Μακάρι να είχα κάτι σπουδαίο να γράψω, κάτι που να δικαιολογεί το ότι τόσους μήνες δεν έγραψα γραμμή. Αλλά όχι τίποτα απ' όλα αυτά δεν πρόκειται να συμβεί. Απλά μετά από καιρό όπου νιώθω πως βαριέμαι ένα ένα τα τραγούδια που αγαπάω άκουσα κάτι που με άγγιξε. 'Οχι πως είναι αυτό που θα με βγάλει απ' το "λήθαργο". Βαρεμάρα και καμία απολύτως έμπνευση για το ο,τιδήποτε, σαν να είναι το μυαλό μου σε λήθαργο. Δεν δικαιολογούμαι, ξέρω πολύ καλά τι κάνω. Χάνομαι στα παραμύθια άλλων κ προσπαθώ να αναβάλλω αυτό που ξέρω πως θα συμβεί, αυτό που προσποιούμαι πως δε θα γίνει, αυτό που για άλλη μια φορά φέρνει πραγματικότητα και φαντασιώσεις αντιμέτωπες, με πιθανότερη νικήτρια την πρώτη. Γι' αυτό κάθομαι σπίτι, αναλώνομαι σε διάφορα πράγματα που κάνουν το μυαλό μου να ξεφεύγει, ελπίζωντας πως έτσι θα λυθούν όλα, τα νεύρα, οι περιέργες συμπεριφορές, θα δοθούν απαντήσεις για το αν φταίω εγώ ή οι άλλοι, για το που έχασα τη μπάλα (γιατί λιγάκι την έχασα), και ό,τι έρχεται θα περάσει για μια φορά χωρίς να πονέσω. Εγώ που πάντα αντιμετώπιζα τον πόνο, που ποτέ δεν τον φοβήθηκα, μέχρι που τον ζητούσα αυτή τη φορά έχω κλειστεί στο καβούκι μου σαν φοβισμένο παιδάκι και τον παρακαλάω να περάσει απ' έξω και να μη με πάρει μαζί. Κάτι μέσα μου μου λέει πως τίποτα δεν έχω κάνει, καμία προετοιμασία και το ότι κάθομαι μέσα απλά με απομακρύνει απ' τις ευθύνες μου προσωρινά. Αλλά νιώθω αδύναμη για το ο,τιδήποτε άλλο. Οπότε απλά απολαμβάνω την ηρεμία μου κ όσο κρατήσει!
