Part II: Watercolors for a smile

              http://browse.deviantart.com/?qh=&section=&q=the+stars+shine+down#/d18861m

-Θα στα πω μια φορά γρήγορα γιατί ακόμα δεν το έχω συνειδητοποιήσει. Περπάταγα στο δρόμο και σταμάτησα να χαζέψω μια αφίσα....

-Πρωτότυπο...

-Σκάσε. Χάζευα λοιπόν την αφίσα και ξαφνικά ακούω μια γνώριμη φωνή να μου λέει "Να έρθετε να μας δείτε στην παράσταση".

-Πλάκα κάνεις! Αυτός ήταν;

-Ναι.

-Τα καλύτερα έχασα πάλι. Και μετά τι έκανες; Σωριάστηκες στο πεζοδρόμιο;

-Παραλίγο. Νομίζω πως ένα στιγμιαίο εγκεφαλικό το έπαθα. Προσπάθησα παρ' όλα αυτά να παραμείνω ψύχραιμη και να απαντήσω. Νιώσε περήφανη για μένα!

-Έλα ρε μπράβο. Και τι του είπες;

-Θα σου πω αλλά μη με κοροϊδέψεις πολύ;

-Μην το ξαναπείς...

-Ρε είχα πάθει σοκ, κοίταζα μια αυτόν, μια την αφίσα. Και το μόνο που σκέφτηκα να πω ήταν "Κοίταξα την αφίσα και ζωντάνεψε;".

-Α έγινες εντελώς ρεζίλι.

-Εντελώς όμως. Και προφανώς έβαλε τα γέλια και μου είπε "λέτε;".

-Μάλιστα.

-Ε μετά το έσωσα κάπως και του είπα "Κοιτάξτε να δείτε σύμπτωση έχουμε πάρει με την παρέα μου εισητήρια για την αποψινή παράσταση".

-Τι εννοείς;

-Ότι απόψε θα πάμε θέατρο.

-Κατάλαβα. Τίποτα άλλο είπατε;

-Ναι, όταν του είπα αυτό για το θέατρο μου είπε "Πολύ ωραία, τότε θα σας περιμένω μετά την παράσταση να ακούσω τη γνώμη σας".

- Θα έχουμε show δηλαδή!

-Λες να μην πάμε, ε; Κι εγώ το σκέφτηκα...

-Είσαι τρελή; Εννοείται πως θα πάμε!

     Μερικές ώρες αργότερα σ' ένα δωμάτιο με ξύλινο πάτωμα, ψηλό ταβάνι και πολύχρωμα φωτάκια ένα κορίτσι έγραφε,,,

Αγαπητό ημερολόγιο,

δε μπορώ να σου περιγράψω τη σημερινή μέρα. Δηλαδή ok μπορώ να σου περιγράψω τα γεγονότα, τα συναισθήματα όμως; Ούτε θέλω, ούτε και πρόκειται να τα ξεχάσω βέβαια. Είδα για τρίτη φορά στο δρόμο το αγόρι των ονείρων μου, μου μίλησε, το βράδυ πήγα στο θέατρο, μου ξαναμίλησε και από εκείνη την ώρα έχω την αίσθηση ότι δεν αναπνέω. Χθες το βράδυ να μου έλεγε κάποιος τι θα γινόταν σήμερα, θα τον πέρναγα για τρελό. Να τον έχω απέναντί μου ολοζώντανο και να μιλάμε; Τι για την παράσταση είπαμε, τι για την περιοδεία,,, είχε πάρα πολύ κόσμο αλλά αυτός εκεί συζήτηση κανονική. Και μου λέει στο τέλος "Ελπίζω να σας ξαναδω σε κάποια παράσταση η έστω τυχαία στην Πατησίων". Κ εγώ τι να του πω; Ότι έχουμε συναντηθεί σε κάθε κεντρικό δρόμο της Αθήνας αλλά που να το ξέρει; Τέλος πάντων του είπα πως θα ξαναπάω, του είπα πως από την Πατησίων περνάω κάθε μέρα μιας και δουλεύω στο μαγαζί που είναι στη γωνία από εκεί που συναντηθήκαμε, τον καληνύχτισα και έφυγα να παραλογιστώ με την ησυχία μου. Και έρχομαι και αναρωτιέμαι αγαπητό ημερολόγιο, είναι δυνατόν να συμβαίνουν αυτά; Είναι πολύ παραπάνω από ότι θα μπορούσα ποτέ να ονειρευτώ. Κι αν όντως υπάρχει μοίρα και αν συνεχίσω να ονειρεύομαι διάφορα, μήπως την προκαλέσω; Δεν ξέρω αν αυτό που νιώθω μπορεί να χαρακτηριστεί ευτυχία. Αλήθεια πως λέγεται αυτό το συναίσθημα όταν ζεις κάτι το οποίο καλά καλά δεν τόλμαγες να ονειρευτείς;

