Part II: Watercolors for a smile

              http://browse.deviantart.com/?qh=&section=&q=the+stars+shine+down#/d18861m

-Θα στα πω μια φορά γρήγορα γιατί ακόμα δεν το έχω συνειδητοποιήσει. Περπάταγα στο δρόμο και σταμάτησα να χαζέψω μια αφίσα....

-Πρωτότυπο...

-Σκάσε. Χάζευα λοιπόν την αφίσα και ξαφνικά ακούω μια γνώριμη φωνή να μου λέει "Να έρθετε να μας δείτε στην παράσταση".

-Πλάκα κάνεις! Αυτός ήταν;

-Ναι.

-Τα καλύτερα έχασα πάλι. Και μετά τι έκανες; Σωριάστηκες στο πεζοδρόμιο;

-Παραλίγο. Νομίζω πως ένα στιγμιαίο εγκεφαλικό το έπαθα. Προσπάθησα παρ' όλα αυτά να παραμείνω ψύχραιμη και να απαντήσω. Νιώσε περήφανη για μένα!

-Έλα ρε μπράβο. Και τι του είπες;

-Θα σου πω αλλά μη με κοροϊδέψεις πολύ;

-Μην το ξαναπείς...

-Ρε είχα πάθει σοκ, κοίταζα μια αυτόν, μια την αφίσα. Και το μόνο που σκέφτηκα να πω ήταν "Κοίταξα την αφίσα και ζωντάνεψε;".

-Α έγινες εντελώς ρεζίλι.

-Εντελώς όμως. Και προφανώς έβαλε τα γέλια και μου είπε "λέτε;".

-Μάλιστα.

-Ε μετά το έσωσα κάπως και του είπα "Κοιτάξτε να δείτε σύμπτωση έχουμε πάρει με την παρέα μου εισητήρια για την αποψινή παράσταση".

-Τι εννοείς;

-Ότι απόψε θα πάμε θέατρο.

-Κατάλαβα. Τίποτα άλλο είπατε;

-Ναι, όταν του είπα αυτό για το θέατρο μου είπε "Πολύ ωραία, τότε θα σας περιμένω μετά την παράσταση να ακούσω τη γνώμη σας".

- Θα έχουμε show δηλαδή!

-Λες να μην πάμε, ε; Κι εγώ το σκέφτηκα...

-Είσαι τρελή; Εννοείται πως θα πάμε!

     Μερικές ώρες αργότερα σ' ένα δωμάτιο με ξύλινο πάτωμα, ψηλό ταβάνι και πολύχρωμα φωτάκια ένα κορίτσι έγραφε,,,

Αγαπητό ημερολόγιο,

δε μπορώ να σου περιγράψω τη σημερινή μέρα. Δηλαδή ok μπορώ να σου περιγράψω τα γεγονότα, τα συναισθήματα όμως; Ούτε θέλω, ούτε και πρόκειται να τα ξεχάσω βέβαια. Είδα για τρίτη φορά στο δρόμο το αγόρι των ονείρων μου, μου μίλησε, το βράδυ πήγα στο θέατρο, μου ξαναμίλησε και από εκείνη την ώρα έχω την αίσθηση ότι δεν αναπνέω. Χθες το βράδυ να μου έλεγε κάποιος τι θα γινόταν σήμερα, θα τον πέρναγα για τρελό. Να τον έχω απέναντί μου ολοζώντανο και να μιλάμε; Τι για την παράσταση είπαμε, τι για την περιοδεία,,, είχε πάρα πολύ κόσμο αλλά αυτός εκεί συζήτηση κανονική. Και μου λέει στο τέλος "Ελπίζω να σας ξαναδω σε κάποια παράσταση η έστω τυχαία στην Πατησίων". Κ εγώ τι να του πω; Ότι έχουμε συναντηθεί σε κάθε κεντρικό δρόμο της Αθήνας αλλά που να το ξέρει; Τέλος πάντων του είπα πως θα ξαναπάω, του είπα πως από την Πατησίων περνάω κάθε μέρα μιας και δουλεύω στο μαγαζί που είναι στη γωνία από εκεί που συναντηθήκαμε, τον καληνύχτισα και έφυγα να παραλογιστώ με την ησυχία μου. Και έρχομαι και αναρωτιέμαι αγαπητό ημερολόγιο, είναι δυνατόν να συμβαίνουν αυτά; Είναι πολύ παραπάνω από ότι θα μπορούσα ποτέ να ονειρευτώ. Κι αν όντως υπάρχει μοίρα και αν συνεχίσω να ονειρεύομαι διάφορα, μήπως την προκαλέσω; Δεν ξέρω αν αυτό που νιώθω μπορεί να χαρακτηριστεί ευτυχία. Αλήθεια πως λέγεται αυτό το συναίσθημα όταν ζεις κάτι το οποίο καλά καλά δεν τόλμαγες να ονειρευτείς;

Εκείνο το βράδυ η Μαργαρίτα κοιμήθηκε με ένα τεράστιο χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό της. Ο ύπνος την πήρε στο πάτωμα σχεδόν ξημερώματα. Δίπλα της πεταμένο το ημερολόγιο, ένα στυλό, το πρόγραμμα της παράστασης και ένα παλιό αυτόγραφο του Σωκράτη που της είχε φέρει ο κολλητός της πριν δέκα χρόνια. Που να 'ξερε τότε...

Την ίδια ώρα σ' ένα άλλο δωμάτιο κάπου στην Αθήνα ο Σωκράτης χάζευε τα κυκλάκια από καπνό που σχημάτιζε με το τσιγάρο του, πριν ακουμπήσουν το ταβάνι και διαλυθούν. "Αυτό που σκέφτομαι δεν έχει κανένα νόημα", κατέληξε και έσβησε το τσιγάρο. Παρ' όλα αυτά χωρίς να το καταλάβει κοιμήθηκε και αυτός με ένα τεράστιο χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό του.

(to be continued... // Ο τίτλος είναι ένας στίχος από το κομμάτι Little Ghosts των Empty Frame)