ANARCHY - WALLPAPER by =7shadows from deviantart.com
Ζούμε πλέον σε μια κοινωνία όπου οι άνθρωποι έχουν αρχίσει και εξαγριώνονται. Σκοτώνουν για λίγα χρήματα. Προσπαθούν να ακουστούν με λάμψη και εκκωφαντικό θόρυβο παρασέρνοντας μαζί τους ένα παιδί που ήρθε σε αυτόν τον τόπο για να γλυτώσει από τις ίδιες φονικές λάμψεις της πατρίδας του. Μάθαμε να ζούμε καταναλώνοντας όλο και περισσότερο για να χορτάσουμε την ακόρεστη πείνα μας, αυτή που θεωρητικά άφησε η κατοχή, η χούντα, ο κάθε βάρβαρος που λέει και ο Καβάφης αν δεν κάνω λάθος. Η γενιά των γονιών μου δεν έζησε ούτε κατοχή, ούτε εμφύλιο; Ποια πείνα προσπαθούσε να χορτάσει λοιπόν; Είναι ο φόβος του Ελληνάρα (και σιχαίνομαι ειλικρινά να χαρακτηρίζω τους συνανθρώπους μου έτσι και πάντα το απέφευγα αλλά έτσι είναι), είναι αυτό το αίσθημα κατωτερότητας, το κόμπλεξ μας μπροστά στο έξω. Από τη σύσταση του ελληνικού κράτους που τρέχαμε πίσω από το "κεφάλαιο της διασποράς" που θα έσωζε τη χώρα. Αυτός ο φόβος μη σε πούνε Τούρκο, Ανατολίτη, δηλαδή απολίτιστο όπως σημαίνει στη συλλογική μνήμη των ανίδεων, αυτή η ανάγκη να αποδείξεις πως είσαι Ευρωπαίος, πως είσαι Άγγλος, Γάλλος, Γερμανός και κάτι παραπάνω ενώ ντρεπόσουν για τον ίδιο σου τον εαυτό. Και ήρθε η δεκαετία του '80 και δώθηκαν ξένα λεφτά για να φας και σε έπεισαν να πάρεις video και να χορεύεις disco και να κάνεις ασφάλεια ζωής και να πάρεις δάνειο για να ζήσεις καλά και σε μάθαν να απλώνεις το χέρι σου παραπάνω από εκεί που μπορείς να φτάσεις και στα δίναν αβέρτα τότε γιατί κάποιος μάγκας δανειζόταν τα άπειρα. Και σε έπεισαν πως είσαι πεινάλας και πως πάντα πρέπει να ζητάς και κάτι παραπάνω για να φτάσεις τον άλλο το μεγάλο που ποτέ δεν έφτανες. Δεκαετία του '80 που εγώ και οι φίλοι μου και όχι μόνο θεωρούμε πλέον cult, αλλά που η αθωότητα της βιντεοκασσέττας που να συγκριθεί με την ψευτιά του lifestyle 24/7 της ελληνικής τηλεόρασης. Και έβλεπα χθες σε ένα show αυτόν το συμπαθέστατο ηθοποιό να κοιτάει τους "κριτές" της εκπομπής με φοβισμένο και ευγενικό βλέμμα, αυτόν που στα 21 του τα κοριτσάκια ούρλιαζαν έξω απ' την πόρτα του και τον τρομοκρατούσαν επειδή η κοινωνία ήθελε το είδωλό της και το φόρτωσε στις πλάτες του. Φαντάσου να είσαι 21 και να ακούς ουρλιαχτά έξω απ' την πόρτα σου, και να πρέπει να συνεχίσεις να κρατάς το χαλινάρι της ζωής σου. Και μέχρι και το σύστημα της showbiz αποφάσισε να φτύσει τα είδωλα του για να κάνει καινούρια. Το θέμα είναι πως τα τωρινά είδωλα των 00s αμφιβάλλω αν θα έχουν επιβιώσει σε 20 χρόνια για να μας πούνε τότε πια τις ιστορίες τους. Και για να επανέλθω... είχαμε γίνει ένας λαός σαν παραφουσκωμένη γαλοπούλα. Τρώγαμε, τρώγαμε, τρώγαμε για να μας σφάξουν την πρωτοχρονιά. Και ξαφνικά σκάει ένα Χρηματηστήριο κάπου στο '90 εκεί που οι τηλεοράσεις και τα αυτοκίνητα ήταν τόσα όσα τα μέλη της οικογένειας. Και ξαφνικά σκάνε και τα πρώτα μέτρα που σου σφίγγουν την τσέπη. Και λες οκ θα περάσει, θα ξαναφάω. Και δεν περνάει. Και αλλάζει το νόμισμα. Και η κυβέρνηση. Και έχεις γίνει Ευρωπαίος. Και από παντού σε κλέβουν (κλέβεις κ εσύ αν και εφ' όσον μπορείς) και οι τιμές όλο και ανεβαίνουν και ο μισθός σου μένει ίδιος και απαράλλαχτος. Και το ένα σκάνδαλο σκάει μετά το άλλο. Ξέπλυμμα χρήματος, διαφθορά, απάτη. Όχι πως πριν δεν υπήρχαν. Απλά ο μηχανισμός των ΜΜΕ δεν είναι τόσο ευέλικτος όσο της κυβέρνησης στο να αλλάζει το πρόσωπό του και το χέρι που φιλάει. Και μετά έρχεται η κρίιιιιιιιση. Και ο μισθός μειώνεται. Και σε πιάνει πανικός με όλα αυτά που ακούς. Και συνειδητοποιείς τώρα τη ματαιότητα του τρόπου ζωής σου όλα αυτά τα χρόνια. Και γίνεσαι αγρίμι. Πρώτα οι φοιτητές το πάλεψαν μέχρι όσο έπαιρνε. Μετά ήρθε ο περσινός Δεκέμβρης αλλά το κακό δεν εξοστρακίστηκε. Και τώρα μεταλλασόμαστε σε μια κοινωνία άγριων ζώων που ψάχνει να βρει τρόπους να επιβιώσει αδιαφορώντας για τις "παράπλευρες απώλειες". Και ούτε καν να κάτσεις αναπαυτικά στον καναπέ σου, να πατήσεις το κουμπί και να χαζέψεις την κάθε ψωνάρα δε μπορείς πια. Και μακάρι μήπως και κάνεις κάτι... Γιατί φοβάμαι πως ακόμα δεν έχουμε δει τίποτα;
When as a child I used to bathe in my blue heaven
my mother's lullaby would soothe and keep me warm
and in my room a candle burning
outside the wind that would be blowing up a storm
(Πυξ Λαξ (ναι Πυξ Λαξ) - Deep Blue Hurting Sky)
http://www.youtube.com/watch?v=RtA5FrNIN90
