Dog days are over,,,

Dog days are over baby...
έχω τόσα τόσα πράγματα να κάνω και έχω τόσο λίγο χρόνο και τόσο πολύ άγχος το οποίο φροντίζω να ταϊζω καθημερινά... μάλλον έτσι είναι στον κόσμο των μεγάλων. Και να σκεφτείς πως δε δουλεύω κανονικά, ούτε καν. Και όσο ψάχνω να ξεκλέψω χρόνο για έναν καφέ στον κέντρο, για να φτιάξω το κινητό μου και να αγοράσω πράγματα που θέλω εδώ και δύο μήνες σκέφτομαι πως λίγη φοιτητική ζωή ακόμα δε θα με χάλαγε. Αν κάνετε μεταπτυχιακό για να μείνετε λίγο ακόμα φοιτητές... ΜΕΓΑ ΛΑΘΟΣ!  Θέλω να κοιμάμαι πρωί και να ξυπνάω απόγευμα, να βλέπω τον ήλιο σε δόσεις, να λιώνω όλη μέρα / νύχτα ανάμεσα στον καφέ, τη σχολή και τις άσκοπες βόλτες για περπάτημα. Ευτυχώς το τελευταίο το κάνω ακόμα. Και ευτυχώς που υπάρχουν ακόμα μερικά μαγικά μέρη σ' αυτή την πόλη. Ευτυχώς! 

Πραγματικότητα θα συμβιβαστούμε ΠΟΤΕ... ο τόνος δικός σας! Πάω να ψάξω μουσική και να χαλάσω λίγο ακόμα πολύτιμο χρόνο... σαν τις παλιές καλές μέρες.

Retro nights just before Christmas

1. Αναζητάμε πουά ρετρό φορεματάκι για να συνοδευτεί με κόκκινο κραγιόν, πέρλες και μαλλιά αυτοσχέδιες σκάλες (εντάξει έτσι λέμε την αφάνα που δεν ίσιωσα).

2. Θέλω swing, θέλω τις κολλητές μου, θέλω άπειρα coctail στο Belafonde και να σχολιάζουμε τους υπόλοιπους θαμώνες. Βλέπε κοπέλα με φούστα Minnie Mouse, γλυκούλης nerd, σαραντάρες μπουζουξούδες που ήρθαν πριν το Σφακιανάκη.

3. Επίσης θέλω να μπει ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης ένα από αυτά τα βράδια στο Belafonte. Αμάν πια που συχνάζει αυτός ο άνθρωπος;

4. Θέλω και μερικά καινούρια φωτάκια για το δωμάτιο μου παρακαλώ. 

5. Θέλω να πάω σε όλες τις θεατρικές παραστάσεις που έχω σημειώσει στην Athens Voice μου.


6. Μιας και ζητάω θέλω και μια καλή δουλειά.

7. Επίσης έχω να δηλώσω ότι μου αρέσει αυτή η πόλη γιατί έχει φανταστικά μέρη με πανέμορφα φωτάκια (ναι έχω αδυναμία στα φωτάκια) και σου φέρνει κοντά σου αυτούς που αγαπάς. Και αυτούς που δεν αγαπάς αλλά ας μη γίνω γκρινιάρα.

8. Επίσης θα ήθελα να πω πως η αγάπη είναι πολύ όμορφο συναίσθημα... ειδικά όταν προκύπτει από ένα μεγάλο έρωτα.

9. Με έχει πιάσει μια λύσσα με τα καλλυντικά. Και με το Κολωνάκι εκεί λίγο πιο πάνω από τη Χάρητος προς Ευαγγελισμό. Και με τον καφέ φίλτρου και τα muffins.

10. Αναρωτιέμαι αν έχει μείνει κανείς και διαβάζει ακόμα αυτό το blog... στο οποίο γράφω σε εορτές και αργίες.

11. Και ναι δεν ξέρω αν είμαι ερωτευμένη ξανά, αλλά don't let go never give up it's such a wonderful life.

