Το κόλλημά μου με τον εν λόγω κύριο πολλοί το ξέρετε. Δεν το κρατάω και κρυφό. Και για ποιο λόγο άλλωστε; Αλλά νομίζω πως ήρθε η ώρα να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή...
Ναι στην αρχή ήταν ένα εφηβικό κόλλημα. Από το Σάκη Ρουβά μέχρι τον Kurt Cobain, όλα τα κοριτσάκια έχουν στολίσει τον τοίχο τους με την αφίσα κάποιου. Εγώ με του Χριστόφορου. Αλλά το θέμα ξεπερνάει το εμφανισιακό. Ναι ok στα 14 μου μπορεί να μου θύμιζε κάποιον που μου άρεσε αλλά από εκεί και έπειτα ο λόγος που είμαι fan του συγκεκριμένου ανθρώπου δεν είναι μόνο αυτός.
Όταν το 2000 είδα τα πρώτα επεισόδια του "Να με προσέχεις", κόλλησα. Σε πρώτη φάση με το τραγούδι των τίτλων και έκατσα να χαζέψω το επεισόδιο. Στη συνέχεια με όλα τα υπόλοιπα τραγούδια που έπαιξαν καθώς και με το πολύ καλό cast (ακόμα θεωρώ το δίδυμο Παπακαλιάτης - Μαρκουλάκης αξεπέραστο στη μικρή οθόνη). Και μετά από ένα-δυο επεισόδια κόλλησα και με το story. Το κακό είχε γίνει μιας και οι φανταστικοί κόσμοι του Χριστόφορου ήταν απόλυτα του γούστου μου. Σταδιακά καταλάβαινα για ποιο λόγο επέλεξε το συγκεκριμένο τέλος, γιατί εξελίσσει έτσι την ιστορία... Ποτέ και για κανένα λόγο δεν είδα στο πρόσωπο του Χριστόφορου τον ultimate απόλυτο γκόμενο (όπως πιστεύατε λανθασμένα οι περισσότεροι και με δουλεύατε). Αυτό που πίστευα και πιστεύω είναι πως πρόκειται για έναν πολύ ενδιαφέροντα άνθρωπο που θα ήθελα να έχω για φίλο. (Τον ποιον θα ήθελα για γκόμενο λίγοι το ξέρετε, ακόμα λιγότεροι θα το μάθετε.)
Παραδεχθείτε το, αυτό που κάνει το κάνει γαμάτα. Και λίγοι το κάνουν καλύτερα. Αν είστε από αυτούς που ανοίγουν την τηλεόραση και θέλουν να δουν την αλήθεια αυτού του κόσμου, ok διαφωνούμε εκ προοιμίου. Αλλά αν ανήκετε σε αυτούς που θέλουν να ανοίξουν το μαγικό κουτί και να ακούσουν το παραμύθι τους βρείτε μου κάποιον να το κάνει με ωραιότερες εικόνες και ωραιότερες μουσικές. Ναι όλοι είναι όμορφοι, ναι μπλέκονται σε απίστευτες ιστορίες, ναι δεν πάνε οδοντίατρο ή δεν περιμένουν στην ουρά της εφορίας. Αυτό θέλετε να δείτε στην τηλεόραση; Είμαστε νοήμονες άνθρωποι, δεν θα ταυτιστούμε με αυτό που θα δούμε, ούτε θα το θεωρήσουμε αληθινό. Παραμύθι είναι, πρέπει να είναι ρεαλιστικό;
Και εδώ έχω να πω το εξής. Χθες εκπληρώθηκε ένα εφηβικό όνειρο. Είδα τον Χριστόφορο στο θέατρο. Φυσικά και ήμουν προκατειλημμένη. Δεν είναι εύκολος ο ρόλος του Amadeus, πόσο μάλλον για κάποιον που παίζει σπάνια στο θέατρο και που το ταλέντο του έχει διοχετευθεί εξ' ολοκλήρου σε συγκεκριμένα τηλεοπτικά προϊόντα. Και ναι μου άρεσε και ήταν πάρα πολύ καλός σε μια συνολικά πάρα πολύ καλή παράσταση (μπράβο κύριε Λιγνάδη). Δεν θα σας πω να πάτε να το δείτε μιας και σε δυο μέρες κατεβαίνει. Μου αρκεί που το είδα εγώ και έχω επιβεβαιωθεί για τις υποκριτικές του ικανότητες. Ίσως περισσότερο θέατρο και λιγότερη τηλεόραση να είναι το επόμενο βήμα, κι ας μην έχω τίποτα να δω τα βράδια της Δευτέρας.
Ps: Ευχαριστώ πολύ τις δύο αγαπημένες μου φίλες που με συνόδεψαν οικειοθελώς στην παράσταση. Εκρεμμεί καφές και σχολιασμός!
