Θα κάνω μια μικρή παύση στην ιστορία του Σωκράτη και της Μαργαρίτας, ούτως ή άλλως εγώ αποφασίζω για τη μοίρα τους οπότε έχουν μια αιωνιότητα μπροστά τους για να τα βρουν. Για απόψε αγαπημένοι μου φίλοι bloggers θα ήθελα να μοιραστώ αυτό:
Η Μάρω Μαρκέλλου με κέρδισε από την πρώτη στιγμή που την άκουσα δίπλα στο λατρεμένο Φοίβο Δεληβοριά, το 2007 αν δεν κάνω λάθος. Το συγκεκριμένο τραγούδι το πρωτοάκουσα στο MySpace το 2008 και για ευνόητους λόγους θεώρησα πως γράφτηκε για μένα. Η τουλάχιστον για κάποια συμπάσχουσα (πες τα Μάρω).
Ως υπερβολικός, ενθουσιώδης και παρορμητικός άνθρωπος που είμαι αισθάνομαι πως πλέον ήρθε η ώρα να ξανακούσω το αγαπημένο αυτό άσμα. Για να πω ένα τελειωτικό "Γεια" στα σκηνικά που περιγράφει. Και σε όλη την περίοδο που αντιπροσωπεύει. Εμείς οι Αιγόκεροι είμαστε σταθεροί άνθρωποι (εδώ κολλάει το "Χτύπα κι άλλο, θα τ' αντέξω"). Μας παίρνει κάτι παραπάνω να ξεπεράσουμε πρόσωπα και καταστάσεις. Μέχρι να βρούμε ένα νέο σημείο αναφοράς που να νιώθουμε ότι αξίζει τον κόπο...
Για να μετρήσω λοιπόν: άπειρες βόλτες στο κέντρο, άπειρες υπεραναλύσεις της υπερανάλυσης, τόνοι καφέ, τόνοι μαύρου μολυβιού γύρω απ΄ τα μάτια μου, ένα λιωμένο ζευγάρι σταράκια, πρώτη επαφή με μπύρες, αρκετό αλκοόλ ανά περιόδους, πολύ κλάμα (πολύ όμως), κάποιες νέες παρέες, κάποιες νέες φιλίες, κάποιες σχέσεις που στην πορεία χωρίσαμε, πολλή μουσική (από punk μέχρι Χατζηγιάννη), πολλά ψυχολογικά σκαμπανεβάσματα, ολίγη από επανάσταση και άλλα τέτοια όμορφα...
Ίσως μετά από μια βδομάδα, ένα μήνα, ο τωρινός ενθουσιασμός να έχει φύγει. Ίσως και όχι. Είμαι σίγουρη όμως πως η παλιά ιστορία πλέον έχει κλείσει μαζί με όλες τις παράπλευρες απώλειες. Και να σας πω και κάτι. Είμαι πολύ πολύ πολύ χαρούμενη γι' αυτό. Άργησε λίγο αλλά ξημέρωσε επιτέλους!
Η Μάρω Μαρκέλλου με κέρδισε από την πρώτη στιγμή που την άκουσα δίπλα στο λατρεμένο Φοίβο Δεληβοριά, το 2007 αν δεν κάνω λάθος. Το συγκεκριμένο τραγούδι το πρωτοάκουσα στο MySpace το 2008 και για ευνόητους λόγους θεώρησα πως γράφτηκε για μένα. Η τουλάχιστον για κάποια συμπάσχουσα (πες τα Μάρω).
Ως υπερβολικός, ενθουσιώδης και παρορμητικός άνθρωπος που είμαι αισθάνομαι πως πλέον ήρθε η ώρα να ξανακούσω το αγαπημένο αυτό άσμα. Για να πω ένα τελειωτικό "Γεια" στα σκηνικά που περιγράφει. Και σε όλη την περίοδο που αντιπροσωπεύει. Εμείς οι Αιγόκεροι είμαστε σταθεροί άνθρωποι (εδώ κολλάει το "Χτύπα κι άλλο, θα τ' αντέξω"). Μας παίρνει κάτι παραπάνω να ξεπεράσουμε πρόσωπα και καταστάσεις. Μέχρι να βρούμε ένα νέο σημείο αναφοράς που να νιώθουμε ότι αξίζει τον κόπο...
Για να μετρήσω λοιπόν: άπειρες βόλτες στο κέντρο, άπειρες υπεραναλύσεις της υπερανάλυσης, τόνοι καφέ, τόνοι μαύρου μολυβιού γύρω απ΄ τα μάτια μου, ένα λιωμένο ζευγάρι σταράκια, πρώτη επαφή με μπύρες, αρκετό αλκοόλ ανά περιόδους, πολύ κλάμα (πολύ όμως), κάποιες νέες παρέες, κάποιες νέες φιλίες, κάποιες σχέσεις που στην πορεία χωρίσαμε, πολλή μουσική (από punk μέχρι Χατζηγιάννη), πολλά ψυχολογικά σκαμπανεβάσματα, ολίγη από επανάσταση και άλλα τέτοια όμορφα...
Ίσως μετά από μια βδομάδα, ένα μήνα, ο τωρινός ενθουσιασμός να έχει φύγει. Ίσως και όχι. Είμαι σίγουρη όμως πως η παλιά ιστορία πλέον έχει κλείσει μαζί με όλες τις παράπλευρες απώλειες. Και να σας πω και κάτι. Είμαι πολύ πολύ πολύ χαρούμενη γι' αυτό. Άργησε λίγο αλλά ξημέρωσε επιτέλους!