12. Μην ξεχνιόμαστε είπαμε, ρετρό στυλ, ποτά, swing μουσική και πάμε για Χριστούγεννα  35 μέρες έμειναν! Γιούπι!

Και να διαβάσετε όλοι το blog της Ειρήνης της Αθηναίας. Άιντε!

 

Summer Yellow night

Αναρωτιέμαι τι από τα δύο να συμβαίνει; Όταν κλείνομαι στον κόσμο μου γίνεται ο έξω κόσμος χειρότερος, ή όταν γίνεται ο έξω κόσμος χειρότερος εγώ κλείνομαι στο δικό μου; Γιατί το διαζύγιο με την πραγματικότητα το έχω πάρει προ πολλού, απόφαση δεν το έχω πάρει ακόμα. Είναι μια όμορφη καλοκαιρινή νύχτα, απ' αυτές που θες να βγεις και να χαζέψεις τ' αστέρια. Και εγώ πρέπει να αντιμετωπίσω το γεγονός πως δε μπορώ να τα βγάλω πέρα και πως αυτή η χρονιά μπορεί να πάει χαμένη. Και αναρωτιέμαι ποιος είναι αυτός που του έχω προξενήσει πια τόσο κακό που δε με αφήνει σε ησυχία. Δε νομίζω πως έχω πειράξει ποτέ κανέναν. Αλλά ειλικρινά εύχομαι αν κάποιος ευθύνεται για το άγχος που περνάω, να πάθει ακριβώς το ίδιο. Να βρεθεί στα χαμένα και να μην ξέρει προς τα που να πάει. Αν έκανε λάθος επιλογή όχι. Και αν ναι, ποια ήταν αυτή;
Είναι μια φάση που ήρθε η ώρα για το επόμενο βήμα, πως τελείωσε η περίοδος της ζωής που όλα ήταν σίγουρα, είχαν αρχή, μέση και τέλος. Που το βράδυ ερχόταν να σε σκεπάσει ο μπαμπάς σου και να νομίσεις πως τέλειωσε το κακό απ΄τον κόσμο. Τώρα έχεις μια δουλειά που πρέπει ή δεν πρέπει να σ' αρέσει. Πρέπει να αποφασίσεις αν θα είσαι ορθολογιστής ή ρομαντικός. Αν θα αγαπάς τη ζωή και θα εμπιστεύεσαι τους ανθρώπους. Εγώ πάντα προσπαθώ να κρατάω μόνο τα καλά, να δικαιολογώ όλες μου τις επιλογές και τις επιλογές των άλλων, να μην απολογούμαι για τίποτα. Και ο μεγαλύτερος φόβος μου είναι να μην εγκλωβιστώ σε μια ζωή που δε μου αρέσει.
Αν κλείσω τα μάτια θα βρεθώ σε ένα μεγάλο δωμάτιο σχεδόν χωρίς έπιπλα, με ένα ξύλινο πάτωμα σαν αίθουσα χορού, με ένα μεγάλο πιάνο και πολύχρωμα φωτάκια. Και ένα μικρό μπαλκονάκι με πολλές γλάστρες, και τα κίτρινα φώτα της πόλης να φέγγουν απ' έξω. Και λίγη αστερόσκονη να στροβιλίζεται μαζί μου. Και ένας νέος έρωτας παντοτινός και παραμυθένιος όπως οι προηγούμενοι. Θα μου πεις "είναι αληθινό?". Θα σου πω "έχει σημασία? Τα ωραιότερα όνειρα τα κάνεις με τα μάτια ανοιχτά".

Ps: Παρακαλείστε όπως κάνατε κλικ εις τον τίτλο για να ακούσετε το κομμάτι που έβαλα με το κειμενάκι και δεν παίζει το μαλακισμένο το player. Μετά ακούστε το Μουζουράκη που παίζει το player ανενόχλητοι. Merci.

