Χριστούγεννα?

Απέναντι μου υπάρχει ένα πανέμορφο στολισμένο δέντρο. Το σπίτι έχει τόσα λαμπάκια που αποτελεί από μόνο του οικολογική καταστροφή. Η κουζίνα είναι τίγκα στο φαΐ, κυρίως κρέας και υπάρχουν παντού κουραμπιέδες, μελομακάρονα και σοκολατάκια. Όλα δηλαδή φυσιολογικά όπως κάθε χρόνο. Μόνο εγώ για ένα περίεργο λόγο δε μπορώ να "αποκτήσω" χριστουγεννιάτικη διάθεση, όσα σοκολατάκια κι αν φάω, όσα κάλαντα κι αν ακούσω. Δεν είναι η τυπική μελαγχολία των Χριστουγέννων η οποία έχει γίνει και λίγο κλισέ. Τα Χριστούγεννα μου αρέσουν σαν γιορτή. Απλά φέτος δεν μπορώ να μπω στη φιλοσοφία τους, δεν με αγγίζουν ούτε στολισμοί, ούτε εορτασμοί. Όχι επειδή είμαι στενοχωρημένη, κάθε άλλο, είχα πολύ καιρό να νιώσω τόσο καλά μέσα μου. Άλλες φορές, πριν 2 χρόνια ας πούμε ήμουν τόσο στενοχωρημένη που δεν ήθελα να γιορτάσω Χριστούγεννα. Φέτος δεν μπορώ. Νιώθω πως είναι κάποιος πάνω απ΄το κεφάλι μου και με πιέζει "Πρέπει να γιορτάσεις!". Είναι εξαιτίας όλων αυτών που γίνανε και δε μπορώ να επιστρέψω στην πραγματικότητα που υπήρχε πριν? Είναι που δε μπορώ να βγάλω απ' το μυαλό μου ότι όχι πολύ μακριά από μένα μια οικογένεια έχασε το παιδί της τόσο άδικα? Είναι πάρα πολλά που μακάρι να είχαν κάποιον ειρμό μέσα μου για να τα πω ή να τα γράψω και καταλαβαίνω απόλυτα όλους αυτούς που γιορτάζουν αυτές τις μέρες και πόσο δύσκολο είναι να μην το κάνουν. Και ίσως να είναι απλά στις λέξεις ή στις έννοιες η διαφορά μας και όχι στην πράξη αλλά πραγματικά ώρες ώρες με τρομάζει αυτή η "κανονικότητα" και το πείσμα πως όλα συνεχίζονται κανονικά. Τέλος πάντων, έκατσα κ έσκασα πάλι απόψε, και ενώ θα έπρεπε να χονεύω το πολύ φαγητό, προσπαθώ να χωνέψω την καθημερινότητα μου πάλι και να γυρίσω (?) εκεί που με άφησα 21 αν δεν κάνω λάθος μέρες πριν. Και να αγχωθώ για τους συγγενείς που είδα και δεν αντέχω, για τα κιλά που θα πάρω αν δεν σταματήσω να τρώω το καταπέτασμα, για ανθρώπους που αγαπάω και δεν ξέρω αν είναι μακριά ή πολύ μακριά. Όχι ότι δεν αγχώνομαι για αυτά, αλλά θα έπρεπε να αγχωθώ με το γιορτινό περιτύλιγμα από γκυ και άχνη ζάχαρη γύρω από τον ροζ μικρόκοσμό μου. Παρ' όλα αυτά το soundtrack παραμένει το ίδιο... ίσως για κάποιους να 'ναι ακόμα γιορτή (μα ποιοι είναι αυτοί)... γιορτάζω για ν' αλλάξουμε οριστικά, χρόνια πολλά, χωρίς να προσποιούμαι τίποτα πια, που λέει και ο Φοίβος.

Truth or dare?

Επειδή λατρεύω τα blogo-παίχνιδα δέχομαι προσωπικά την ανοιχτή πρόσκληση της Aggelika και συνεχίζω το παιχνιδάκι... πάμε Dolly!

1. Ποιο μυστικό θα ήθελες περισσότερο να ξέρεις?
Δεν ξέρω, ένα μυστικό που ήθελα να μάθω το ξέρω και τώρα θέλω αυτοί τους οποίους αφορά να μάθουν πως το ξέρω!

2. Πόσους ανθρώπους του αντίθετου φύλου έχεις αγαπήσει πραγματικά?
Λοιπόν, ο μπαμπάς μου 1, οι παππούδες μου 3, ο θείος μου 4, οι δυο κολλητοί μου 6 και ο πρώτος μου έρωτας 7! Γιούπι, μαγικός αριθμός!

3. Αναγκάζεσαι να αλλάξεις το όνομα σου. Ποιο όνομα θα διάλεγες;
Xuxu, μου αρέσουν πολλά ονόματα. Αλλά μάλλον θα διαλέξω Μαργαρίτα! Α και Sunny! Βασικά θα διάλεγα 2-3 το πιθανότερο!

