Για πάντα...

http://browse.deviantart.com/?qh=&section=&q=starry+night#/d1bz4c1

Αυτό ήταν ένα από τα φιλοσοφικά ερωτήματα που αναπτύξαμε με το φίλο μου G. το βράδυ της Δευτέρας τρώγοντας σουβλάκια στο Γκάζι. Ναι πιστεύω πως τις σπουδαιότερες και τις σοβαρότερες συζητήσεις τις κάνεις φαγωμένος αλλά αυτό δεν είναι της παρούσης. Με τον G. λοιπόν βρεθήκαμε σχεδόν απρογραμμάτιστα και με ένα μήνυμα της τελευταίας στιγμής στη συναυλία της Zaz. Η οποία ήταν πραγματικά πάρα πολύ καλή και η Zaz πάρα πολύ αξιόλογη. Ακόμα αδυνατώ να καταλάβω πως μια street performer που κουβαλάει αυτή την αύρα και την κουλτούρα των μουσικών του δρόμου έχει καταφέρει και έχει αγγίξει άπειρο αντικειμενικά ανίδεο μουσικά κόσμο που τα σπάει στα μπουζούκια και στα clubs. Πραγματικά λύστε μου αυτή την απορία, πέρα από το πιασάρικο "Je veux" καταλαβαίνεται τι θέλει να πει αυτή η κοπέλα; Αλήθεια πόσο καιρό έχω να δω στη χώρα μας μια αξιοπρεπή ορχήστρα του δρόμου να παράγει τέχνη; Τέλος πάντων, απορίες μεταμεσονύκτιες... 

Και επανέρχομαι, αφού τραγουδήσαμε, χορέψαμε, τσακωθήκαμε με ταξιθέτες και βγάλαμε φωτογραφίες (ευχαριστούμε Gregoire!), προλάβαμε στο τσακ το τελευταίο μετρό όπου καθ' οδόν από Κατεχάκη για Σύνταγμα, αποφασίσαμε να φάμε σουβλάκια στο Γκάζι και να κάνουμε βολτίτσα μιας και είχε τόσο ωραία βραδιά. Το ότι είχαμε και οι δυο δουλειά το επόμενο πρωί δεν έχει καμία απολύτως σημασία. Τρώγοντας λοιπόν και περπατώντας ξεκινήσαμε μια συζήτηση σχετικά με το "για πάντα". Τελικά υπάρχουν άνθρωποι, σχέσεις, όνειρα, που να κρατάνε για πάντα; Ή είναι μια αυταπάτη για τους πιο ρομαντικούς; Είναι στη φύση του ανθρώπου να δένεται ή  είναι κάποια μορφή ανασφάλειας για κάποιους; Συνειδητοποιήσαμε πως στις ζωές και των δυο μας (και όχι μόνο μιας και φέρνω στο μυαλό μου και άλλες περιπτώσεις) υπήρξαν άνθρωποι και σχέσεις που έμοιαζαν τόσο δυνατές και ήσουν σίγουρος πως θα κράταγαν για πάντα. Και όμως τζίφος. Αλλάζουν οι άλλοι, αλλάζουμε εμείς... κάποια στιγμή κάποιος γίνεται ανεπαρκής, λίγος για τον άλλο. Δεν υπονοώ ότι φταίει ο ένας και ο άλλος καθόταν ήσυχος ήσυχος στη γωνιά του. Πάντα πίστευα και πάντα θα το πιστεύω (πάντα; μέχρι αποδείξεως του εναντίου τέλος πάντων) ότι για να σπάσει κάτι το έχουν πετάξει και οι δύο, άλλος πιο πολύ και άλλος πιο λίγο. Το θέμα είναι πως έχουμε γίνει πολύ εγωιστικά όντα για να δεχθούμε τον άλλον ακριβώς όπως είναι. Και βάζω και τον εαυτό μου μέσα. Όλοι μας για να κερδίσουμε κάποιον που μας ενδιαφέρει σε οποιοδήποτε επίπεδο, δείχνουμε τον καλύτερό μας εαυτό. Αυτοί που θα γίνουν φίλοι μας και θα έρθουν κοντά μας θα δούνε περισσότερες πτυχές του, ίσως και σχεδόν όλες. Και εδώ εμπεριέχεται ο παράγων εγωισμός. Γιατί γνώρισες κάποιον και τον αγάπησες όπως είναι. Σου ταίριαζαν και τα καλά του και τ΄ανάποδά του. Με ποιο δικαίωμα αυτός ο άλλος τολμάει να αλλάξει; Γιατί αλλάζει τη συμπεριφορά του και τον τρόπο σκέψης του και πρέπει να επενδύσεις εκ νέου για να τον αγαπήσεις στη νέα του version; Αλλά μήπως και εμέις δεν κάνουμε το ίδιο;