Το βιβλίο της ζούγκλας

 

ANARCHY - WALLPAPER by =7shadows from deviantart.com

Ζούμε πλέον σε μια κοινωνία όπου οι άνθρωποι έχουν αρχίσει και εξαγριώνονται. Σκοτώνουν για λίγα χρήματα. Προσπαθούν να ακουστούν με λάμψη και εκκωφαντικό θόρυβο παρασέρνοντας μαζί τους ένα παιδί που ήρθε σε αυτόν τον τόπο για να γλυτώσει από τις ίδιες φονικές λάμψεις της πατρίδας του. Μάθαμε να ζούμε καταναλώνοντας όλο και περισσότερο για να χορτάσουμε την ακόρεστη πείνα μας, αυτή που θεωρητικά άφησε η κατοχή, η χούντα, ο κάθε βάρβαρος που λέει και ο Καβάφης αν δεν κάνω λάθος. Η γενιά των γονιών μου δεν έζησε ούτε κατοχή, ούτε εμφύλιο; Ποια πείνα προσπαθούσε να χορτάσει λοιπόν; Είναι ο φόβος του Ελληνάρα (και σιχαίνομαι ειλικρινά να χαρακτηρίζω τους συνανθρώπους μου έτσι και πάντα το απέφευγα αλλά έτσι είναι), είναι αυτό το αίσθημα κατωτερότητας, το κόμπλεξ μας μπροστά στο έξω. Από τη σύσταση του ελληνικού κράτους που τρέχαμε πίσω από το "κεφάλαιο της διασποράς" που θα έσωζε τη χώρα. Αυτός ο φόβος μη σε πούνε Τούρκο, Ανατολίτη, δηλαδή απολίτιστο όπως σημαίνει στη συλλογική μνήμη των ανίδεων, αυτή η ανάγκη να αποδείξεις πως είσαι Ευρωπαίος, πως είσαι Άγγλος, Γάλλος, Γερμανός και κάτι παραπάνω ενώ ντρεπόσουν για τον ίδιο σου τον εαυτό. Και ήρθε η δεκαετία του '80 και δώθηκαν ξένα λεφτά για να φας και σε έπεισαν να πάρεις video και να χορεύεις disco και να κάνεις ασφάλεια ζωής και να πάρεις δάνειο για να ζήσεις καλά και σε μάθαν να απλώνεις το χέρι σου παραπάνω από εκεί που μπορείς να φτάσεις και στα δίναν αβέρτα τότε γιατί κάποιος μάγκας δανειζόταν τα άπειρα. Και σε έπεισαν πως είσαι πεινάλας και πως πάντα πρέπει να ζητάς και κάτι παραπάνω για να φτάσεις τον άλλο το μεγάλο που ποτέ δεν έφτανες. Δεκαετία του '80 που εγώ και οι φίλοι μου και όχι μόνο θεωρούμε πλέον cult, αλλά που η αθωότητα της βιντεοκασσέττας που να συγκριθεί με την ψευτιά του lifestyle 24/7 της ελληνικής τηλεόρασης. Και έβλεπα χθες σε ένα show αυτόν το συμπαθέστατο ηθοποιό να κοιτάει τους "κριτές" της εκπομπής με φοβισμένο και ευγενικό βλέμμα, αυτόν που στα 21 του τα κοριτσάκια ούρλιαζαν έξω απ' την πόρτα του και τον τρομοκρατούσαν επειδή η κοινωνία ήθελε το είδωλό της και το φόρτωσε στις πλάτες του. Φαντάσου να είσαι 21 και να ακούς ουρλιαχτά έξω απ' την πόρτα σου, και να πρέπει να συνεχίσεις να κρατάς το χαλινάρι της ζωής σου. Και μέχρι και το σύστημα της showbiz αποφάσισε να φτύσει τα είδωλα του για να κάνει καινούρια. Το θέμα είναι πως τα τωρινά είδωλα των 00s αμφιβάλλω αν θα έχουν επιβιώσει σε 20 χρόνια για να μας πούνε τότε πια τις ιστορίες τους. Και για να επανέλθω... είχαμε γίνει ένας λαός σαν παραφουσκωμένη γαλοπούλα. Τρώγαμε, τρώγαμε, τρώγαμε για να μας σφάξουν την πρωτοχρονιά. Και ξαφνικά σκάει ένα Χρηματηστήριο κάπου στο '90 εκεί που οι τηλεοράσεις και τα αυτοκίνητα ήταν τόσα όσα τα μέλη της οικογένειας. Και ξαφνικά σκάνε και τα πρώτα μέτρα που σου σφίγγουν την τσέπη. Και λες οκ θα περάσει, θα ξαναφάω. Και δεν περνάει. Και αλλάζει το νόμισμα. Και η κυβέρνηση. Και έχεις γίνει Ευρωπαίος. Και από παντού σε κλέβουν (κλέβεις κ εσύ αν και εφ' όσον μπορείς) και οι τιμές όλο και ανεβαίνουν και ο μισθός σου μένει ίδιος και απαράλλαχτος. Και το ένα σκάνδαλο σκάει μετά το άλλο. Ξέπλυμμα χρήματος, διαφθορά, απάτη. Όχι πως πριν δεν υπήρχαν. Απλά ο μηχανισμός των ΜΜΕ δεν είναι τόσο ευέλικτος όσο της κυβέρνησης στο να αλλάζει το πρόσωπό του και το χέρι που φιλάει. Και μετά έρχεται η κρίιιιιιιιση. Και ο μισθός μειώνεται. Και σε πιάνει πανικός με όλα αυτά που ακούς. Και συνειδητοποιείς τώρα τη ματαιότητα του τρόπου ζωής σου όλα αυτά τα χρόνια. Και γίνεσαι αγρίμι. Πρώτα οι φοιτητές το πάλεψαν μέχρι όσο έπαιρνε. Μετά ήρθε ο περσινός Δεκέμβρης αλλά το κακό δεν εξοστρακίστηκε. Και τώρα μεταλλασόμαστε σε μια κοινωνία άγριων ζώων που ψάχνει να βρει τρόπους να επιβιώσει αδιαφορώντας για τις "παράπλευρες απώλειες". Και ούτε καν να κάτσεις αναπαυτικά στον καναπέ σου, να πατήσεις το κουμπί και να χαζέψεις την κάθε ψωνάρα δε μπορείς πια. Και μακάρι μήπως και κάνεις κάτι... Γιατί φοβάμαι πως ακόμα δεν έχουμε δει τίποτα;

