Πες μου ποιο φόβο αγάπησες πάλι;

Κλασσικό και αγαπημένο τραγούδι από επίσης κλασσικό και αγαπημένο Γιάννη Αγγελάκα. Βασικά αυτό και το "Ένα πληρωμένο τραγούδι" ήταν τα πρώτα που άκουσα και αγάπησα από τις Τρύπες. Τα είχα ανακαλύψει σε μια κασέτα μαζί με αρκετά ακόμα που είχαν γράψει κάτι μαθητές της μαμάς μου στα τέλη της δεκαετίας του '90. Και σαν ετερόκλητος άνθρωπος που ήμουν από τότε τα είχα συνδυάσει μαζί με τις Spice Girls και τους Backstreet Boys. Τελικά οι Spice έφυγαν, ο Αγγελάκας έμεινε. Για ευνόητους λόγους. Συζητάγαμε σήμερα με τις φίλες μου πως οι μελλοντικές γενιές δε θα μάθουν ποτέ τι ήταν η κασέτα. Θα διαβάζουν την καταχώρηση στο wikipedia. Σοκ. Αυτές οι κασετούλες εμένα ήταν όλος μου ο κόσμος. Το βασίλειό μου. Το αγαπημένο μου παιχνίδι. Σχεδόν μηχανική κίνηση με το που άκουγα στο ραδιόφωνο ένα τραγούδι που μου άρεσε να πατήσω το rec. Τώρα που το σκέφτομαι το πρώτο μου κασετόφωνο το έχει ακόμα ο ξάδερφός μου. Δεν ξέρω αν το αγαπάει τόσο βέβαια αλλά τουλάχιστον δεν έχει σαπίσει εν έτει 2011 σε μια αποθήκη.

Και γιατί τα θυμάμαι όλα αυτά; Μάλλον γιατί είναι Σεπτέμβριος ο κατ' εξοχήν μήνας μελαγχολίας και κατάθλιψης. Μακριά από τα κλισέ ότι το φθινόπωρο μελαγχολείς και την άνοιξη ερωτεύεσαι. Παρεμπιπτόντως δε θυμάμαι ποτέ να έχω ερωτευτεί άνοιξη. Φθινόπωρο πάλι... Κλασσικά λοιπόν Σεπτέμβρης μήνας, άπειρη ζέστη, άπειρη βαρεμάρα να διαβάσω (λες κ έχω και περιθώριο να μην το κάνω), καινούριοι άνθρωποι στη ζωή μου  που ξυπνάνε όμορφα βασανιστικά συναισθήματα. Θα έπρεπε να αγχώνομαι για το μέλλον μου αλλά για κάποιο λόγο δεν το κάνω. Λες να αρνούμαι να μεγαλώσω. Σύνδρομο του Peter Pan νομίζω λέγεται και δεν θα μου κάνει εντύπωση να το έχω. Σκέφτομαι να κρυώσει λίγο ο καιρός, να βάλω ξανά τα σταράκια μου και να πάρω τους δρόμους. Μάλλον με μια φωτογραφική, μιας και αποφάσισα πως αυτό θα είναι το νέο πράγμα με το οποίο θα καταπιαστώ μέχρι να βαρεθώ. Βόλτες, καφέδες, Εξάρχεια, ξενύχτια, μουσική...μνήμες από την περίοδο που το έπαιζα βαμπίρ με το τρίχρωμο μαλλί και με έβλεπε ο ήλιος μια φορά το τριήμερο. Δεν είναι τόσο ότι μου λείπει αυτή η φάση της ζωής μου, ή ότι δε μ' αρέσει η τωρινή. Ούτε καν, εξάλλου όταν κάτι δεν πάει καλά το αλλάζω. Απλά λίγο η ζέστη, λίγο ο Αγγελάκας, λίγο αυτά που ξύπνησαν πρόσφατα με κάνουν να θυμάμαι διάφορα.

Και κλασσικά εδώ να κλείνω τα μάτια μπροστά στα σημαντικά μου θέματα (αν θα με κόψουν από το μεταπτυχιακό ή όχι, αν θα βρω δουλειά) και σκέφτομαι πόσο θεός είναι ο Αγγελάκας, ο Παυλίδης και ο Ανεστόπουλος. Α και ο Μπαλάφας για να μην ξεχνάμε και τους τωρινούς. Με βοηθάνε να κάνω πάλι όνειρα, ότι θα μαζέψω λεφτά, ότι θα πάω ταξίδια, ότι θα μείνω μόνη μου. Εντάξει όχι μόνο αυτοί. Όταν έρχεται και κάτι άλλο και σε χτυπάει κατακέφαλα καλοκαιριάτικα και μετά σου βγάζει τη γλώσσα και σου λέει "stop" τι κάνεις; Σταματάς ή προχωράς; Τολμάς; Ή μένεις πίσω και απλά χαίρεσαι που επιτέλους ένιωσες; Δε θέλω να γράψω ούτε για ενθουσιασμούς, ούτε για έρωτες, ούτε για υπερεντάσεις, αυπνίες, αφαγίες, συναισθηματικές μεταπτώσεις, ηλίθια χαμόγελα, ακατάσχετα κλάματα και όλα αυτά τα ωραία συμπτώματα (για τα οποία μόλις έγραψα παρεμπιπτόντως)... Πιστεύω μάλιστα ακράδαντα πως όλοι οι "φυσιολογικοί", σύμφωνα με τη δική μου ματιά, άνθρωποι τις γουστάρουν αυτές τις καταστάσεις όταν έρχονται. Ειδικά αν είναι μια φορά στα... πόσα χρόνια; Ναι προφανώς είμαι υπερβολική. Και πότε δεν ήμουν; Υπερβολικά ανεπτυγμένη συναισθηματική νοημοσύνη ίσως. Η μια λανθάνουσα τάση μαζοχισμού. Ή δεν ξέρω και δε με νοιάζει. Εξάλλου όλα είναι δρόμος, οι καρδιές δεν είναι πια και τόσο σαράβαλες, η αγάπη θα 'ρθει (ίσως) αλλά το ερώτημα μπροστά στον καθρέφτη παραμένει: Πες μου ποιο φόβο αγάπησες πάλι;