Εγωισμός, ζήλια, ανασφάλεια... κάποτε μου είχαν πει πως δε μπορείς να χαρακτηρίσεις αυτά τα συναισθήματα καλά ή κακά. Ένα έχω να πω, μακριά από μας. Το μόνο που κάνουν είναι να δηλητηριάζουν τις ανθρώπινες σχέσεις και να σε κάνουν να μοιάζεις με ένα μικρό κακομαθημένο παιδί.

Αλλά ας πάμε σε πιο ευχάριστες σκέψεις. Το αν υπάρχει το "για πάντα" ή όχι δεν το ξέρω. Νιώθω όμως τυχερή γιατί στη δική μου ζωή υπάρχουν άνθρωποι που ήταν και είναι πάντα εκεί (ναι στις υπέροχες φίλες μου αναφέρομαι που με ανέχονται από το νηπιαγωγείο /γυμνάσιο/ λύκειο) και εύχομαι να είναι για πάντα. Θα μου πεις κάθε φορά που το έχω πει αυτό το αντίθετο συνέβη αλλά αν δεν προκαλέσουμε και λίγο τη μοίρα μας τι κάνουμε σε αυτή τη ζωή; Από εκεί και πέρα μπορούμε πάντα, σε κάθε ηλικία και σε όποιο περιβάλλον, να γνωρίζουμε νέους ανθρώπους με τους οποίους ταιριάζουμε, μπορούμε να επικοινωνήσουμε και μπορούμε να τους κρατήσουμε μια θέση δίπλα μας. Με λίγη ή πολλή προσπάθεια μπορεί να κρατήσουν αυτή τη θέση για πάντα. Αλλιώς όσο κρατήσουν. Σημασία έχει να μη μένεις κολλημένος στο παρελθόν (ναι εγώ το λέω αυτό) και να μπορείς να προσαρμοστείς με κάθε νέο δεδομένο στη ζωή σου, για να μπορείς να δεχθείς και νέα πρόσωπα σε αυτήν. Εξάλλου όπως 'λέγαν κάποτε και οι αγαπημένοι s1ngles "ποτέ δεν ξέρεις τι σε περιμένει στην επόμενη γωνία".

Συνεχίζοντας τη βόλτα μας από το Γκάζι στο Σύνταγμα χαζέψαμε το παλιό αμαξοστάσιο και σκεφτόμασταν πόσο ωραία πράγματα θα μπορούσαν να γίνουν εκεί μέσα και πόσο πίσω είμαστε σαν λαός σε κάποια τέτοια θέματα. Λίγο πιο πάνω στον πεζόδρομο μια ομάδα ανθρώπων έκανε μεταμεσονύκτιο μάθημα tango. Και επανερχόμστε στο έτερο αγαπημένο θέμα του πόσο αγαπάω αυτή την πόλη γιατί μια απρόσμενη βόλτα κάνεις και συναντάς από το πουθενά κάτι υπέροχο. Γιατί τι πιο υπέροχο από ανθρώπους ελεύθερους και ευτυχισμένους να απολαμβάνουν ένα ανοιξιάτικο βράδυ χορεύοντας tango στη μέση του πουθενά. Πρέπει να ανοίξουμε το μυαλό μας και να συνειδητοποιήσουμε ότι δε χρειάζεται να βάλουμε τακούνια και να πληρώσουμε 15 ευρώ το ποτό για να διασκεδάσουμε. Τόσοι όμορφοι δημόσιοι χώροι όπως ο πεζόδρομος του Θησείου πεθαίνουν κάθε μέρα επειδή όλοι είμαστε από εκεί περαστικοί. Πρέπει να βγούμε στους δρόμους και να τους κάνουμε πάλι δικούς μας.

Αυτές ήταν μερικές από τις σκέψεις μιας νύχτας μαγεμένης και γλυκιάς που λέει και ο Αγγελάκας. Με πολλή μουσική, πολλά αναπάντητα ερωτήματα και πολλά όνειρα.