When as a child I used to bathe in my blue heaven

my mother's lullaby would soothe and keep me warm

and in my room a candle burning

outside the wind that would be blowing up a storm

(Πυξ Λαξ (ναι Πυξ Λαξ) - Deep Blue Hurting Sky)

http://www.youtube.com/watch?v=RtA5FrNIN90

Post love

If we feel that good with this kind of love

which sometimes remains silent and sometimes not...

we can take the train or take the plane

and see lots of things

or nothing

to see lots of things

or nothing

 

 If we are that strong and feel ok with saying "no" to so many "maybe"...

There is Time, so long indeed

That one can live for another

That one can live for another

 

If we feel like that warm to make jokes in the middle of the road

In front of the people

   I don't know for what else I could hope

                                 I said that I will lose but I am winning

I said I will lose

     But I am winning...

Magic ?

Μπορεί να φταίει η εξεταστική...

Μπορεί να φταίει ο εγκλεισμός μου στο σπίτι...

Για κάποιο λόγο αυτά που διαβάζω επιβεβαιώνουν αυτό που ζω

Το μυαλό παιχνίδια παίζει για να ξεφεύγει

Το μυαλό δε μπορεί να μείνει συγκεντρωμένο σε κάτι που το πονάει

Είναι αέρας και σκορπάει

Είναι απλά η ανάγκη μου να ξεφύγω και να ονειρευτώ?

Και αν υπάρχει μια στιγμή που κάνει τη ζωή σου παραμύθι

Μήπως βρήκα το δικό μου?