Εκείνο το βράδυ η Μαργαρίτα κοιμήθηκε με ένα τεράστιο χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό της. Ο ύπνος την πήρε στο πάτωμα σχεδόν ξημερώματα. Δίπλα της πεταμένο το ημερολόγιο, ένα στυλό, το πρόγραμμα της παράστασης και ένα παλιό αυτόγραφο του Σωκράτη που της είχε φέρει ο κολλητός της πριν δέκα χρόνια. Που να 'ξερε τότε...

Την ίδια ώρα σ' ένα άλλο δωμάτιο κάπου στην Αθήνα ο Σωκράτης χάζευε τα κυκλάκια από καπνό που σχημάτιζε με το τσιγάρο του, πριν ακουμπήσουν το ταβάνι και διαλυθούν. "Αυτό που σκέφτομαι δεν έχει κανένα νόημα", κατέληξε και έσβησε το τσιγάρο. Παρ' όλα αυτά χωρίς να το καταλάβει κοιμήθηκε και αυτός με ένα τεράστιο χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό του.

(to be continued... // Ο τίτλος είναι ένας στίχος από το κομμάτι Little Ghosts των Empty Frame)

Part I: When somebody thinks you 're wondeful

http://browse.deviantart.com/?qh=&section=&q=starry+night#/d1fldxc

Πρόλογος

Η ιστορία που ξεκινάει παρακάτω είναι εντελώς φανταστική. Πρόσωπα και καταστάσεις δεν έχουν ουδεμία σχέση με την πραγματικότητα. Ίσως, τώρα που το σκέφτομαι κάποιες μικρές λεπτομέρειες να έχουν συμβεί και να έδωσαν την αφορμή για αυτή την ιστορία. Δεν είστε υποχρεωμένοι να τη διαβάσετε. Η ύπαρξη της δεν επιτελεί κάποιο σκοπό πέραν απ' το πολύ απλό ότι είναι ο μόνος τρόπος κάποια όνειρα και κάποιες μικρές χαζές σκέψεις να αποκτήσουν λίγο πραγματικό χρόνο και οντότητα πριν αντικατασταθούν από τις επόμενες. Σε καμία περίπτωση δεν είναι το κείμενο που θα αλλάξει τη ζωή σας και μάλλον ούτε και τη δική μου. Το μόνο που μπορεί είναι να κάνει τον εφηβικό ρομαντικό σας εαυτό λίγο πιο χαρούμενο. Όπως και το δικό μου. Καλή ανάγνωση λοιπόν!

~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~

-Σου λέω είμαι σίγουρος. Είναι η ίδια κοπέλα.
-Αυτή που είχες δει τότε στο θέατρο;
-Ναι.
-Και την είχες δει και την επόμενη μέρα στο δρόμο.
-Ναι.
-Και την ξαναείδες χθες έξω από το μαγαζί που ήσουν;
-Ακριβώς.
-Ρε μήπως σε παρακολουθεί;
-Το αποκλείω. Άσε που ούτε για την προηγούμενη φορά είμαι σίγουρος ότι με είδε, και χθες σίγουρα δε με είδε. Κοίταζε αλλού την ώρα που πέρναγα από δίπλα της.
-Και δηλαδή δε σε είδε ποτέ;
-Πως, είδε την πλάτη μου. Με είδε η φίλη της που ήταν μαζί αλλά μέχρι εκείνη να το καταλάβει είχα ήδη προχωρήσει. Άκουσα τ' όνομά της όμως. Μαργαρίτα...
-Ε έπρεπε τότε να γυρίσεις και να της πεις "Γεια σου Μαργαρίτα". Ή που θα λιποθύμαγε ή που θα σε πέρναγε για ηλίθιο.
-Μη με δουλεύεις δε γινόταν να γυρίσω και το ξέρεις. Αλλά τώρα είμαι περίεργος να τη γνωρίσω ακόμα πιο πολύ από πριν.
-Για να καταλάβω ρε Σωκράτη, είδες ένα βράδυ μια κοπέλα στο θέατρο , την ξαναείδες την επόμενη μέρα στο δρόμο, την ξαναείδες χθες και θες να τη γνωρίσεις.
-Ακριβώς.
-Γιατί;
-Δεν ξέρω. Το θεωρείς τυχαίο που τη συναντάω στο δρόμο;
-Όχι θεωρώ πως σ' έχει βαρέσει η ζέστη και βλέπεις μια άγνωστη οπτασία μπροστά σου. Σύνελθε χριστιανέ μου. Και ακόμα και η ίδια να είναι προφανώς κυκλοφορεί στο κέντρο όπως κι εσύ και όπως χιλιάδες ακόμα άνθρωποι. Οπότε όχι δεν πιστεύω ότι είναι σημάδι της μοίρας. Αντίθετα πιστεύω στο σημάδι της σφαλιάρας που θα φας απ' τη δικιά σου αν σ' ακούσει.
-Μπορείς να μην είσαι τόσο ξενέρωτος;
-Με προκαλείς.
-Ό,τι και να λες εγώ είμαι σίγουρος πως δεν είναι τυχαίο. Και όταν την ξαναδώ θα της μιλήσω.