4. Τι θα χάραζες στην ταφόπετρα σου?
Δε θέλω να με θάψετε, είναι πολύ βάρβαρο, προτιμώ να με κάψετε. Παρ' όλα αυτά αν έπρεπε να γράψω κάτι θα ήταν:

Dark as roses and fine as sand
Feel your healing and your sting again
Hear your laughing and my soul is saved
On forgotten graves you cry

5. Διάλεξε ένα παραμύθι που πιστεύεις πως σου ταιριάζει απόλυτα.
Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων!

6. Διάλεξε καινούριους γονείς!
Τον Ross και την Rachel!

7. Γράψε τα τελευταία διάσημα λόγια σου.
I'll tell you in another life, when we are both cats.

8. Αν ήσουν συγγραφέας ποιος θα ήταν ο τίτλος του πρώτου σου μυθιστορήματος?
"Μια φανταστική ιστορία".

9. Αν ήσουν αυτοκίνητο τι μάρκα θα ήσουν?
Πολύχρωμος σκαραβαίος.

10. Αν ήσουν άγριο ζώο τι θα ήσουν?
Λύκος.

11. Για τι πράγμα μετανιώνεις περισσότερο?
Για ένα και μοναδικό νομίζω... που κρύφτηκα πίσω από μία οθόνη αντί να το παλέψω στην αληθινή ζωή.

12. Πες κάτι για το οποίο θα ήθελες να σε θυμούνται.
Φτιάχνω πολύ καλούς καφέδες...

13. Θα θυσίαζες την ζωή σου για κάποιον?
Φοβάμαι πως όχι αλλά ελπίζω πως ναι!


Αγαπημένες μου κολλητές φίλες, FeNiA και * maze *, η σειρά σας!

Serendipity

Άλλα σκόπευα να γράψω και συγκεκριμένα σκόπευα να τα "χώσω" κάπου αλλά κάποιες φορές η πραγματικότητα σε βγάζει από μόνη της από τις μαύρες σου σκέψεις. Μπαίνοντας λοιπόν στην κουζίνα να φτιάξω τσάι, μπαίνει μαζί με εμένα (από το μπαλκόνι αυτός) ένας μικρός επισκέπτης σαν σίφουνας κ πάει κ κουτουλάει στο τζάμι. Το μικρό σπουργιτάκι λοιπόν προφανώς ήταν ζαλισμένο και νομίζω η φτερούγα του η μία δε λειτουργούσε πολύ καλά. Κατάφερε το αθεόφοβο να μπλεχτεί μέσα στα κακτάκια που έχει η μαμά μου στο παράθυρο της κουζίνας και να μη μπορεί να βγει, ενώ ταυτόχρονα κούναγε τα φτερά του πανικόβλητο. Καταφέραμε να το βγάλουμε από εκεί που πήγε και χώθηκε, κλείσαμε την πόρτα της κουζίνας και ανοίξαμε όλα τα παράθυρα για να φύγει. Μετά από ένα-δυο γύρους με τα απαραίτητα σκουντουφλήματα σε τοίχους ο μικρούλης σπουργίτης βγήκε από τη μπαλκονόπορτα, αφήνοντας μας μερικά πούπουλα στο μάρμαρο... ήταν ένα πολύ όμορφο "ευτυχές ατύχημα" που μου έφτιαξε τη μέρα!

Ela - Eleonora Zouganeli

Από την πρώτη στιγμή που άκουσα τη φωνή της Ελεονώρας συνειδητοποίησα πως η κοπέλα τραγουδάει απίστευτα και πως πρόκειται για μιά από τις καλύτερες νέες γυναικείες φωνές. Το "Έλα" το είχα παρεξηγήσει γιατί παιζόταν συνέχεια κ με είχε κουράσει χωρίς να του δώσω ιδιαίτερη σημασία. Μέχρι που χθες είδα αυτό το videάκι και έπαθα πλάκα. Δεν ξέρω αν είναι το επίσημο videoclip γιατί βρήκα και ένα άλλο με τον Πάνο Μουζουράκη (έρωτας αυτό το παιδί!), αλλά είναι χαλαρά το θεϊκότερο videάκι που έχω δει... μου βγάζει μια απίστευτη αίσθηση ελευθερίας και νομίζω πως αναδυκνείει το κομμάτι και τους στίχους του, το οποίο επίσης λάτρεψα!!!

Τίλτος κομματιού: 'Ελα
Ερμηνεύτρια: Ελεονώρα Ζουγανέλη
Σύνθεση: Sunny Μπαλτζή, Δημήτρης Κασιούρας
Στίχοι: Sunny Μπαλτζή

PS: Συγνώμη για τη διαφήμιση του σταθμού που ακούγεται στο τραγούδι, ήταν η μόνη εκτέλεση που βρήκα στο internet.

