If I can dream...

Beautiful  Dawn (deviantart)

There must be lights burning brighter somewhere
Got to be birds flying higher to a sky more blue
If I can dream of a better land
Where all my brothers walk hand in hand
Tell me why, oh why, oh why can't my dream come true

There must be peace and understanding sometime

Strong winds of promise that will blow away

All the doubt and fear

If I can dream of a warmer sun
Where hope keeps shining on everyone 

Tell me why, oh why, oh why won't that sun appear

Were lost in a cloud 
With too much rain
Were trapped in a world
That's troubled with pain
But as long as a man
Has the strength to dream
He can redeem his soul and fly

Deep in my heart there's a trembling question

Still I am sure that the answer gonna come somehow

Out there in the dark there's a beckoning candle

And while I can think, while I can talk

While I can stand, while I can walk

While I can dream, please let my dream come true

Right now 

(φυσικό επακόλουθο του προηγούμενου post... if I can dream...)

Destiny?

A_Night_in_the_Stars_by_C4M30

Είναι συνήθεια χρόνων να μη μπορώ να κοιμηθώ τα βράδια. Πόσο μάλλον τα ζεστά καλοκαιρινά βράδια. Η διαφορά είναι όμως πως χάρη στο διαδίκτυο μπορώ να μοιραστώ τις όποιες σκέψεις μου μαζί σας. Η νύχτα κρύβει μια μαγεία. Τα συναισθήματα γίνονται πιο έντονα και το μυαλό ταξιδέυει πιο εύκολα. Σα να μη χρειάζεται να είμαστε τα ίδια ορθολογικά όντα που γινόμαστε κάτω απ' το φως του ήλιου. Όπως λέει και ένα τραγούδι "Η νύχτα ό,τι και να γίνει αναλαμβάνει την ευθύνη". Όχι;

Ας φύγουμε όμως από τη μαγεία της νύχτας και ας έρθουμε σε άλλα αιώνια αναπάντητα ερωτήματα που με βασανίζουν από πιτσιρίκι. Υπάρχει μοίρα; Πεπρωμένο; Δε θα πέσω στο τετριμμένο με τις συνωμοσίες του σύμπαντος σε συνάρτηση με τις προσωπικές μας επιθυμίες, αλλά το ερώτημα παραμένει. Μοίρα ή τύχη; 

Αν και Αιγόκερως είμαι φύσει ρομαντικός άνθρωπος. Σε αηδιαστικό ενίοτε βαθμό. Τι να πω; Φταίνε οι πολλές ταινίες με πριγκίπισσες του Disney, φταίει η πολλή τηλεόραση που έβλεπα από μικρή; Δεν ξέρω τι πρέπει να γίνει για να σταματήσω να ονειρεύομαι και να ζητάω το παραμυθένιο τέλος. Και κάθε φορά που απογοητεύομαι να σκέφτομαι πως δεν πειράζει γιατί στο τέλος όλα θα είναι ακόμα πιο μαγικά απ' ό,τι φαντάζομαι. Everything will be ok in the end, if it's not ok it, it's not the end. Όχι;

ΤΙ γίνεται όμως όταν σε αυτόν τον ρομαντικό και ονειροπόλο άνθρωπο αρχίζουν και συμβαίνουν μικρές μικρές ευτυχείς συμπτώσεις; Αρχίζει και κοιτάει καχύποπτα γύρω του και αναρωτιέται μήπως τον χτύπησε η ζέστη και η λογική του τον εγκαταλείπει. Και, αν υπάρχει μοίρα; Και αν αυτά που συμβαίνουν δεν είναι τυχαία; Και αν η ανέμη με την κόκκινη κλωστή έχει ξεκινήσει να γυρίζει και με πάρει και μένα μαζί;

Σε κάθε γωνία, κάθε δρόμο, κάθε πεζοδρόμιο άνθρωποι συναντιούνται τυχαία. Βιαστικοί, αφηρημένοι, κουρασμένοι... ίσως αυτός ο ξένος που περνάει δίπλα σου και δεν του ρίχνεις ούτε ματιά να είναι το άλλο σου μισό. Θεωρητικά δεν πιστεύω πως υπάρχει το άλλο μας μισό, πρακτικά όμως θα ήθελα πάρα πολύ να το πιστέψω μια μέρα.

Ας πούμε λοιπόν για την ιστορία πως μια νύχτα μαγική όπου τα συναισθήματα γίνονται πιο έντονα, σε μια πόλη μαγική που παίζει περίεργα παιχνίδια, μια κοπέλα περπατούσε αφηρημένη σε ένα πεζοδρόμιο. Και ένας άνδρας βγήκε από ένα μαγαζί πέρασε από δίπλα της και προχώρησε μπροστά της. Αυτός μπορεί να μην την είδε ποτέ και παραλίγο να μην τον έβλεπε και αυτή ποτέ. Και εδώ έρχεσαι και λες ότι και να τον έψαχνε, μπροστά της δεν θα τον έβλεπε. Μικρά, χαζά, παιδικής ψυχής όνειρα που από ένα παιχνίδισμα της τύχης (ή της μοίρας) μοιάζουν να φλερτάρουν με την πραγματικότητα.Και η κοπέλα να σκέφτεται "δε μπορεί, δε γίνεται να βρεθήκαμε την ίδια στιγμή, το ίδιο δευτερόλεπτο, στο ίδιο πεζοδρόμιο".

Αν κάθε φορά ονειρεύεσαι το άπιαστο, τότε μιλάμε για τον ορισμό του άπιαστου. Επίσης, όσο μεγάλη και αν είναι η Αθήνα, αν βγαίνεις στο κέντρο, μια-δυο-τρεις πέφτεις μούρη μεμούρη με τους υπόλοιπους που βγαίνουν και αυτοί στο κέντρο. Πολύ ρεαλιστικό. Πολύ πεζό. Not for me... Και αν, αν όλες αυτές οι τυχαίες συναντήσεις οδηγούν σε κάτι μοιραίο;

(Ελπίζω να μην σας τρέλανα. Μην τα παίρνεται και τοις μετρητοίς, είναι νύχτα, κάνει ζέστη και έχω αχαλίνωτη φαντασία... τα 'χουμε πει αυτά!) 

PS: Horace, thanx for the ost!