     Και προφανώς δεν ήταν εντελώς τυχαίο. Μάλλον για να είμαι ειλικρινής δεν ήταν στο μυαλό του. Η άγνωστη κοπέλα ήταν το ίδιο πρόσωπο και όσες φορές την είχε δει είχαν όντως συναντηθεί. Και μερικές φορές ακόμα που δεν το ήξερε γιατί ήταν αδύνατον να την προσέξει μες τον κόσμο. Η αλήθεια είναι πως και η Μαργαρίτα την πρώτη φορά που τον είδε τυχαία στο δρόμο, μια μέρα μετά το θέατρο είχε πάθει σοκ με τη σύμπτωση. Αυτά δεν είναι να συμβαίνουν σε ονειροπόλο άνθρωπο. Τη δεύτερη φορά που πέρασε από δίπλα της και δεν τον κατάλαβε ήταν ακόμα χειρότερα γιατί όταν το κατάλαβε έψαχνε τοίχο να κοπανήσει το κεφάλι της (και τον βρήκε).

     Η Μαργαρίτα από μικρή είχε μια τάση να ονειρεύεται και να ερωτεύεται το άπιαστο. Οπότε από την πρώτη στιγμή που είδε το Σωκράτη, τον ορισμό του άπιαστου, δεν ήταν δύσκολη η συνέχεια. Σίγουρα δεν ήταν ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία που τον είδε και μαγεύτηκε. Αλλά όπως και όλες οι άλλες έτσι και αυτή σκεφτόταν φανταστικά σενάρια με happy end. Και ερχόντουσαν κι αυτές οι τυχαίες συμπτωματικές καταστάσεις που δυσκόλευαν την κατάσταση. Όχι ότι άλλαζε κάτι βέβαια. Δεν υπήρχε περίπτωση ποτέ να του μιλήσει. Και να του πει τι; Ότι είναι καταπληκτικός; Του το έχουν πει κι άλλοι που η γνώμη τους έχει και μεγαλύτερη βαρύτητα. Ότι την πρώτη φορά που τον είδε να παίζει στη σκηνή της κόπηκε η ανάσα; Εξάλλου το επικρατέστερο σενάριο ήταν να κάθεται και να τον κοιτάσει σα χαζή με τη γλώσσα δεμένη κόμπο. Οπότε ασ' το καλύτερα, από μακριά που είναι και πιο αναίμακτα.
 
     "Δε βοηθάς όμως και εσύ καλέ μου. Οι αφίσες της καινούριας σου παράστασης είναι απλά παντού". Αυτό σκεφτόταν η Μαργαρίτα έχοντας σταματήσει μπροστά από μια αφίσα στην Πατησίων. Όχι ότι η συγκεκριμένη αφίσα είχε κάτι διαφορετικό από τις προηγούμενες. Απλά κάθε μέρα σταμάταγε για να τον χαζέψει σε διαφορετικό σημείο. Μην την πάρουν και χαμπάρι...

-Να έρθετε να μας δείτε στην παράσταση;
-Παρακαλώ;
-Λέω θα χαρώ πολύ να έρθετε να μας δείτε στην παράσταση...

(to be continued...)