Vicky Christina Barcelona

Πριν ξεκινήσω το δικό μου παραμύθι, θα σας πω τη γνώμη μου για το παραμύθι ενός άλλου κύριου, κοντούλη με γυαλάκια, το οποίο είδα σήμερα στο cinema. Κατ' αρχήν έχω να δηλώσω πως δεν έτρεφα καμία εκτίμηση στον Woody Allen. Δεν είμαι και τρελά σινεφίλ και η μόνη ταινία του που έτυχε να δω (το "Celebrities") δεν μου άρεσε καθόλου. Επίσης δεν μου άρεσε ιδιαίτερα η Penelope Cruz, κυρίως από άποψη εμφάνισης. Παρ' όλα αυτά αποφάσισα να πάω να δω το "Vicky Christina Barcelona" που σκηνοθετεί ο πρώτος και παίζει η δεύτερη. Είναι μακράν η καλύτερη ταινία που έχω δει τον τελευταίο καιρό. Ειλικρινά μου άρεσε πάρα πολύ. Η επιλογή των ηθοποιών δεν μπορούσε να είναι καλύτερη, η φωτογραφία τέλεια, τα πλάνα της Βαρκελώνης μοναδικά, η μουσική πολύ πολύ γλυκιά και ταιριαστή. Αυτό που έχει σημασία κατά τη γνώμη μου δεν είναι τόσο το σενάριο αλλά η σκιαγράφηση των χαρακτήρων και οι επιλογές τους. Η Vicky και η Christina εξ' Αμερικής πάνε διακοπές στη Βαρκελώνη. Η Vicky είναι αρραβωνιασμένη με έναν ξενέρωτο Αμερικάνο (πολύ ξενέρωτο όμως) και δεν είναι και πολύ φαν των συναισθηματικών σκαμπανεβασμάτων, προτιμάει τα ήσυχα και σίγουρα πράγματα. Η Christina από την άλλη μου θύμιζε λίγο παιδάκι, δεν ξέρει τι θέλει, λίγο καλλιτέχνης, λίγο ψάχνεται και ερωτεύεται τρελούς παρανοϊκούς τύπους όπως λέει η Vicky (να δείτε που η Christina είναι Ζυγός). Όταν λοιπόν τους την πέφτει ο θεός Juan-Antonio-μποέμ Καταλανός καλλιτέχνης, δεν αργούν να ερωτοχτυπηθούν both. Το πως θα αντιδράσει η μία και πως η άλλη, καθώς και το πως επεμβαίνει η πρών σύζυγος του Maria-Elena-χαρά του ψυχιάτρου-καλλιτεχνική ιδιοφυία και κλέβει την παράσταση θα το δείτε on screen. Απλά από τη στιγμή που εμφανίζεται η Penelope, η κατά τ' άλλα θεά Scarlett φαντάζει ξεπλυμμένη ξανθιά (στο ρόλο πάντα). Και το φινάλε ρεαλιστικό όπως θα έπρεπε να είναι. Δείτε το!


Written and directed by Woody Allen
Javier Bardem: Juan Antonio
Penelope Cruz: Maria Elena
Scarlett Johansson: Christina
Patricia Clarkson: Judy Nash
Kevin Dunn: Mark Nash
Rebecca Hall: Vicky
Chris Messina: Dough


http://www.vickycristina-movie.com/

Καλή αρχή...

Ζάχαρη, νεραϊδόσκονη και αστερόφως είναι η δική μου συνταγή για παραμύθια. Κ για αυτό αποφάσισα να φτιάξω αυτό το blog για να μοιραστώ μαζί σου το παραμύθι μου. Φαντάσου πως είναι βράδυ κ είσαι έτοιμος να πέσεις για ύπνο κ περιμένεις τη μαμά σου να κατεβάσει το βιβλίο από το ράφι κ να σου διαβάσει μια ιστορία. Τώρα που μεγάλωσες, ή κ όχι, επέτρεψέ μου εμένα να σου πω μια ιστορία. Για να τη διαβάζεις πριν κοιμηθείς.

Το παραμύθι που θα διαβάσεις μπορεί να είναι κ λιγάκι αληθινό... το διηγήθηκα ένα βράδυ σε δυο φίλες μου. Καθόμασταν πάνω από τη θάλασσα κ περιμέναμε να ανατείλει ο ήλιος. Για αυτό αυτή η ιστορία είναι αφιερωμένη σε αυτές... στη μία γιατί αν δεν κάναμε βόλτα μαζί στο λάθος μέρος τη λάθος ώρα όλα θα είχαν τελειώσει... και στην άλλη γιατί με έκανε να πιστέψω πως τα παραμύθια μπορούν να γίνουν πραγματικότητα.

Μια φορά κ έναν καιρό...