομάδα ανθρώπων έκανε μεταμεσονύκτιο μάθημα tango. Και επανερχόμστε στο έτερο αγαπημένο θέμα του πόσο αγαπάω αυτή την πόλη γιατί μια απρόσμενη βόλτα κάνεις και συναντάς από το πουθενά κάτι υπέροχο. Γιατί τι πιο υπέροχο από ανθρώπους ελεύθερους και ευτυχισμένους να απολαμβάνουν ένα ανοιξιάτικο βράδυ χορεύοντας tango στη μέση του πουθενά. Πρέπει να ανοίξουμε το μυαλό μας και να συνειδητοποιήσουμε ότι δε χρειάζεται να βάλουμε τακούνια και να πληρώσουμε 15 ευρώ το ποτό για να διασκεδάσουμε. Τόσοι όμορφοι δημόσιοι χώροι όπως ο πεζόδρομος του Θησείου πεθαίνουν κάθε μέρα επειδή όλοι είμαστε από εκεί περαστικοί. Πρέπει να βγούμε στους δρόμους και να τους κάνουμε πάλι δικούς μας.

Αυτές ήταν μερικές από τις σκέψεις μιας νύχτας μαγεμένης και γλυκιάς που λέει και ο Αγγελάκας. Με πολλή μουσική, πολλά αναπάντητα ερωτήματα και πολλά όνειρα. 

Rock me Amadeus!!!!

Το κόλλημά μου με τον εν λόγω κύριο πολλοί το ξέρετε. Δεν το κρατάω και κρυφό. Και για ποιο λόγο άλλωστε; Αλλά νομίζω πως ήρθε η ώρα να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή...
Ναι στην αρχή ήταν ένα εφηβικό κόλλημα. Από το Σάκη Ρουβά μέχρι τον Kurt Cobain, όλα τα κοριτσάκια έχουν στολίσει τον τοίχο τους με την αφίσα κάποιου. Εγώ με του Χριστόφορου. Αλλά το θέμα ξεπερνάει το εμφανισιακό. Ναι ok στα 14 μου μπορεί να μου θύμιζε κάποιον που μου άρεσε αλλά από εκεί και έπειτα ο λόγος που είμαι fan του συγκεκριμένου ανθρώπου δεν είναι μόνο αυτός.
Όταν το 2000 είδα τα πρώτα επεισόδια του "Να με προσέχεις", κόλλησα. Σε πρώτη φάση με το τραγούδι των τίτλων και έκατσα να χαζέψω το επεισόδιο. Στη συνέχεια με όλα τα υπόλοιπα τραγούδια που έπαιξαν καθώς και με το πολύ καλό cast (ακόμα θεωρώ το δίδυμο Παπακαλιάτης - Μαρκουλάκης αξεπέραστο στη μικρή οθόνη). Και μετά από ένα-δυο επεισόδια κόλλησα και με το story. Το κακό είχε γίνει μιας και οι φανταστικοί κόσμοι του Χριστόφορου ήταν απόλυτα του γούστου μου. Σταδιακά καταλάβαινα για ποιο λόγο επέλεξε το συγκεκριμένο τέλος, γιατί εξελίσσει έτσι την ιστορία... Ποτέ και για κανένα λόγο δεν είδα στο πρόσωπο του Χριστόφορου τον ultimate απόλυτο γκόμενο (όπως πιστεύατε λανθασμένα οι περισσότεροι και με δουλεύατε). Αυτό που πίστευα και πιστεύω είναι πως πρόκειται για έναν πολύ ενδιαφέροντα άνθρωπο που θα ήθελα να έχω για φίλο. (Τον ποιον θα ήθελα για γκόμενο λίγοι το ξέρετε, ακόμα λιγότεροι θα το μάθετε.)
Παραδεχθείτε το, αυτό που κάνει το κάνει γαμάτα. Και λίγοι το κάνουν καλύτερα. Αν είστε από αυτούς που ανοίγουν την τηλεόραση και θέλουν να δουν την αλήθεια αυτού του κόσμου, ok διαφωνούμε εκ προοιμίου. Αλλά αν ανήκετε σε αυτούς που θέλουν να ανοίξουν το μαγικό κουτί και να ακούσουν το παραμύθι τους βρείτε μου κάποιον να το κάνει με ωραιότερες εικόνες και ωραιότερες μουσικές. Ναι όλοι είναι όμορφοι, ναι μπλέκονται σε απίστευτες ιστορίες, ναι δεν πάνε οδοντίατρο ή δεν περιμένουν στην ουρά της εφορίας. Αυτό θέλετε να δείτε στην τηλεόραση; Είμαστε νοήμονες άνθρωποι, δεν θα ταυτιστούμε με αυτό που θα δούμε, ούτε θα το θεωρήσουμε αληθινό. Παραμύθι είναι, πρέπει να είναι ρεαλιστικό;
Και εδώ έχω να πω το εξής. Χθες εκπληρώθηκε ένα εφηβικό όνειρο. Είδα τον Χριστόφορο στο θέατρο. Φυσικά και ήμουν προκατειλημμένη. Δεν είναι εύκολος ο ρόλος του Amadeus, πόσο μάλλον για κάποιον που παίζει σπάνια στο θέατρο και που το ταλέντο του έχει διοχετευθεί εξ' ολοκλήρου σε συγκεκριμένα τηλεοπτικά προϊόντα. Και ναι μου άρεσε και ήταν πάρα πολύ καλός σε μια συνολικά πάρα πολύ καλή παράσταση (μπράβο κύριε Λιγνάδη). Δεν θα σας πω να πάτε να το δείτε μιας και σε δυο μέρες κατεβαίνει. Μου αρκεί που το είδα εγώ και έχω επιβεβαιωθεί για τις υποκριτικές του ικανότητες. Ίσως περισσότερο θέατρο και λιγότερη τηλεόραση να είναι το επόμενο βήμα, κι ας μην έχω τίποτα να δω τα βράδια της Δευτέρας.

Ps: Ευχαριστώ πολύ τις δύο αγαπημένες μου φίλες που με συνόδεψαν οικειοθελώς στην παράσταση. Εκρεμμεί καφές και σχολιασμός!